Werkelijk alles kan dienen als inspiratie voor een game. Als gevolg kan alles, indien goed uitgewerkt, vertaald worden naar een game. Een perfect voorbeeld hiervan is Puddle. De makers hebben het simpele principe van stromend water gepakt en hebben dit gemengd met een obstakelkoers. Ze zeggen dat bloed dikker is dan water, dus het is nog maar de vraag of Puddle de weg naar mijn hart weet te vinden.
Het principe achter Puddle is zo simpel als maar kan. De spelers krijgen een plasje van een bepaalde vloeistof, en moeten deze dan in zo compleet mogelijke staat naar het einde loodsen. Je bestuurt echter niet de vloeistof, maar de wereld. Door met je vinger of de linker- of rechterkant van het rear touch pad te houden kantelt de wereld waardoor je je Puddle in goede banen kan leiden, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Locoroco op de PSP, al is de audio in Puddle bij la(aaaaaaaaaaaaaaa)nge na niet zo goed en blijft die ook nog regelmatig steken .
Puddle begint simpel. Je bestuurt water en zorgt dat van verdieping naar verdieping valt waarbij je op je snelheid let, zodat je niet in een afgrond of schadelijk obstakel valt. De game kent echter een hele steile leercurve en tegen de tijd dat je speelt met lava, kerosine en lichaamssappen is een goed geheugen nodig om niet de regen in de drup te gaan. Levels zul je telkens opnieuw spelen, waarbij de sleutel is hem uit je hoofd te leren, zodat je kunt inspelen op wat er komen gaat. Met name in de latere werelden is dat je enige optie om verder te geraken, want de game kan bij momenten onvergefelijk zijn, en checkpoints zijn voor watjes.
Met name de puzzellevels aan het einde van elk van de acht werelden beloven een uitdaging voor spelers die weinig geduld hebben. Het is jammer dat dit soort levels niet vaker voorkomt, want ze vormen een onnodige maar meer dan welkome toevoeging op het al geslaagde basisprincipe. Zo moet je binnen de tijd een bewegend inktpotje vullen terwijl je de vulmachine moet bewegen rondom obstakels en schakelaars ermee moet omzetten zodat het portje niet omgestoten wordt en breekt. Je kunt ook verf gaan mengen op een uiterst wankel platform om zo dicht mogelijk bij de gewenste groentint te komen. Niet makkelijk, wel vermakelijk. En mocht je dan echt vast komen te zitten dan kun je nog gaan janken, ja echt!
Door een van je vier huilbuien te gebruiken is het mogelijk een level over te slaan om later terug te keren wanneer je wellicht meer geluk hebt. Een wereld waarin gejankt is zal niet als voltooit beschouwd worden en zal je geen trophies geven. Wees dus niet te vlug om ze te gebruiken. Doe het tegenovergestelde met je PSN-credit en koop het!
Conclusie
Puddle is een game die je pakt en niet snel los zal laten. Als je de Vita uit frustratie weg legt omdat je maar niet langs dat ene obstakel komt, zul je hem ook snel genoeg weer oppakken voor ‘’nog een laatste poging’’. Puddle mag dan niet de game zijn waar je een Vita voor aanschaft, het is er wel een die even doet vergeten dat de handheld momenteel kampt met een tekort aan software, en das ook iets waard!