Shadow of the Tomb Raider

Op een succesje kun je lang teren. Dat blijkt wel uit hoeveel franchises er de afgelopen jaren al dan niet uitgemolken zijn. Denk recent aan Assassin’s Creed, Call of Duty en Pro Evolution Soccer. Verder terug in de tijd kom je terecht bij titels als Duke Nukem en Tomb Raider. Laatstgenoemde kreeg in 2013 een reboot waarmee de powergirl weer op de kaart moest worden gezet. Wat volgde was een bekritiseerde Rise of the Tomb Raider, waarna Shadow of the Tomb Raider de trilogie moest afronden. Een epische spektakelstuk moest de kers op de taart worden, maar de vraag is of Tomb Raider ook meer dan twintig jaar na dato nogmaals een blijvende indruk kan achterlaten.

Shadow of the Tomb Raider speelt zich enkele maanden na het vorige deel, Rise of the Tomb Raider, af. Het ijskoude Siberië wordt ditmaal ingeruild voor het tropische Mexico en Peru, wat duidelijk te merken is in het leveldesign. In plaats van het uitzichtloze wit, spatten de kleuren nu van je scherm. In de tropische landen die Lara Croft aandoet, krijgt ze te maken met de militaire organisatie Trinity, wat de nodige wraakgevoelens opwekt. Een persoonlijke strijd met de leider Dr. Dominguez levert een verhaallijn op van circa vijftien uur. Het verhaal is heeft, mede door de vorige delen, zeker wat meer bagage en gaat hier en daar iets meer de diepte in, maar zorgt niet voor veel stof tot nadenken. Wat dat betreft spreken we dus niet van een memorabele afsluiter.

Basis wordt in stand gehouden

Wie sinds de reboot weer Tomb Raider is gaan spelen, is bekend met de opzet van de spellen. Actie-elementen en puzzels wisselen elkaar in een rap tempo af, waarnaast er tijd is om bij kampvuurtjes de skill-tree te bekijken en weloverwogen keuzes te maken. Het heeft aanzienlijke voordelen wanneer je de skills upgradet die bij je speelstijl horen. Zeker in Shadow of the Tomb Raider is dit een pré. Het eerste woord van de titel doet zichzelf namelijk eer aan: het spel kun je namelijk voornamelijk in de schaduw spelen. Uiteraard heeft Shadow ook nog een diepgaandere betekenis, die meer op de verhaallijn en van Lara Croft an sich is gericht, maar het mes snijdt in dit geval dus aan twee kanten. Daar waar je in de vorige delen maar al te vaak een flink vuurgevecht moest overleven, daar kun je nu heel vaak voor een stealth-benadering kiezen. Dit duurt over het algemeen langer, maar de gameplay leent zich er uitstekend voor. Sterker nog, het spel heeft meer body wanneer je het op deze manier speelt. Met een machinegeweer kampen inrennen voelt een stuk leger en doellozer aan. Vijanden besluipen zorgt voor een intensere spelervaring en is dus zeker aan te raden.

Dat de game je op sommige momenten wil behelzen, blijkt wel uit bepaalde routes die je moet afleggen. Niet sporadisch zul je onder water moeten zwemmen, waarbij je je uiteraard door enkele krappe passages moet wringen. Het camerawerk en stemmenwerk zorgt voor een claustrofobisch gevoel bij de speler, wat goed is neergezet. De controls tijdens het zwemmen werken goed en hebben ook bij het klimmen een upgrade gekregen. Hierdoor voelt het heen en weer springen van berg naar berg minder lineair. Tuurlijk, uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde neer, maar er is een poging gedaan om hier vernieuwend in te zijn.

De nodige afleiding

Vernieuwend probeert Eidos Montreal ook te zijn door veel NPC’s met sidequests toe te voegen. In het spel kun je soms omgevingen vinden die bruisen van de mensen. De sidequests zijn niet vernieuwend te noemen en soms zelfs wel erg lineair, maar het levert je soms interessante skins en XP op. Voor laatstgenoemde hoef je het echter niet te doen, want het hoofdverhaal biedt je genoeg ervaringspunten om de belangrijkste skills binnen te harken voor het eindgevecht.

NPC’s met sidequests zorgen dus voor de nodige afleiding, maar nieuwe spelinstellingen zorgen er juist voor dat je niet afgeleid raakt. In het spel kun je namelijk kiezen hoe moeilijk bepaalde spelelementen moeten worden aangeboden. Ben je slecht in puzzels? Dan kun je zorgen dat Lara vaak hardop denkt, wat je aan het werk zet. Ben je er een kei in? Dan kun je zorgen dat de archeoloog haar mond houdt. Ook de combat kun je aanpassen in niveau. Zo kun je de ervaring dus grotendeels aan eigen smaak aanpassen.

Conclusie

Shadow of the Tomb Raider is een zeer degelijk spel dat zeker het spelen waard is. De verwachtingen voor de game lagen echter wel heel hoog en we kunnen niet zeggen dat deze helemaal zijn ingelost. Het spel is namelijk niet veel beter dan de vorige twee delen en speelt het op sommige vlakken net iets te veilig om echt te imponeren. Daarnaast is het verhaal net niet diepgaand genoeg om stof tot nadenken te geven. Dit alles maakt Shadow of the Tomb Raider een no brainer voor de fans en fans van het genre, maar voor spelers die iets vernieuwends zoeken minder aantrekkelijk.