Dat er videogames worden gemaakt van bekende anime-series, is niet iets waar veel mensen van zullen opkijken. We zijn immers al decennia gewend aan licentietitels, zij het van anime of tekenfilms, dan wel films of zelfs bands. Anime gebaseerd op videogames zijn dan weer zeldzamer, maar zeker niet ongebruikelijk. Mede hierdoor dacht ik, toen ik de Re: ZERO-anime voor het eerst zag, dan ook dat de Re: ZERO -show van een videogame kwam. Hoofdpersoon Subaru’s kracht leek immers wel verdomd veel op save skimming.
Ik weet al jaren beter, maar was hierdoor wel direct geïnteresseerd toen Spike Chunsoft bekendgemaakte dat het een Re: ZERO-videogame naar het Westen zou brengen. En die interesse nam toe toen bleek dat de game niet enkel een origineel verhaal vertelt in het reeds bestaande universum, maar daarvoor wordt overzien door Tappei Nagatsuki, de schrijver van de oorspronkelijke boeken.
Niet voor beginners
Dit verhaal begint bij episode twaalf van de anime, dan wel het vierde boek in de reeks. En hoewel het spelers de kans biedt om zich middels flashbacks te laten informeren over wat er aan de game voorafging, is het duidelijk dat het spel zich richt op zij die reeds bekend zijn met het bronmateriaal. De Royal Selection staat op het punt te beginnen, maar de gebeurtenissen hierom wijken af van normaal. Want terwijl Felt opnieuw optreedt als een vijfde kandidaat, verschijnt een mysterieuze zesde jonge vrouw op het toneel. Ook zij heeft een Dragon Insignia, dat bovendien op alle fronten lijkt op het ware object. Dit terwijl de voorspelling altijd heeft gesproken over vijf kandidaten.
Met deze onverwachte wending kunnen de plannen om een troonopvolger te vinden enkel worden stilgelegd. De Council of Wise Men, de tijdelijke heersers van dit koninkrijk, geloven immers heilig in de profetie en kunnen daarom niet anders dan concluderen dat zich een bedrieger in hun midden bevindt. Maar wie? En hoe? Op deze hamvraag weet je als Re: ZERO-fan al deels het antwoord.
Gameplay…?
Deze fans, die weten hoe Subaru is, weten ongetwijfeld wat gaat komen: om Emilia’s affectie voor zich te winnen en haar als volgende heerser te steunen, gaat de Japanse tiener zelf op zoek naar wie de zaak aan het flessen is. Daarbij steekt hij zijn neus graag in andermans zaken en moet hij niet zelden op de blaren zitten. Of in Subaru’s geval: het met zijn leven bekopen. Wees echter niet bevreesd, want als Subaru sterft gaat hij enkel terug in de tijd.
Deze kracht uit zich op twee manieren in The Prophecy of the Throne. Allereerst zijn er de vaste momenten in het verhaal waarop Subaru moet sterven om het te vorderen. Deze worden aangeduid als loops en door de game gezien als aparte delen van het verhaal, zelfs als gebeurtenissen soms herhaald worden. En dat is een zegen. In stukken die in een loop worden herhaald, wordt namelijk zoveel mogelijk de herhaling samengevat, zodat je als lezer van deze visual novel er een fijn tempo in kan houden. Het zijn dan ook de andere momenten die wat minder goed in de smaak vallen.
Zoals net gezegd is de Re: ZERO-game een visual novel. Dit betekent dat je voornamelijk leest en hier en daar een keuze maakt. Een prima opzet die opgeleukt kan worden met gameplay, zoals Zero Escape en Danganronpa al bewezen, maar die ook prima zonder kan. Helaas laat deze game zien wat er gebeurt als je het toch krampachtig erin probeert te proppen.
In een handjevol segmenten word jij als Subaru, doorgaans met enkele bondgenoten, in een afgesloten speelveld gestopt. Hier moet je een doel volbrengen, zoals vijanden afleiden of vallen zetten, zodat je bondgenoten succesvol hun tegenstanders kunnen verslaan. Dat klinkt misschien als een prima manier om de uiterst zwakke Subaru in te zetten, ware het niet dat het resulteert in bijzonder saaie gameplay. Het enige wat je doet is beurtelings van plek naar plek rennen om iets te checken in de hoop dat je de goede volgorde uitvindt of de juiste flags triggert, zodat je niet sterft en teruggaat in de tijd om een nieuwe poging te wagen. Dat je onderzoek moet doen voor deze segmenten om meer opties tot je beschikking te hebben is goed bedacht, maar had beter tot uiting kunnen worden gebracht door extra traditionele dialoogopties. Nu keek ik immers enkel op tegen de momenten waarin ik daadwerkelijk moest ‘’gamen’’.
Looping!
Re: ZERO: The Prophecy of the Throne is ondanks dit overigens geen lange game. Als je alle voice lines laat afspelen kun je met groot gemak ruim de twaalf uur passeren, maar wanneer je vooral de tekst leest kun je makkelijk onder de tien uur zitten wanneer de credits voorbij rollen. Dat beveel ik echter niet aan. Niet enkel is het verhaal onder het toezicht van eerdergenoemde schrijver tot stand gekomen, waardoor het niet onderdoet voor het bronmateriaal, maar de originele tekenaars en voice actors werden ook opgetrommeld. Het is dat het gepresenteerd wordt in een duidelijke videogame-stijl, maar zonder dat had deze game zo een deel van de anime kunnen zijn.
De enige plek waar de game hierin steekjes laat vallen, is bij de vertaling. Als de vertalers van het spel de anime hadden bekeken, hadden ze zonder twijfel ervoor gekozen om sommige dingen anders te verwoorden, daar het nu qua toon niet goed daarop aansluit. Daarnaast heb ik een redelijk aantal spelfouten mogen waarnemen, hetgeen natuurlijk erg slordig oogt. Beide hadden echter geen noemenswaardige impact op de beleving.
Conclusie
Op zowel verhalend als audiovisueel vlak doet The Prophecy of the Throne niet onder voor de Re: ZERO-anime, hetgeen een behoorlijke prestatie is. Desondanks schiet het spel zichzelf in de voet door de focus op een mysterie te leggen waar iedere anime-kijker of boekenlezer het antwoord al op kent. Tel daarbij op dat de gameplay-secties enorme mood killers zijn en je hebt een spel dat ik enkel aan de grootste fans kan aanbevelen.