De invloeden van FromSoft voel je het sterkst en dat begint al bij het verhaal waar de game mee opent. In de fantasy-wereld van Ravenbound regeerden zes goden over de wereld. Zoals altijd is er echter een die daar niet genoeg aan heeft. In een poging haar te stoppen, bundelden de vijf andere goden hun krachten om The Raven te maken, een wezen dat lichamen over kan nemen en de strijd aan kan gaan met de kwaadaardige godin.
Fear the old rogue
Als dit verhaal van start gaat en jij in een willekeurig lichaam wordt gedumpt, merk je dat gameplay Bloodborne-mosterd als het belangrijkste ingrediënt heeft. Het is een third-person action-adventure waarin de focus enorm op agressief spelen ligt. Spelers hebben beschikking tot een light en heavy aanval, waarbij de tweede optioneel kan worden opgeladen. Qua defensieve opties kun je blocken en ontwijken, waarbij timing een must is. Want wie op precies het juiste moment blockt, kan een parry doen die je tijdelijk onkwetsbaar maakt, terwijl een perfecte dodge roll je een power boost geeft. Deze effecten kun je zelfs stapelen, hetgeen een zege is als je omsingeld wordt en tijdens boss fights. Dat klinkt misschien als Dark Souls, maar waar Bloodborne om de hoek komt kijken, is als je schade hebt opgelopen. Een deel van je HP krijg je namelijk terug door wraak te nemen en tegelijkertijd niet zelf meer schade op te lopen. Zoals gezegd: agressief spelen is een must. Al moet hierbij wel gezegd worden dat Ravenbound het gewicht mist dat titels van FromSoft wel hebben, met als gevolg dat combat zweverig voelt. Persoonlijk vond ik dat echter wel fijn gezien de grote groepen vijanden die je regelmatig tegenover je hebt.
Waar de roguelite-elementen om de hoek komen kijken, is bij de bouw van jouw karakter. Zoals gezegd is het lichaam waar The Raven in gepropt wordt willekeurig. Niet enkel qua uiterlijk, maar ook met welk van de vijf wapens die is uitgerust en met welke traits die begint. Dit zorgt voor een systeem waarbij een run bij voorbaat al verdoemd kan zijn als een specifiek wapen je totaal niet ligt of traits er niet bij aansluiten. Dat is spijtig genoeg pas het begin van de willekeur.
Ik haat dit
De manier waarop The Raven sterker wordt, is met kaarten. Deze kunnen bijvoorbeeld een forse stat boost, maar ook nieuwe uitrusting geven. Je krijgt kaarten door vijanden te verslaan en de shards die ze achterlaten in te wisselen. Je hebt echter totaal geen invloed op welke kaarten je krijgt, waardoor je makkelijk kunt worden opgezadeld met kaarten waar je in jouw huidige build helemaal niets aan hebt. Dat is op zich al vervelend, maar wordt pas echt naar als je ontdekt dat je ook niet oneindig kaarten kan hoarden.
Eens je acht kaarten hebt gekregen middels shards, wordt een van je shard slots Hatred locked. Hatred is een belangrijke factor in de game en hoe hoger die is, hoe sterker tegenstanders worden. Bij elke drie shards (of één kaart) krijgen ze een power boost van 5%, terwijl er geen garantie is dat jij er onder de streep beter uit bent gekomen. Dit maakt een run veel meer een aangelegenheid van geluk dan in de meeste titels in dit genre. En zelfs al krijg je nuttige kaarten, dan nog ben je beperkt in hun gebruik, daar je er Mana voor nodig hebt. Mana is zeer lastig te verkrijgen tenzij je specifieke relics hebt. Relics die ergens in de stapel random kaarten zitten. Je snapt het probleem…
Maar dit nog meer
Hatred is dus, zoals de naam stiekem al impliceert, een negatief iets. Maar er zitten ook voordelen aan. Of nou ja, één voordeel. Speciale kisten die enkel openen voor zij die meer Hatred accepteren. Je krijgt dus een boost, waarvan je niet weet of die wel nuttig is, in ruil voor een moeilijkheidsgraad die nóg verder opgekrikt wordt. Je kunt deze Hatred kwijtraken op speciale plekken in de open werelden, maar deze zijn zo zeldzaam dat het het risico meestal niet waard is.
Deze open wereld is zonder twijfel het grootste zwaktebod van Ravenbound. Enerzijds omdat de vijf werelden die je kunt verkennen weinig meer inhoud hebben dan vijanden en hun kampen. Er doorheen reizen is daarom een uiterst saaie bezigheid. In kraaienvorm zit hier meer snelheid in, maar eens je in een gevecht verwikkeld raakt, moet je weer je mensenvorm aannemen. Logisch, ware het niet dat je enkel weer een kraai kunt worden op specifieke plekken op de map. Dit maakt de gehele vorm in een klap stukken minder relevant.
Wat wel leuk kán zijn, is het vinden van lijken van andere spelers. Door deze te plunderen kun je een kaart bemachtigen, maar ook hier zit weer een Hatred Penalty aan… Mocht het nog niet duidelijk zijn: ik ben geen fan van Hatred. Het systeem heeft potentie, maar het wordt er nu zo dik bovenop gelegd dat het een game overheerst die daarnaast al een grote geluksfactor aan zich heeft hangen. Ik hoop dan ook oprecht dat men nog een patch gaat uitbrengen om daaraan te sleutelen of tenminste meer opties toe te voegen. Als het even kan mogen ze dan ook direct wat bugs aanpakken, zoals dat de game niet goed speelt op Steam Deck tot je zelf instellingen hebt goed gezet, NPC’s die onzichtbaar zijn en Hatred die niet altijd goed wordt gereset tussen runs. Toch die Hatred weer!
Conclusie:
Ravenbound heeft wat leuke ideeën om te introduceren aan diens roguelike/soulsborne-formule, maar deze worden overschaduwd door diens gebreken. Hatred is veel te overheersend en de vijf werelden die je mag verkennen voelen grotendeels leeg. Het is dat combat nog enigszins vermakelijk is, anders had de game echt een onvoldoende moeten krijgen, maar dat lot blijft het voor nu bespaart.