Retro City Rampage is een ouderwets pixelfestijn dat het niet bepaald van haar subtiliteit moet hebben. Met het top-down perspectief dat we kennen uit de eerste twee Grand Theft Auto’s, en de bijbehorende overvloed aan geweld en grove humor, zal het spel bij velen een lichtelijk nostalgische waarde hebben; ook het feit dat het spel tot de rand gevuld is met verwijzingen naar pop culture, de één nog gekker dan de andere, zal menig fervent gamer niet koud laten. Des te jammer dus dat het spel niet haar volle potentie naleeft en een boel steekjes laat vallen.
Datgeen waarmee Retro City Rampage zich individualiseert tussen alle andere moderne 8bit-games, is haar hyperactieve, melige en overdreven sfeertje. Alles in Retro City Rampage, maar dan ook écht alles, lijkt een verwijzing zijn naar de één of andere filmserie, boekenreeks of stripboekuniversum; spelend als een door GTA geïnspireerd klusjesman sjees je door de 8bit-straten van een kleurrijke 8bit-stad, terwijl je ter nauwer nood de 8bit-voetgangers ontwijkt en je best doet geen 8bit-massacrash te veroorzaken. Je racet van missie naar missie, en krijgt terwijl je dit doet een continue stroom aan verwijzingen en parodieën jouw kant op gevuurd.
Dit is dan ook de voornaamste kracht van Retro City Rampage. Met de concentratiespan van het spel is er iets goeds mis; een verwijzing naar een spel, film of serie, hoe geniaal ook, zal het nooit langer dan één missie uithouden; zo ga je op hoge snelheid kriskras door pop culture heen, en zul je hier een scène uit een Batman-strip herkennen terwijl je daar weer een bekende Pulp Fiction-shootout in 8bit na zal spelen. Als je ook maar een klein beetje met pop culture hebt dan zul je heel wat herkennen, van Star Wars en Indiana Jones tot The Shawshank Redemption en Battlestar Galactica. Elke keer als je weer iets vertrouwds tegenkomt, voel je een vonkje diep vanbinnen; dit is enorm tof en de game weet al deze verwijzingen op een bijna perfecte manier te brengen, namelijk met de nodige humor en finesse om het gedurende het hele spel fris te houden.
Maar niet alles blijft voor de vier tot vijf uur die de primaire verhaallijn van het spel vol maakt zo fris. Het spel is extreem moeilijk, ongetwijfeld om nog net wat extra nadruk op het retro-gevoel te leggen, maar de gameplay is niet altijd solide genoeg om de moeilijkheidsgraad te ondersteunen. Het spel bestaat voor een groot deel uit schieten en rijden; de controls van die laatste activiteit zijn op z’n minst gammel te noemen en zitten gewoon niet goed in elkaar. Tijdens het autorijden is het nauwelijks te doen om een goede bocht te nemen, omdat de auto precies de richting van je analoogstick volgt, maar hierbij ook nog eens slipt; op hoge snelheden kan het hierdoor nog best lastig worden om obstakels goed te blijven ontwijken. Hier tegenover staat wel dat er een breed scala aan voertuigen in de game te vinden zijn, en dat deze stuk voor stuk anders besturen; wanneer je er wat moeite in steekt om het voertuig te vinden wat bij jou past, ben je al een stuk beter af.
Het schietsysteem worstelt een stuk minder met problemen; het komt neer op een systeem neer waarbij je dekking moet zoeken en op de goede momenten vanuit je dekking tevoorschijn moet komen om je vijanden overhoop te schieten. Het is leuk maar stelt niet veel voor; op den duur zal het zelfs wat repetitief kunnen worden. Gelukkig zijn er wel heel wat wapens beschikbaar om je lust naar geweld te kunnen ondersteunen zonder te gaan vervelen; zonder iets te verklappen kan ik je zeggen dat je wapens tegen zult komen die je in je wildste dromen nog niet hebt kunnen aanschouwen, laat staan hanteren om hiermee alles in een radius van vijftig meter aan gort te blazen, slaan, schieten, hakken, elektrocuteren enzovoorts.
Het verhaal van de game is nauwelijks een verhaal te noemen, maar is eerder een omhulsel voor de vele parodiërende sequenties waar je je een weg door zal moeten banen. Je speelt een naamloze karikatuur van een stoere vent die voor een rede die ikzelf nog altijd bijster ben, terug in de tijd terecht komt en hier op de raarste manieren aan onderdelen moet komen om een door Back to the Future geïnspireerde doctor een tijdmachine te laten bouwen. Het script is humoristisch en vermakelijk, maar een rode draad is moeilijk te ontdekken.
Dit plot is dan ook niet dat wat de game probeert te verkopen; je zult opvallend snel door het spel heen razen, wat acceptabel is voor een indie-titel als deze; als je de verhaallijn uitgespeeld hebt dan kun je beginnen aan de rest van de dingen die het spel te bieden heeft. Denk aan Arcade Challenges waarbij je golven aanstormende vijanden probeert af te slaan, tijdraces waarbij je met een vuilniswagen over de stoepen racet en achievements waarbij je zoveel mogelijk voetgangers neer maait met je auto. De gekheid van het spel wordt ook tijdens deze extra’s mooi doorgevlochten en dit zorgt ervoor dat de game zeker meer dan tien uur houdbaar is.
Conclusie
Retro City Rampage is een pixelfestijn van jewelste en is de enige in zijn soort; tot de rand toe volgestouwd met parodieën en verwijzingen waar je als speler met een extreem hoog tempo doorheen raast. Het spel kent haast geen rode draad in haar verhaallijn en soms, wanneer je weer plotseling van een lachwekkende Spiderman-parodie naar een Kill Bill-achtige missie wordt gestuurd, wordt het allemaal een beetje te veel van het goede; de korte concentratiespan van het spel moet maar net iets zijn wat je op prijs kan stellen. Als dit het geval is, dan zul je het spel de wat repetitieve gameplay en soms teleurstellende controls ook kunnen vergeven; zo niet, dan kan dat een serieus obstakel voor je speelplezier vormen. Maar er valt niet veel te discussiëren wat de meer dan degelijke houdbaarheid van het spel betreft; de knotsgekke Arcade Challenges, achievements, races en verzamelbare objecten zijn in overvloed aanwezig.