Een veelgemaakte grap in mijn vriendenkring is dat entertainmentproducten uit Japan per definitie vaag zijn. Natuurlijk is dat niet geheel waar, immers zijn er genoeg Final Fantasy´s en Super Mario´s die het niet al te bont maken. Maar er zijn ook Hyperdimension Neptunia´s, Gal*Guns en Punch Lines, die bewijzen dat elke grap een kern van waarheid heeft.
Punch Line vertelt het verhaal van Yūta Iritatsu, een student die na een buskaping ruw ontwaakt, wanneer hij ontdekt dat zijn ziel uit zijn lichaam is gedreven. Een mysterieuze vreemdeling heeft de chaos na het incident gebruikt om zijn lijf te stelen en het is nu aan jou als speler om de jongen te helpen om het terug te nemen. Daarbij krijg je hulp van een spookkat, die je vertelt dat je een boek genaamd de Nandara Gandara nodig hebt om dit te bewerkstelligen. En het toeval wilt dat die zich ergens in het huis bevindt waar je ontwaakte én altijd al woonde.
Als licht en duisternis
De game die op deze introductie volgt, laat zich splitsen in twee gedeeltes. In de eerste probeer je als de geest van Yūta de Nandara Gandara te vinden. Omdat je echter bijzonder beperkt bent in je doen en laten, gaat dat niet bepaald makkelijk. Geesten zijn gebonden aan hun spirit level, dat bepaalt hoe vaak ze dingen kunnen laten gebeuren en wat ze precies kunnen doen. En het is daarom nodig om deze te versterken om het gewenste resultaat te bereiken. Als Yūta vlieg je daarom door het Korai House waar de game zich afspeelt heen, om diens bewoners de stuipen op het lijf te jagen. Dit kun je doen door bijvoorbeeld objecten te laten vallen of boodschappen achter te laten. Als je dit goed doet laten ze in hun schrik stukjes van hun ziel los, die de jouwe versterken.
Als je spirit level het juiste niveau heeft bereikt voor wat het dan ook is dat het plot op dat moment gaande houdt, gaat het spel door naar de volgende sectie: de trick chain. Hierin doe je feitelijk hetzelfde als eerder, maar nu haal je verschillende trucs achter elkaar uit om een kettingreactie te ontketenen die een persoon bijvoorbeeld naar een bepaalde kamer toe leidt.
Dit segment is opgezet als een puzzelgame waarin je elementen in je omgeving moet gebruiken, maar het weet de grijze massa op geen enkel moment te prikkelen. Je hebt namelijk vrijwel altijd evenveel zetten als opties, waardoor het enige wat je hoeft te doen alles testen is. Tegen een blokkade aanlopen omdat je niet op de oplossing kunt komen is dan ook het gros van de game onmogelijk, wat natuurlijk doodzonde is voor een puzzelgame. Bovendien blijft de game oplossingen alsmaar recyclen in allerlei variaties en liggen ze altijd voor de hand, wat een al kinderlijk simpel spelletje nóg makkelijker maakt. Toch ben je niet helemaal uit de gevarenzone. Yūta moet namelijk altijd op zijn hoede zijn voor de gevaarlijke aantrekkingskracht van…slipjes.
Prop het erin!
In de openings-cutscene van de game leren we dat Yūta superkrachten heeft, welke hij enkel tot zijn beschikking heeft wanneer hij opgewonden raakt. En omdat Punch Line nu eenmaal Japans is, gaat Yūta uit zijn plaat van slipjes. Als tijdens het uithalen van je grollen ergens ondergoed in beeld is, zal de camera zich daarom hier voortdurend op focussen, hetgeen ervoor zorgt dat een meter aan de rechterzijde van je scherm volloopt. Eens gevuld bevriest je scherm en barsten de krachten uit Yūta zijn fysieke lichaam, wat om de een of andere reden leidt tot het einde van de mensheid. Tenminste, dat is zo in de eerste helft van de game. In de tweede helft worden de gameplay-secties volledig geschrapt en verandert de game in een traditionele visual novel. En dat is zowaar nog slechter.
In de eerste helft van de game had je de puzzelsecties die, hoe oninteressant ze ook waren, de nodige afwisseling boden. Maar eens de game volledig op de verhalende toer gaat, kun je er niet meer omheen dat het schrijfwerk zwaar ondermaats is. Scriptwriter Kotaro Uchikoshi werkte eerder al aan de bejubelde Zero Escape-trilogie, waarmee hij zich bewezen heeft als een bekwame schrijver van bizarre avonturen. Maar hij weet het niveau van die games bij lange na niet te halen in deze creatie.
Allerlei delen van het plot lijken aan elkaar gefrankensteind om een soort van een geheel te krijgen, maar de naden zijn ten alle tijden zichtbaar. Punch Line probeert zo hard om anders te zijn en allerlei bekende dingen met elkaar te verbinden, dat het ergens is vergeten om ook boeiend en coherent te zijn. Het resultaat is humor die vaak tenenkrommend slecht is, plot twists die je van mijlenver ziet aankomen en een verhaal dat voelt alsof het meerdere retcons heeft moeten ontvangen om het in leesbare vorm te krijgen. Het enige goede aan het geheel zijn eigenlijk de animecutscenes die rechtstreeks uit het bronmateriaal komen. En dat is vooral door de manier waarop het spel is opgezet.
Elk van de hoofdstukken van de game opent met een intronummer en -video en eindigt met hetzelfde, waardoor je het gevoel krijgt dat je een anime aan het kijken bent. Dat is natuurlijk allemaal leuk en aardig, ware het niet dat je de video’s niet kunt doorspoelen en dat je ze vooral in de tweede helft om het kwartier moet bekijken. Dan kunnen de nummers nog zo vrolijk zijn, maar in zo’n geval komen ze je snel zat de strot uit. Maar dat punt bereikte ik eigenlijk al ruim voor de tweede helft begon, zo ergens in het vierde van mijn tien uur.
Conclusie
Van een game gebaseerd op een middelmatige anime hoef je natuurlijk maar bar weinig te verwachten. Licentiemateriaal dat het bronmateriaal ontstijgt is immers zeldzaam. Maar Punch Line weet zelfs wanneer je het met die mindset benadert op elk front teleur te stellen. Het verhaal en de dialogen zijn oninteressant, de gameplay-secties voelen geforceerd en het geheel is simpelweg rommelig. Ik kan dan ook in alle eerlijkheid zelfs fans van de originele anime maar moeilijk dit spel met een gerust hart aanbevelen. Tenzij je zo graag slipjes wilt zien natuurlijk!