Wanneer de term visual novel valt, denkt men meestal als eerste aan videogames uit Japan. Aan games met schattige meisjes, felle kleurtjes en grote ogen, zoals de traditie dicteert. Maar ook in het Westen worden volop visual novels gemaakt, die niet zelden van deze formule afwijken. Games als Seers Isle, welke ik onder handen mocht nemen, bijvoorbeeld.
In Seers Isle volgen we de avonturen van zeven tieners/jongvolwassenen die afreizen naar het titulaire eiland van de Goden van een onduidelijke oud-Europese mythologie. Hier moeten ze zich bewijzen als waardig, in de hoop gezegend te worden met de krachten van een sjamaan, opdat ze terug kunnen keren naar hun respectievelijke volkeren en ze van spirituele leiding kunnen voorzien. Een taak als deze is echter nooit zonder gevaren en de groep komt dan ook al in de knoei nog voor het zijn bestemming bereikt, wanneer het verstrikt raakt in een plotselinge storm.
Met meer geluk dan wijsheid
Eens de storm getrotseerd is en onze groep arriveert op het eiland, komen we aan bij de kern van de game. Zoals het een visual novel betaamt is er qua gameplay maar weinig te vertellen over Seers Isle. Je leest grote lappen tekst en maakt op kritieke momenten keuzes die het verhaal beïnvloeden. Kies je er bijvoorbeeld voor om een gewond lid van je groep achter te laten om zo naar je bestemming te kunnen gaan of neem je hem koste wat kost mee, waarbij je het risico loopt nooit je doel te bereiken. Dergelijke beslissingen nemen is jouw enige input in Seers Isle, waardoor het beoordelen op gameplay feitelijk onnozel is.
Waar ik wel kritisch naar gekeken heb, is de art van de game. In tegenstelling tot de meeste visual novels heeft Nova-Box met Seers Isle niet gekozen voor een visuele stijl die gebaseerd is op games uit het land van de rijzende zon, maar opteerde het voor een uitstraling die meer doet denken aan handgeschilderde werken. En de resultaten daarvan zijn vrij wisselvallig.
Er zijn zonder twijfel momenten waarop Seers Isle weet te imponeren met hetgeen dat het je voorschotelt; wanneer prachtige aangezichten je scherm vullen en doen denken aan de werken die als kunst bestempeld worden. Maar, er zijn ook voldoende momenten waarop het simpelweg slordig of amateuristisch oogt, zoals wanneer het oor van een van de karakters zwart kleurt omdat de tekenaar te ver is doorgeschoten bij het inkleuren van het haar. Dergelijke schoonheidsfouten zijn gelukkig geen schering en inslag, maar komen wel vaak genoeg voor om storend te zijn. Vooral als je de game gaat herspelen.
Als een boek
Als een avontuur van hooguit drie uur is Seers Isle nogal aan de korte kant, wat geen probleem is gezien zijn prijskaartje. Maar in die tijd heb je lang niet alles gezien wat de game te bieden heeft. De keuzes die je maakt bepalen immers welk einde je krijgt en daarvan zijn er maar liefst acht! De herspeelbaarheidsfactor is dus zeker aanwezig. Als je echter doorspeelt in de hoop antwoorden te krijgen, dan ga je van een koude kermis thuiskomen. De eindes zijn namelijk meer variaties op elkaar, dan op zichzelf staande evenementen, waardoor de meeste vragen onbeantwoord blijven. Het opnieuw spelen van het spel doet zelfs afbreuk aan de game, omdat het dan de illusie van keuze doorbreekt.
Ikzelf heb het spel volledig doorgespeeld om alle eindes te krijgen – wat overigens frustrerend lang duurde door het gebrek aan een optie om reeds geziene content over te slaan— waarbij ik elke mogelijke keuze heb gemaakt. En wat mijn verbazing schetste is dat de keuzes die je maakt geen noemenswaardige impact hebben. De gebeurtenissen veranderen allicht in de manier waarop ze afspelen, maar het eindresultaat blijft ten alle tijden onveranderd. Over de karakters heb ik het dan nog niet eens gehad!
Nova-Box stelt dat Seers Isle niet draait om de wereld of lore, maar voornamelijk om de karakters. Die weten echter net zomin indruk te maken. Drie uur is nimmer genoeg om je te binden aan een karakter, vooral niet als er zeven van zijn! En daarbij helpt het niet dat er geen voice acting is om ze tot leven te brengen. Natuurlijk is stemmenwerk nooit een vereiste, maar het is ook zeker geen luxe. Aan het eind van de dag had dat echter ook het verschil niet meer gemaakt, want dat had niets veranderd aan het feit dat het verhaal in zijn geheel genomen simpelweg nooit memorabel genoeg wordt om het aan te raden.
Conclusie
Seers Isle is een op momenten prachtige visual novel, gedrapeerd in oud-Europese mythologie, die geen gebrek aan content en liefde heeft. Helaas komen deze positieve punten echter onvoldoende uit de verf, door een verhaal dat simpelweg niet weet op te stijgen. In slechts drie uur ben je het eerste einde gepasseerd en zelfs na het zien van alle acht heb je geen bevredigende afsluiting. Dit maakt van Seers Isle een ervaring die niet slecht is, maar ook niets bijzonders.