Ondanks al het next-gen geweld op FirstLook was het Rain dat mijn hart stal, en dat terwijl de sfeer van de game nauwelijks goed naar voren kwam op de overvolle beursvloer. Ik telde de MB’s dan ook af eens de download van de game op mijn PlayStation 3 draaide.
Op het moment dat de teller de 100% aantikte was de sfeer al gezet. Het was ondertussen al rond drie uur ’s nachts en de regen kletterde tegen het plafond van mijn zolderkamer. Op de straten was het leeg aangezien het een woensdag was en dus was er niets anders dan het licht van mijn televisie in mijn directe omgeving.
Dit licht was dim, want er is weinig verlichting op de lege straten van het Frans ogende stadje dat het podium van Rain vormt. Of ja, leeg. Hoewel we het niet zien zijn de straten bezaaid met monsters die onze naamloze held naar het leven staan. Enkel wanneer de regen op ze valt, valt hun omtrek af te lezen.
Onze held, een klein jongetje, kwam pardoes in deze vreemde wereld terecht toen hij één van de monsters volgde dat een klein meisje op de hielen zat. Tot zijn verbazing ontdekt hij dat ook hij onzichtbaar is geworden. Maar waar is hij? En nog belangrijker: wat is hij? Een geest? Een monster?
Veel tijd om dit uit te zoeken heb je niet als de monsters zonder rust achter je aan zitten. Ten einde raad ga je daarom op zoek naar het meisje dat je eerder zag, in de hoop dat zij haar licht op de situatie kan schijnen.
Op je zoektocht is het van levensbelang om de monsters te ontwijken. Je bent geen held, je hebt geen superkrachten en kunt de wezens dus ook zeer zeker niet de baas zijn. Op dat moment is je nieuwe vorm je geheime wapen. Als je beschut staat ben je net zo onzichtbaar als de monsters en ze kunnen je dan ook niet zien. Maar je kunt niet eeuwig op dezelfde plek blijven staan en dus sprint je als een gek van plek naar plek terwijl je zo min mogelijk in de regen die je zichtbaar maakt probeert te komen.
Er komen variaties op dit principe eens je het meisje gevonden hebt en jullie moeten samenwerken om te overleven. Erg lastig worden de puzzels in Rain nooit, maar dat siert de game juist. De kracht van Rain ligt namelijk in de sfeer die het uitademt. Een hersenkraker die je progressie stopt had de trance waar je in raakt verbroken en zoveel afgedaan aan de beleving.
En wat was het een beleving! Tegen de tijd dat de zon op kwam in de game, verscheen deze ook buiten mijn raam aan de horizon. Ik voelde me leeg en verdrietig, maar uitermate voldaan. Juist dat is de sfeer die de game wilt overbrengen en wat mij betreft is dat dan ook zeer geslaagd.
Conclusie
Rain is een redelijke dure game gezien de korte speelduur, maar wat mij betreft is het elke cent waard. De sfeer van de game grijpt je vast en laat je pas los eens de credits over je scherm rollen. Het laat wederom zien dat de creatieve sappen bij de interne studio’s van Sony nog lang niet opgedroogd zijn.
Volg redacteur Sil Hendriks op Google+