Reverie: Sweet As Edition

In plaats daarvan is uit het immens populaire vaatje van The Legend of Zelda getapt en dan specifiek de klassiekers van de beginjaren. Er zit wel een snufje Earthbound doorheen, maar dat is vooral voelbaar in de setting van de spelwereld zelf, niet in de gameplay. In deze wereld woon jij op een klein eiland met een grote legende dat wordt verteld als een volksverhaal. Elk verhaal heeft echter een kern van waarheid en in Reverie is aan het jou om die bloot te leggen.

Zoals het Zelda zou betamen

De manier waarop je dit doet, is door vijf dungeons te trotseren die op zichzelf staand zo uit een Zelda-titel zouden kunnen zijn gelift. Kerkers bestaan uit kamers met daarin vooraf bepaalde objecten en vijanden. Het doel is om de juiste sleutel of het juiste voorwerp in kamer A te vinden, zodat je verder kan in kamer B en uiteindelijk de eindbaas vindt die je moet verslaan. Het is bekende kost.

Waar de vergelijking met Zelda geen stand meer houdt, is wanneer je het niet kamer voor kamer bekijkt, maar het als geheel neemt. Want dan valt Reverie helaas vrij snel door de mand. Puzzels zullen eng bekend voorkomen voor eenieder die de eerste avonturen van Link heeft gespeeld en men heeft weinig moeite gedaan om er zelf iets origineels mee te doen. Mede hierdoor zijn de dungeons gewoon veel te simpel en kun je ze trotseren in drie á vier uur, met nog een zesde dungeon voor de post-game.

Oof

Ik geloof er in dat je een game niet te hard moet af rekenen op zijn lengte. Dus als een korte ervaring van hoge kwaliteit is, is daar niets mis mee. Dat is hier niet aan de orde. Zelfs met zo’n korte spelduur, heeft men weinig moeite gedaan om variatie te bieden in vijanden. Zowel in hun uiterlijk, daar er echt veel vijanden zijn die gewoon een ander kleurtje hebben gekregen, als in hun AI. Tegenstanders bieden vrijwel nooit een uitdaging omdat de acties die ze nemen niet getuigen van veel diepgang en daardoor is ze verslaan zelden een moeilijke opgave.

Misschien dat het is dat ik teveel met die oude games groot ben geworden en daardoor niet de juiste doelgroep ben. Misschien is dit gericht op een jongere generatie, die dit soort gameplay niet meer echt gewend zijn. Maar als dat zo is, waarom is de game dan zo weinig verbeterd?

Prioriteiten

De nieuwe generatie is degene die de hoogste eisen stelt en op hele basale fronten schiet Reverie gewoon te kort. Het origineel verscheen op onder andere de PlayStation Vita en daarvoor is het visueel prima. Maar deze re-release is verschenen op PS5, Xbox Series en PC, waar je met een hogere resolutie speelt, waarmee het retro font van het spel nagenoeg onleesbaar is. Daarnaast zijn er nagenoeg geen van de opties die je verwacht van een PC-versie van een spel vertegenwoordigd, terwijl men wel een optie heeft om ananas van de pizza te halen die als healing item dient. Het doet je denken waar de prioriteiten liggen.

Deze Sweet As Edition is overigens niet zo bijster veel anders dan dat origineel. Ja, er is een hogere framerate en er is een nieuwe minigame, maar daar moet je het mee doen. Er zijn geen extra dungeons, noch is er iets verbeterd aan de soms erbarmelijke sound effects en matige soundtrack. Dit maakt de game zeker niet plots onspeelbaar, maar meer dan een enigszins charmante Zelda-kloon kan ik het ook niet noemen.

Conclusie:

Dat goed gejat beter is dan slecht bedacht, bewijst Reverie perfect. Het speeltje leentjebuur bij Zelda en een beetje Earthbound, maar slaagt er nooit in diens niveaus te bereiken. Het resultaat is charmante Zelda-kloon met de nodige gebreken, maar die prima als tussendoortje genuttigd kan worden.