Met Chronos: Before the Ashes heb ik recentelijk ervaren dat een soulslike recenseren goed mogelijk is, zo lang als dat mijn schema niet te vol is gestampt met andere spellen tenminste. Met deze onthulling werd mijn grootste obstakel voor het meer spelen van dergelijke spellen weggenomen. Het resultaat: deze review van Shattered.
De intro gaf het al een beetje weg, maar Shattered: Tale of the Forgotten King brengt ons naar duistere wereld waar alles zo’n beetje naar de shit is. Dit universum, ooit onder de bescherming van een koning, is aan zijn lot overgelaten door zijn heerser, waarna kwaadaardige krachten binnenvielen. Het gevolg was genocidaal.
Mosterd na de maaltijd
Wanneer ons verhaal begint, bevinden we ons in de schoenen van Wanderer. Een van de laatste overlevenden van de oude wereld, die zijn geheugen en stem verloren lijkt. Cliché, maar schijnbaar ook heel gebruikelijk in deze wereld, waar dit soort figuren zo nu en dan opduiken.
Deze context leer je door een klein wit mannetje en verschillende NPC’s die je tegenkomt eens je de eerste HUB van de game hebt bereikt. En hoewel de From Software-invloeden reeds in het voorliggende half uur duidelijk werden, is het op dit moment dat pas echt te zien is waar men de mosterd heeft gehaald. Estus Flasks zijn Catalysts, kampvuren zijn Limbo Wells en souls moeten ruimte maken voor essence. En net zoals die spellen waar ik zo overduidelijk aan denk, heb je die essence nodig om sterker te worden, maar kun je het verliezen als je verslagen wordt. Je hebt dan wel één kans om het terug te halen door die vijand daarna te verslaan, maar juist die drang maakt je onrustig en zorgt ervoor dat je sneller fouten maakt.
Beter goed gejat dan slecht bedacht
In principe is het niet erg dat Redlock Studio zich heeft laten inspireren door de games van From Software. De game-industrie opereert nu eenmaal zo en bouwt voort op eerdere successen. Maar dan moeten er wel stappen vooruit worden gezet. En laat dat nou net zijn waar de schoen wringt in dit geval. Ik heb iets meer dan twintig uur in het spel gestoken, maar heb na het betreden van het tweede gebied nooit meer het gevoel kunnen afschudden dat ik een game speelde die simpelweg niet af was. Dit klopt natuurlijk, daar we een Early Access build kregen, maar op het moment dat ik dit schrijf is het de ochtend nadat het spel is verschenen en na even gestoeid te hebben met de meest recente versie van de game, kan ik niet anders dan zeggen dat er nog veel werk aan de winkel is. Een game als deze, waarin je als speler voortdurend op je tenen moet lopen en elke fout fataal kan zijn, moet zo gepolijst zijn dat het schijnt, zodat die moeilijkheidsgraad wel eerlijk blijft voelen. Dat is echter te vaak niet het geval.
Sta je te dicht bij een vijand? Dan registreert hij regelmatig de aanvalsknop niet. Wil je een controller gebruiken? Dan heb je dikke kans dat niet alles werkt! Word je van een afstand bestookt door een vijand? Dan is het best mogelijk dat die in het luchtledige staat omdat een teen nog ergens een steen aanraakt. Of misschien zie je hem zelfs niet, omdat zijn projectiel dwars door een muur vliegt. Een vervelende glitch in wat voor game dan ook, maar een absolute mood killer voor een game in dit genre. En dat is spijtig. Want hoeveel ik me ook heb geërgerd aan deze tekortkomingen, ik bleef met plezier naar Shattered terugkomen. De wereld is intrigerend, de sfeer is beklemmend en de mechanics die zich al keer op keer bewezen hebben, zijn hun glans nog niet verloren. Combat is een tikje zweverig door een gebrek aan bevredigende feedback van vijanden en diezelfde vijanden ogen erg duf, maar er is zeker potentie hier te vinden. Dus wie weet, misschien kom ik met een jaartje nog eens terug.
Conclusie
Helaas is Redlock er niet in geslaagd om deze diamant zover op te poetsen dat het een juweeltje is, maar zijn glans is duidelijk waarneembaar. Het grootste kritiekpunt dat ik heb is dan ook dat het spel nu uit Early Access is, terwijl het duidelijk nog niet af is. De combat heeft nog echt meer aandacht nodig en ook vijanden waren gebaat bij wat extra werk. Maar het is wat het is en dat is aardig, maar te gebrekkig om echt boven de meute uit te springen.