Het doel van videogames is om diens spelers te entertainen. Gamen hoort leuk te zijn, met rare karakters, coole helden en grappige momenten. Maar ze kunnen zoveel meer zijn dan dat. Ze kunnen hele persoonlijke verhalen vertellen van makers die met iets worstelen of geworsteld hebben en daarmee de emotionele snaren van ons hart bespelen. Sea of Solitude is zo’n game en toont hoe de wereld kan ogen voor iemand die verzwolgen wordt door eenzaamheid.
In de nieuwste aanwinst aan het EA Originals-programma ontwaak je als Kay in een klein bootje te midden van een zwarte zee. De jonge vrouw heeft geen idee hoe ze hier beland is, waarom ze oogt als een wandelende schaduw en waarom het water om haar heen gitzwart is. Een letterlijk lichtpuntje wijst haar daarom de weg en brengt haar naar een vliegend meisje dat de wereld kleur geeft.
Wie ben jij?
Daar het erop lijkt dat het meisje meer weet dan dat ze zegt, besluit je haar te volgen. Die simpele missie wordt echter onderbroken wanneer je compagnon door een monster wordt aangevallen en de wereld wederom verduisterd. Nu is het aan jou het licht weder te vinden. Alleen niet letterlijk.
Alles in de Sea of Solitude is symbolisch en kan worden gezien als de perceptie of een hersenspinsel van Kay. Een monster met een gigantische schaal die je weg blokkeert kan worden opgevat als Kay die terug in haar schulp kruipt wanneer ze geconfronteerd wordt met tegenslag. En enkel door je moed te verzamelen kun je het licht laten schijnen dat de weg verder wijst. Althans dat is mijn interpretatie van de eerste puzzel van het spel.
Wanneer je jouw weg vervolgt, treden ook degenen die dicht bij Kay staan deze wereld binnen. Maar net als Kay zelf, zijn ze niet meer als dusdanig herkenbaar. Hun verdriet en angsten hebben hun lichamen vervormd en sijpelen door naar de wereld om hun heen. Hun emoties, die Kay in de echte wereld volledig heeft gemist, liggen nu open en bloot op tafel en worden de letterlijke obstakels die je dient te overwinnen. Op deze manier groei je als persoon en leer je sterk genoeg te zijn om het juiste te doen, ook als dat moeilijk is of de keuze die je moet maken niet degene is die je wilt maken.
Verkeerde hoofdpersoon?
Sea of Solitude dealt op deze manier met hele zware onderwerpen als depressie, pesten en zelfmoord en kan daardoor op momenten redelijk heftig worden. Zelfs als datgeen dat op je scherm verschijnt nooit echt expliciet is en vooral symbolisch gezien moet worden, zijn de implicaties ervan voldoende om jou als speler te dwingen om af en toe een seconde te nemen om hetgeen dat je ervaren hebt te verwerken. Daarom is het ook spijtig dat het diens hoogtepunt al in de eerste akte bereikt en hierna vervalt in routine die de daaropvolgende karakters geen eer aan doet. Stuk voor stuk zijn ze namelijk geloofwaardig en op een goed doordachte wijze neergezet. Toch is er ook een karakter dat niet goed uit de verf komt: Kay zelf.
Volgens al het promotiemateriaal en de game zelf draait Sea of Solitude om de eenzaamheid die Kay ervaart en dat haar leven beheerst. Dat zie je ook terug in de spelwereld, dat grotendeels door het water dat dit gevoel symboliseert wordt overspoeld. Maar Kay zelf straalt dit niet uit. Ze is soms teveel met zichzelf bezig om te zien wat er om haar heen gebeurd, is soms onzeker of bang om te doen wat ze moet doen en sluit haar ogen voor waarheden die ze liever niet wilt zien. Maar dat noem ik geen eenzaamheid. Dat noem ik een adolescent die nog niet klaar is met het groeien als persoon. En is dat niet precies wat je doet in de loop van deze game?
Kay wordt gedurende het spel constant geconfronteerd met tegenslagen, maar zet onvermoeid door om zij die dichtbij haar staan ze helpen. Dat klinkt mij niet als iemand die door eenzaamheid overmand wordt. Want zelfs wanneer ze zelf bijna bezwijkt onder de druk en klaagt over hoe moeilijk het is, strompelt ze verder zonder te stoppen. Dat getuigt van wilskracht en een sterke geest, niet van iemand die vaak moeite heeft om de dag door te komen. De Solitude in deze zee gaat dan ook volledig aan mij voorbij. Dit heeft overigens geen negatieve impact op het cijfer, daar het niets verandert aan hetgeen dat ik gezien heb, maar het maakt me wel benieuwd naar wat voor gevoel het had moeten overbrengen.
Ach nein!
Wat de beleving wel negatief beïnvloedt, is de voice acting van het spel. Jo-Mei wilde het spel echt persoonlijk maken en koos er daarom voor om diens eigen personeel in te zetten als stemacteurs. Maar dat is niet de beste keus gebleken. Stemacteur is een echt beroep, waar mensen met talent voor nodig zijn. Een personeelslid, al staat het nog zo dicht bij de gebeurtenissen, kan diezelfde emotie niet makkelijk overbrengen. En dat wordt alleen maar lastiger wanneer Engels niet je moedertaal is. Want hoewel de stemacteurs in Sea of Solitude duidelijk allen de Engelse taal machtig zijn, zijn de dikke Duitse accenten behoorlijk storend, daar ze afbreuk doen aan de beleving. Immers praat in normale situaties niemand tegen zichzelf of familie in een tweede taal.
Zo halverwege de zes uur durende reis is de storingsfactor enorm afgenomen, althans voor mij, maar het gevoel dat het onnatuurlijk klinkt blijft hangen. Nuances die je normaal zou verwachten in de stem ontbreken of voelen gekunsteld doordat de Engelse taal niet moeiteloos over de tong van de meeste karakters rolt, met als gevolg dat bij het bespelen van mijn emotionele snaren de nodige noten niet worden aangeslagen.
Conclusie
Sea of Solitude is een symbolisch verhaal over eenzaamheid, verdriet, depressie en zelfmoord, waarin de monsters die een geest kunnen teisteren vorm krijgen om de conflicten in Kay haar psyché uit te beelden. Wat ze echter ook krijgen, is heel slechte voice acting, die het moeilijk maakt om echt te ‘’genieten’’ van het verhaal dat verteld wordt. En daar dat is waar deze ervaring om draait, is dat een enorm blok aan Sea of Solitude’s been.