In 2006 verscheen de zoveelste GTA-kloon op de markt, namelijk Saints Row. De game won het niet van Rockstars beruchte verkoopknaller, maar wist een aardige achterban op te bouwen door de game een geheel eigen draai te geven, een draai waarbij woorden als puberaal, flauw en out-of-the-box sleutelwoorden zijn. Alle Saints Row games zijn opvolgers van elkaar en dat is met dit vierde deel niet anders. Waar we in 2006 nog bendeoorlogen oploste, mogen we nu de president van Amerika uithangen, wat uiteraard enkele gevolgen met zich meebrengt. Dat er ook nog een ‘invasion from outer space’ plaatsvindt, is juist mooi meegenomen. Welkom bij Saints Row IV, waar purperen dildo’s, dubstepwapens, telekinese en luidruchtig met de radio meezingen realiteit is.
Saints Row IV begint flitsend. Via een aantal cutscènes zien we hoe een mysterieuze G.I. Joe look-a-like samen met enkele bekenden een basis binnendringt, een flink aantal terroristen de digitale mond snoert om vervolgens een al vertrokken kernraket te stoppen terwijl Aerosmiths ‘I don’t wanna miss a thing’ door de speakers galmt. Vervolgens spring je van de kernraket af om direct te landen bij de persconferentie, waar jij verdorie het woord voert! Jij bent ten slotte de president van de US of A! Nadat je je karakter hebt aangemaakt, maak je enkele keuzes om vervolgens je praatje te houden. De persconferentie wordt echter ruw verstoord door een bende aliens, genaamd de Zin. De Zin fungeren onder hun leider, Zinyak, en hebben als doel alle slimme mensen gevangen te nemen. De rest van Aarde? Dat interesseert ze vrij weinig.
Na flink wat kogels te hebben verspilt en een korte confrontatie later word je wakker in een vreemde 50’s sitcom, waar blijkt dat iedere gevangene van de Zin vastzit in een simulatie van hun diepste angsten. Met hulp van buitenaf breek je uit deze simulatie en tracht je terug te keren naar de Aarde. Zinyak blaast Moeder Aarde echter op, waardoor The Saints op een gestolen Zin-schip moeten blijven vertoeven. Ze verzinnen een plan om Zinyak en zijn Zin te stoppen en moeten daarbij terugkeren naar een simulatie van de Aarde, een simulatie waarin superkrachten gewoon zijn.
Zo, het verhaal van Saints Row IV in een rijpe notendop. Zoals je wellicht begrepen hebt, is het verhaal nogal vreemd. Aan de andere kant zullen weinig mensen hiervan opkijken, omdat Saints Row al sinds het begin rariteiten boven realisme verkiest, iets wat door veel gamers gewaardeerd wordt. Deze rariteiten worden dan ook in ieder aspect van de game gepropt, wat soms wat puberaal overkomt, maar vooral een glimlach teweeg weet te brengen.
Altijd is er de kwestie of dat graphics belangrijker zijn dan de gameplay, even belangrijk of juist andersom. In het geval van Saints Row, is het antwoord gemakkelijk. Grafisch valt de game tegen. Sinds Saints Row: The Third zijn er geen verbeteringen uitgebracht, terwijl deze game grafisch ook ondermaats was. Is dit dan erg, vraag je je terecht af. Wederom in het geval van Saints Row, nee, dit maakt niets uit. Waarom dan niet? Omdat de gameplay lekker is en de humor altijd aanwezig is.
Laat ik maar eens aftrappen met de gameplay, want deze verschilt nogal met de games die je vandaag de dag voor je kiezen krijgt. In de simulatie waarin je je met de president bevindt, bezit je namelijk superkrachten. Zo kan je onwijs hoog springen, supersnel rennen, mensen en voorwerpen optillen met je hersenen, keihard stampen en jezelf omringen met bijvoorbeeld vuur. Elk van deze krachten zijn te verbeteren en sommige krachten kennen verschillende elementen, bijvoorbeeld vuur, ijs of steen. Deze laatste dien je vrij te spelen door zijmissies te voltooien. Wil je je krachten echter verbeteren, dan dien je ‘clusters’ te vinden, welke zijn verspreid door de simulatie.
Ik betrapte mijzelf er een aantal keer op dat ik maar al te graag die ‘clusters’ pakte, omdat ze vrij gemakkelijk te vinden zijn. Meer ‘clusters’ betekenen betere superkrachten. De superkrachten zijn erg fijn om mee te experimenteren tijdens de gevechten. Bovendien verplaats je je gemakkelijk door de stad en zal je zelden in een auto stappen. Feit is wel dat het soms erg vervelend is wanneer je plots een missie moet doen waarbij je geen superkrachten ter beschikking hebt, omdat je bijvoorbeeld niet in de simulatie zit. Direct omschakelen is gewenst, iets wat soms wat stroef verloopt. Zonder pardon ben je weer je oude zelf en is het gedaan met mijlenver springen of vuurkogels.
De hoofdmissies weten te plezieren, ondanks het feit dat ze behoorlijk lullig worden geïntroduceerd. Steeds speelt een filmpje zich af, welke bestaat uit bewakingsbeelden. De missies zijn vaak een stuk langer dan de zijmissies en bieden veel actie, maar ook veel chaos. Op de normale moeilijkheidsgraad was dit uiteindelijk goed te doen, maar op een hardere moeilijkheidsgraad had mij dit ongetwijfeld flink wat checkpoints gekost, wat na verloop van tijd ongetwijfeld enkele frustraties had gecreëerd. Het probleem met Saints Row is echter dat de game nogal repetitief is. Daar ik de hoofdmissies juist tof vind, zijn de zijmissies totaal niet tof. Deze zijn eentonig en vragen veelal hetzelfde.
De simulatie zit boordevol activiteiten. Denk bijvoorbeeld aan het veroorzaken van chaos via een tank, het rennen van een race of het uitschakelen van een bepaald programma binnen de simulatie. Allemaal prima, maar iedere zijmissie bestaat vaak uit een verzameling van dergelijke activiteiten. Vreemder wordt het wanneer ik plots een zijmissie speel welke wel origineel is en totaal niet in het eerder genoemde voorbeeld past. Een zijmissie waarbij ik met een fikse grijns op mijn Hollandse gezicht zat te spelen. Waarom niet meer van zulke missies Volition? Waarom?! Juist die eentonigheid is vreselijk, omdat het niet uitnodigt tot verder spelen. De upgrades die je kunt vrijspelen via de zijmissies zijn niet noodzakelijk, waardoor je de zijmissies gerust kan laten schieten. Laat je deze schieten, dan lever je wel speeltijd in, omdat de hoofdmissies vrij snel doorlopen zijn.
Ondanks het feit dat de graphics niet belangrijk zijn in deze game, wil ik ze toch even met jullie bespreken. Wanneer we The Last of Us een tien mogen geven voor de graphics, geef ik Saints Row een vijf. Het is niet verschrikkelijk, maar soms loop je ergens doorheen, heeft de AI stuiptrekkingen, lijken de bomen geknutseld door kleuters of stort de framerate in elkaar wanneer het heel druk wordt op je scherm en wanneer er heel veel explosies plaatsvinden. Daar staat tegenover dat de funfactor erg hoog ligt. Dit komt vooral door de uitspraken van jouw karakter, de missies en de hele sfeer. De game kent een relaxte sfeer, waarin je op je dooie akkertje van kan genieten wanneer je na een lange dag thuiskomt. Zinyak weet soms met enkele opmerkingen of ingrepen voor wat humor te zorgen, maar ook kleine dingetjes, zoals het meezingen met een radio. Meezingen met de radio? Lekker belangrijk, ik hoor het je denken, maar persoonlijk kan ik genieten van dergelijke dingen, omdat ik mijzelf er ook schuldig aan maak, zowel in de virtuele als in de echte auto. Ook besluit jouw karakter om zich in te schrijven voor ‘Amateur Dance Night’, terwijl je samen met een makker op zoek bent naar een doelwit. Flauw, maar genietbaar en stiekem wederom herkenbaar.
Er stond mij een flinke verrassing te wachten tijdens het aanmaken van een karakter. Na een uiterst modieus hoofd te hebben geboetseerd, moest ik een stem kiezen. Saints Row kennende kan je kiezen uit rare Russische of Australische stemmen, maar ook zombiegeluiden. Deze stemmen kan je vervolgens tweaken door de hoogte of laagte van de stem te veranderen. In deel vier kan je echter ook kiezen voor de stem van Nolan North. Wellicht dat je weleens hebt gehoord van de beste man, of juist zijn stem, want deze is te vinden in een flink aantal games. Nathan Drake (Uncharted), Deadpool (Deadpool), Desmond (Assassin’s Creed), Penguin (Batman), Hades (God of War), Sigmund (Ratchet & Clank) en David (The Last of Us) zijn maar enkele grepen uit zijn Curriculum Vitae. Of dat jouw karakter ook zo geestig is wanneer je Nolans stem niet kiest, is nog een vraagteken, maar wanneer je kiest voor Nolan zal je er geen spijt van krijgen, omdat deze held simpelweg geniaal is. Zijn stemgeluid wist mijn hart zeker te veroveren, vooral wanneer hij begon mee te zingen met de radio.
Qua audio is er niet veel op de game aan te merken. Aliens grommen, mensen schreeuwen als zij in de hens staan en auto’s brommen. Een echte soundtrack is er niet, omdat er veelal gebruik wordt gemaakt van bestaande liederen. Ook tijdens de missies of tijdens het rondhoppen in de stad kun je kiezen welke radiozender aanstaat, ook al zit je niet in een voertuig. Een voorbeeld van de muziekkeuze werd al geïllustreerd in de eerste alinea’s, maar zo zal jouw karakter ook tijdens het besturen van een ruimteschip een nummertje opzoeken, namelijk ‘What is Love’ van Haddaway. Een gouwe ouwe en een typisch kenmerk van Saints Row.
Saints Row IV kent, net als zijn voorganger, een multiplayer co-op. Deze multiplayer is erg plezierig, omdat je met een maatje speelt, maar vooral omdat je nu superkrachten hebt. Dit betekent chaos, chaos en nog meer chaos. En waar chaos is, is plezier. En waar plezier is… Je snapt het wel. Rotzooien in de simulatie, activiteiten voltooien en auto’s naar elkaar gooien. Wat wil je nog meer?
Conclusie
Zoals je misschien wel kunt opmaken uit de review, ben ik vrij positief over de game. Nou is het zo dat ik de game gratis kreeg toegestuurd, wat natuurlijk de volgende kwestie oplevert: is de game €65,- waard? Ben je een die-hard fan? Dan zeker. Twijfel je? Wacht dan even tot de prijs is gezakt. Begrijp mij niet verkeerd, de game is erg vermakelijk, maar de game is te eentonig in zijn opzet om echt te boeien. De game moet het vooral hebben van zijn humoristische insteek en vreemde gebeurtenissen, wat in mijn geval voldoende aan bod is gekomen.