Heel af en toe speel je een game die vervolgens in je geheugen staat gegrift. Soms omdat de game onwijs slecht was, soms vanwege een lachwekkende situatie of gebeurtenis en soms omdat de game gewoon verschrikkelijk tof is. Iedereen heeft zo zijn eigen lijstje, misschien wel meerdere, en iedere ontwikkelaar zal als doel hebben om op zo’n lijstje te verschijnen. Ten minste, de positieve lijstjes dan. Dontnod Entertainment zal hoogstwaarschijnlijk met deze gedachten aan het ontwikkelen zijn geslagen, en om ervoor te zorgen dat gamers de game niet vergeten, kozen ze voor de toepasselijke titel: Remember Me. Is Remember Me daadwerkelijk onvergetelijk of wis je deze het liefst zo snel mogelijk uit je kostbare geheugen?
Jaar: 2084. Waar bevind je je? De La Bastille gevangenis. Wie ben je? Onze dame in nood weet praktisch niets meer. Haar geheugen is aangetast via enkele procedures uitgevoerd door Memorize. Ze weet haast niets meer, enkel haar naam, Nilin. Memorize wist echter alle geheugens van de gevangenen en vlak voordat onze protagonist aan de beurt is, komt de mysterieuze Edge in beeld. Via allerlei slinkse manoeuvres en stiekeme fratsen weet Nilin met behulp van Edge te ontsnappen. Eenmaal buiten moet Edge het één en ander opbiechten. Nilin was voor haar gevangenschap een Errorist. Erroristen zetten zich via terreuracties in tegen Memorize. Memorize heeft een product ontwikkeld, Sensen, waarmee alle herinneringen bewaard kunnen blijven. Koop je zo’n Sensen, dan heb je de garantie geen enkele herinnering te vergeten. Tenzij je Nilin tegenkomt, want naast het feit dat zij een Errorist was, had zij de gave om herinneringen te stelen of zelfs te remixen. Nilin besluit haar eerdere werk weer op te pikken. Nilin is ervan overtuigd dat voordat ze haar geheugen kwijtraakte een enthousiast Errorist was, maar langzamerhand begint ze te twijfelen aan de beweegredenen van zowel Edge als zichzelf.
Het verhaal is erg origineel. Het gebruik van geheugen en de vele implementaties van deze in het jaar 2084 zijn aantrekkelijk, evenals het feit dat de game ook een sneer uitdeelt naar de maatschappij van vandaag de dag, waarbij alles en iedereen op digitale wijze wordt gevolgd. Bij momenten voelt het alsof Dontnod Entertainment meer uit de game kon halen, maar genietbaar is het zeker.
In Remember Me speelt het geheugen een grote rol. Herinneringen kunnen worden opgeslagen en worden gedeeld. Het remixen van geheugens is een erg tof idee. Wanneer zo’n remix wordt gestart, wordt het originele geheugen eerst afgespeeld. Vervolgens heb je de mogelijkheid om de herinnering terug en vooruit te spoelen. Tijdens dit terug- en vooruitspoelen ontdek je een aantal glitches. Denk bijvoorbeeld aan het laten vallen van een bepaald object op een bepaald moment, of het laten breken van een ruit. Deze glitches hebben bepaalde invloeden op de herinneringen. Sommige hebben minder invloed dan de andere, maar wanneer je de juiste glitches activeert, kan je de gehele herinnering van een andere uitkomst voorzien. De ene keer is deze uitkomst positief, terwijl deze op sommige momenten fataal is. Deze sequenties zijn erg vermakelijk om te doen, vooral wanneer je de verschillende glitches combineert en op zoek gaat naar de verschillende uitkomsten van zo’n herinnering.
Er is echter een groot nadeel aan deze sequenties: ze zijn te beperkt aanwezig. Het concept is erg origineel, evenals de uitvoering, maar qua frequentie valt het vies tegen. Een gemiste kans voor Dontnod Entertainment, omdat hier veel meer winst te behalen was.
Op het gebied van gameplay heeft Dontnod Entertainment Jamie Oliver van stal gehaald. Voor de gameplay van Remember Me is namelijk het volgende nodig:
- twee theelepels Uncharted
- 200 gram Batman: Arkham City
- een scheutje Mirror’s Edge
Roer het geheel stevig en zet in het in de oven. Na vijf minuten begint de keuken heerlijk te ruiken en is Remember Me klaar.
Het vechtsysteem is bijna in zijn geheel overgenomen van The Dark Knight. Beter goed gejat dan slecht verzonnen hoor ik je denken en in het geval van Remember Me pakt het goed uit. Voordat vijanden aanvallen verschijnt er een uitroepteken boven hun hoofd, wat jou de kans biedt om de aanval te ontwijken en vervolgens je combo voort te zetten. Deze combo’s mag je zelf invullen. Je hebt de mogelijkheid om Nilin tijdens een combo gezondheid te laten verkrijgen, extra schade toe te dienen of bepaalde acties eerder te hergebruiken. Deze acties zijn zogenaamde Pressens. Deze Pressens speel je naargelang je vordert vrij. Via deze Pressens kan je tijdelijk onzichtbaar worden, een bom plaatsen, voor korte tijd extra schade toedienen, je vijand tijdelijk uitschakelen door zijn geheugen op stelten te zetten of een mechanische vijand aan jou zijde laten vechten. Heb je een vijand genoeg schade aangericht, dan kan je via een simpele druk op de knop zijn geheugen overbelasten via een korte, maar coole, scène.
Deze Pressens zijn vaak ook nodig om de verschillende baasgevechten tot een goed einde te brengen. De baasgevechten zijn vermakelijk, maar vallen veel in herhaling qua aanpak. Steeds moet je gebruikmaken van een bepaalde Pressen om vervolgens schade aan te richten. Variatie in de keuken had prettig geweest in dit geval. Het gebrek aan variatie geldt niet enkel voor de baasgevechten, maar ook voor de game op zich. Je vecht wat, klimt wat, hakt een baas in de pan en zet je avontuur voort. Het is steeds hetzelfde alleen in een ander gebied.
De Uncharted ingrediënten zijn nodig voor het vele klauterwerk dat Nilin moet verrichten. Nilin klimt alsof ze familie van Drake is, wat het geheel aangenaam maakt. Het klim- en klauterwerk is vrij simplistisch. Nergens wordt het uitdagend, wat ook geldt voor de puzzels. Nilin krijgt steeds meer vaardigheden waardoor ze bepaalde systemen kan overrulen. De hersenen hoeven hiervoor amper te worden gekraakt, evenals bij het oplossen van de Remembranes. Remembranes zijn geheugensequenties van andere personages. Deze zijn niet uitdagend, wat enerzijds betekent dat de vaart erin blijft, maar anderzijds zorgt dit ervoor dat je als speler op je honger blijft zitten. Op het einde wordt de speler wel uitgedaagd, zij het in de vorm van raadsels. Persoonlijk vond ik dit goedkoop, vooral wanneer de oplossing niet direct voor het rapen ligt. Ook is het zo dat wanneer je zo’n Remembrane meerdere keren opnieuw opstart (dit is een mogelijkheid, bijvoorbeeld omdat je iets gemist hebt), wordt de oplossing stapsgewijs wordt aangeboden door de game. Zit je hier niet op te wachten, waak er dan voor.
Remember Me heeft de looks van Mirror’s Edge gedeeltelijk overgenomen en deze verbeterd. De grenzen van de Unreal Engine 3 worden opgezocht en dat is te zien. De game ziet er grafisch strak uit, maar hetgeen er echt bovenuit schiet, zijn de lichteffecten. Kosten noch moeiten zijn gespaard om de lichteffecten zo realistisch mogelijk te maken en daar is Dontnod Entertainment glansrijk in geslaagd. Bovendien is de gehele sfeer van de game er één die men niet snel zal tegenkomen. Deze sfeer is vooral ontstaan door het gebruik van vele grafische filters en mods. Nilin bezoekt vele verschillende locaties. Het ene moment is dit La Bastille, vervolgens zit je in een rioleringsstelsel om op het andere moment door de schitterende en uiterst sfeervolle steden van Neo-Paris te wandelen.
Visueel zit het dus wel snor, maar hoe zit het met de audio? Ook deze weet te voorzien in de behoeften. De vele computerachtige deuntjes passen uitstekend bij de sfeer van de game. Bovendien worden bepaalde scènes voorzien van een bijpassende soundtrack, wat eveneens geldt voor de gevechten. Tijdens de vele gevechten klinken er pompende computerbeats door je speakers. Heerlijk. Pompen met die subwoofer is dan ook het devies.
Tegenover al deze pluspunten staat wel dat de game niet lang duurt. De game bestaat uit zeven episodes, welke ieder ongeveer een uur in beslag nemen. Het rekensommetje is snel gemaakt en met geen online mogelijkheden ben je snel klaar. Natuurlijk kan je de game nog een tweede keer uitspelen en/of de verschillende Trophies zien te behalen, maar dit hangt af van je eigen enthousiasme.
Bovendien toont Nilin, naast haar talent om herinneringen te stelen en te remixen, ook haar talent voor buikspreken. Het kwam vaak voor dat Nilin sprak zonder dat daarbij haar mond bewoog. Ook leek het er een keer op dat Nilin onder de invloed van de ‘Crucio’ spreuk was. Het leek alsof ze veel pijn moest verduren tijdens die scène, terwijl hier toch geen aanleiding voor was. Misschien was ze verdrietig, wie weet. Jammer, maar gelukkig kwam het verder niet voor.
Conclusie
Remember Me had het in zich een topper te worden, maar komt net tekort. De uiterst vermakelijke Remix-scènes zijn te beperkt aanwezig en de speelduur van de game laat te wensen over. Bovendien biedt de game weinig variatie op het gebied van gameplay, waardoor gamers op hun honger blijven zitten. Daartegenover staat dat de game er fenomenaal en bovenal sfeervol uitziet en klinkt. Onvergetelijk is Remember Me niet, maar onthouden doe je hem zeker. Remember me soon, Nilin.
Reacties (0)
Deel je mening over dit artikel met andere GameQuarter-lezers
Plaats een reactie