Wanneer Japanse third-party ontwikkelaars een game naar het westen brengen, kun je er geld op inzetten dat het voor een console van PlayStation of een handheld is. Xbox is op het gebied van Japanse games als een vis op het droge en de van oorsprong Japanse Wii U heeft ook niet bepaald een overvloed aan dergelijke games. Met Rodea The Sky Soldier wordt het assortiment echter uitgebreid.
Voor we open deuren gaan intrappen, gaan we het eerst echter hebben over het verhaal van de game. In het fictieve land Naga heeft de bevolking de grondstoffen van het land uitgeput, waardoor hun einde nabij lijkt. Keizer Geardo heeft echter zijn pijlen gericht op Garuda, een vliegend koninkrijk dat nog volop bloeit. Het probleem is echter dat Garuda constant in beweging is en slechts eens per duizend jaar Naga dicht genoeg nadert om het te bereiken. Wanneer de game begint is dat moment nabij.
De saaie manier van tijdreizen
In Rodea The Sky Soldier kruipen we, zoals je al kon verwachten, in de schoenen van Rodea. Rodea is een robot, persoonlijke bodyguard en de beste vriend van prinses Cecilia, dochter van keizer Geardo. Wanneer ze leert van haar vaders plannen om Garuda te onderwerpen steelt ze de key of time, een cruciaal onderdeel in Geardo’s plan, en zet het samen met Rodea op een lopen. Haar vaders leger haalt het duo echter al snel in. In een wanhopige poging om de ondergang van Garuda te voorkomen breekt Cecilia de key of time in tweeën en stuurt Rodea naar een andere plek in Garuda, waar hij duizend jaar lang weg roest.
In duizend jaar zullen een hoop dingen veranderen, echter is het plan van Geardo er daar niet een van. Na zijn verlies in de eerste aanslag op Garuda heeft hij zijn robotleger zo geprogrammeerd om nogmaals de aanval in te zetten eens het weer boven Naga verschijnt. Op het moment dat dit gebeurt is Rodea nog maar net gewekt door Ion, een meisje dat dol is op machines en Rodea grotendeels heeft opgelapt. Enkel zijn geheugen is wat wazig. Dat Naga gestopt moet worden is echter kristalhelder voor onze held, waarmee ook het gros van het verhaal wel neergezet is. Rodea heeft namelijk maar weinig kaas gegeten van emotionele diepgang of karakterontwikkeling, waardoor het verhaal zelden het niveau van een zaterdagochtend tekenfilm overschrijdt.
I believe I can fly
Wanneer je aan een robot denkt, denk je al snel aan geweren, lasers en raketten. Rodea gebruikt echter zichzelf als wapen in de strijd tegen Naga’s leger. Met zijn staart kan hij een beperkte periode vliegen, waarbij hij genoeg vaart kan maken om dwars door metalen heen te beuken. Dit doe je door te springen en vervolgens het punt te kiezen waar je heen wilt vliegen. Dit kan een vijand zijn, maar ook een deel van de omgeving. Vrij vliegen is echter uitgesloten.
Wie dit bekend in de oren klinkt, herinnert zich vast nog wel die open deur waar ik deze recensie mee begon. Het gameplayconcept van Rodea en de uitvoering ervan lijken namelijk op Gravity Rush, een first-party game van Sony die voor de PlayStation Vita verscheen. In tegenstelling tot deze game werd Rodea echter niet van het begin af aan ontwikkeld voor traditionele knoppen, iets wat goed merkbaar is tijdens het spelen. Rodea: The Sky Soldier was origineel namelijk geen game voor de Wii U.
Wat had kunnen zijn
Toen ontwikkelaar Prope in 2010 het concept voor Rodea optekende werd de game namelijk gebouwd rondom de motion controls van de WiiMote. Toen de game in 2011 afgerond werd, bleef het echter om onduidelijke redenen op de plank van uitgever Kadokawa Shoten liggen. Deze besloten hierna plotsklaps dat de game niet meer voor Wii zou verschijnen, maar in plaats daarvan zou worden geport naar de Wii U, waarbij de motion controls niet werden meegenomen. Naar het schijnt moet dit een enorme impact op de game hebben gehad, want de director van Rodea, Yuji Naka, gaat zelfs zo ver dat hij mensen adviseert om de Wii U-bundel met de originele Wii-versie te kopen zodat je de game kunt spelen zoals hij bedoeld was.
Helaas heeft GameQuarter enkel de Wii U-versie van Rodea gekregen, waardoor we niet zelf hebben kunnen testen wat voor verschil de motion controls maken. Dat betekent echter niet dat het niet overduidelijk is dat dit van oorsprong geen Wii U-titel is. Rodea vereist snel en precies richten tijdens het vliegen, iets waarbij een analoge stick simpelweg tekort schiet. Dat de controls van de game erbarmelijk zijn, is echter niet volledig te wijten aan de console waar het op uitgebracht is.
Te diep in het glaasje gekeken
Dat de besturing te traag en onnauwkeurig is voor Rodea is een feit. Er zou echter omheen te werken zijn indien je jezelf de handicap eigen kon maken. En dat kan ook, zolang Rodea recht op zijn doel afvliegt. Maar wanneer je van obstakel naar obstakel moet springen omdat je niet te lang in de lucht kunt blijven wordt het vervelend. De camera heeft de neiging om tijdens zulke chaotisch momenten rond te zwabberen als een dronken matroos, waardoor het regelmatig onder een platform zit. En dat is de doodsteek voor een game die al heel wat van je tolerantie als gamer vraagt. Laten we voor de volledigheid echter ook nog maar de nagels in de grafkist slaan.
Als een opgepoetste Wii-titel zal Rodea zich grafisch uiteraard niet kunnen meten met games als New Super Mario Bros. U, Splatoon! of Super Smash Bros. For Wii U. Maar zelfs als we dat in acht nemen, ziet de game er behoorlijk matig uit, met name op het gebied van de omgevingen. Toch zal je deze zelfde omgevingen vaak meerdere keren moeten bezoeken. Niet omdat de game backtracking heeft, maar om onderdelen te verzamelen die je nodig hebt om jezelf te upgraden, omdat de besturing (daar is die weer!) je de zoveelste game over heeft bezorgd of omdat de game weer eens gecrasht is. Dit laatste gebeurde mij tijdens het spelen vier keer, wat mij doet vermoeden dat ook het team dat de Wii U-port van Rodea heeft gemaakt zo snel mogelijk van de game af wilde zijn.
Conclusie
Veel meer dan een leuk concept heeft Rodea The Sky Soldier niet. Rondvliegen in een grote wereld is niet leuk wanneer je constant moet landen om bij te tanken en is ronduit vervelend wanneer de besturing én de camera je constant tegenwerken. Bovendien kan Yuji Naka het er wel op gooien dat de game nooit voor Wii U bedoelt was, maar dat doet niets af aan het feit dat die er matig uit ziet en vol zit met slecht programmeerwerk, wat resulteert in de nodige crashes.