Games, (strip)boeken en films, Resident Evil heeft het allemaal. Maar we zijn per slot van rekening een website voor games. Vandaag wil ik jullie vertellen over Resident Evil: Revelations HD, ondertussen de 21e game in de reeks. Niet iedere game wist het alom geliefde Resident Evil sfeertje over te brengen. Revelations was enkel te vinden voor de Nintendo 3DS, totdat Capcom besloot een HD-remake naar de PC, Xbox 360 en de PlayStation 3 te brengen. Resident Evil is niet meer de Resident Evil zoals men deze het liefste heeft. Capcom wist toentertijd een flink aantal potten te breken met Resident Evil 4, een game die voorlopig nog steeds hoog blijft scoren in menig horrorlijst en nog steeds ongeëvenaard is. Weet de HD-remake van Resident Evil: Revelations daar verandering in te brengen?
Het antwoord is nee. Sterker nog, daar waar Resident Evil normaliter graag onder het horror genre wordt ondergebracht, is Revelations een spannende thriller. In Revelations draait het om Jill Valentine & Parker Luciani en Chris Redfield & Jessica Sherawat. Jessica en Chris zijn zoek geraakt op de SS Queen Zenobia en de avontuurlijke en vooral dappere Jill en Parker worden opgeroepen om de twee te zoeken en te vinden. Wat volgt is een avontuur over een drijvende stad, bio-terroristen en, duh, monsters.
Het verhaal van de game zal niet genomineerd worden voor een Oscar. Laat ik mijzelf corrigeren, de game verdient op geen enkel vlak een Oscar. Wat echter wel opvalt, is de wijze waarop het verhaal in elkaar steekt. Jill en Parker worden afgewisseld door Chris en Jessica, iets wat gebeurt via afleveringen. Telltales The Walking Dead hanteerde eenzelfde structuur, wat ook in het geval van Resident Evil prima uitpakt. Een aflevering bestaat uit drie missies die ieder ongeveer een minuut of twintig in beslag nemen. Iedere keer als je verder gaat met het hoofdverhaal, krijg je een korte samenvatting voor de geglazuurde kiezen, zodat je weer op de hoogte bent rond het hoe of wat.
Geen idee of het je is opgevallen, maar ik schreef dat je het hoofdverhaal moest kiezen. Hiermee doel ik op het feit dat de game nog een mode kent, de Raid Mode. De Raid Mode biedt dezelfde locaties als uit het hoofdverhaal, met één verschil. In heuse RPG-stijl worden de tegenstanders voorzien met een levensbalk. Op deze manier zie je precies welke lichaamsdeel het zwakst en dus het aantrekkelijkst is om te doorzeven met jouw kogels der liefde.
Wat zowel bij het hoofdverhaal als bij de Raid Mode uitstekend van pas komt, is dat de gameplay erg soepel is. Eerdere Resident Evil-titels waren nogal stroef, wat betekende dat de personages ook traag in de besturing waren. Let wel, dit hoorde erbij, want dit droeg bij aan het horrorgevoel. Zoals je eerder kon lezen, is dit meer een thriller dan een horrortitel, waardoor het niet als minpunt wordt beschouwd. Het is juist een pluspunt! Je wordt meerdere keren vanuit verschillende richtingen aangevallen waardoor een snelle besturing net zo welkom is als een Festini ijsje op een warme zomerdag. Net zoals in eerdere Resident Evil-games, heb je de mogelijkheid om snel te draaien en van richting te veranderen, zijn er plantjes om je gezondheid te herstellen (nope, geen medische marihuana) en moet je je kogels nauwkeurig inventariseren en sparen. Bovendien kan je je wapens aanpassen, door bijvoorbeeld de schotkracht of de snelheid van het herladen te verbeteren.
In deze game heb je ook de beschikking over de Genesis. Via dit wapen kan je monsters scannen, evenals handafdrukken en verborgen items in de omgeving. Deze items zijn anders niet te vinden, dus verwaarlozing van de Genesis wordt afgeraden. Ook krijg je, wanneer je genoeg monsters scant, een extra plantje.
Via deze soepele overgang komen wij bij de monsters aan. Het design van deze monsters is namelijk enigszins lachwekkend. Menig speelgoed uit de Toy Story-films boezemt meer angst in dan de schepsels uit Revelations. Neem een hoop stront, geef het een lichte kleur, tanden en armen en het design is daar. Waarschijnlijk zal hetgeen je nu in je hoofd hebt er enger uitzien.
Resident Evil: Revelations HD neemt zichzelf dan ook niet erg serieus. Althans, die indruk laat het achter. Zo tracht je op een zeker moment te ontsnappen uit een gebouw voordat deze wordt verwoest via een satelliet. Het ene na het andere monster stormt de ruimte binnen en probeert je te voorzien van een extra luchtgat via vlijmscherpe klauwen. Tussen al het geweld door begint je charmante collega plots over een etentje. Vervolgens bevestigt jouw karakter dit etentje waarop jouw charmante collega bedenkt wat ze gaat bestellen. “Ik neem een kreeftje”, klinkt het door de speakers. Vat het op zoals je wilt, maar ergens zorgt het voor een relaxte sfeer.
Het gaat hier om een HD-remake van een 3DS titel. Visueel ligt de lat laag, zou je denken, maar deze HD-remake laat menig HD-remake (ver) achter zich. De game ziet er voor een remake zeer degelijk uit. Een aantal voorwerpen of monsters in de game hebben een herkenbaar kartelrandje, maar dit stoort niet. Op het gebied van geluid speelt de game op safe. Personages praten, de monsters grommen en de wapens ratelen.
De AI daarentegen legt de lat wat lager. Je kameraden lopen vaker in de weg dan dat Jim Carrey vreemde bekken trekt en de vijanden lijken een balans te willen vinden in het doden van jou en het tegelijkertijd uit willen stellen van dit. Ook de camera kent enkele hekelpuntjes, maar het wordt nergens extreem.
Conclusie
Voor zover het nog niet duidelijk was, ik ben best positief over deze game. Gameplaygewijs is de game vermakelijk en het feit dat je afleveringen doorloopt, deed mijn hartje sneller kloppen. De game lijkt zichzelf niet geheel serieus te nemen, wat in dit geval goed uitpakt, ook al was het misschien niet de bedoeling. Naast een op momenten zwakke AI en camera biedt de game een aangename ervaring die niet iedere Resident Evil-game is weggelegd. Qua spelplezier zit je bij Revelations op het juiste adres.