Het lijkt een eeuwigheid geleden, maar bijna een decennium geleden beleefde Sly Cooper zijn laatste avontuur. Samen met zijn maatjes Bentley en Murray zorgde hij ervoor dat elke bankdirecteur het in zijn broek deed. Sly 3 bleek het einde te zijn van een succesvolle trilogie, omdat ontwikkelaar Sucker Punch toch min of meer wel aangaf niet aan de ontwikkeling van Sly 4 te gaan beginnen. Met tranen in de ogen werd afscheid genomen van de wasbeer die ondanks zijn duistere praktijken uiterst geliefd was. Maar toen, in juni 2011, verscheen er licht aan het eind van de tunnel. Ontwikkelaar Sanzaru Games had na de succesvolle Sly Trilogy groen licht gekregen van Sony om een vierde deel te maken. Een droom ging in vervulling voor zowel de fans als de ontwikkelaar zelf.
Sanzaru Games was namelijk al sinds jaar en dag fan van de serie en het bedrijf kon het dan ook niet geloven toen ze van Sony de rechten van de serie kregen. Ook de zegen van de geestelijk vader van de serie, Sucker Punch, was een bevestiging van waardering. Niet voor niets: de Sly Trilogy is op de dag van vandaag nog altijd één van de meest succesvolle HD-transformaties. Toch waren de fans ook ongerust. Kon deze nieuwe ontwikkelaar namelijk het niveau van de vorige delen handhaven? Of in betere zin zelfs overtreffen? Kritisch maar vol verwachting begon ik aan het vierde deel van de serie: Sly Cooper: Thieves in Time.
Sly Cooper: Thieves in Time gaat verder waar het derde deel is geëindigd. Sly had geheugenverlies geleden en was een goedzak geworden, alhoewel, zo leek het. Hij had eigenlijk nergens last van. Hij wilde gewoon pronken met zijn chick Carmelita Fox, de inspecteur van Interpol. Op een avond verschijnt Bentley ten tonele, het brein van de gang. Hij vertelt Sly dat er pagina’s van de Thievius Raccoonus verdwijnen in het niets en ook zijn geliefde Penelope is vermist. Nadat Murray ook is opgetrommeld wordt er een tijdmachine ontwikkeld die Sly en zijn vrienden terug de tijd in slingeren, om zo de geschiedenis te herstellen en de bad-ass achter deze vreemde gebeurtenissen te grazen te nemen.
Vervolgens word je in vijf verschillende hoofdstukken naar vijf verschillende tijdperken gestuurd, waar je kennis maakt met één van de voorvaderen van Sly. Deze figuren zijn telkens gevangen genomen door een slechterik die uit de toekomst naar hun tijd is gereisd om de boel over te nemen. Net als in deel één, twee en drie moet jij via allerlei missies de eindbaas uitschakelen. Dit gaat volgens uiterste precisie, uitgestippeld door Bentley. Ditmaal voltooi je missies met vier personages, namelijk: Bentley, Sly, Murray en een voorvader van Sly. De voorvaderen van Sly hebben allen een speciale gave. Zo kan de Japanse voorvader van Sly reuzensprongen maken. Deze personages zorgen ervoor dat missies weer van een nieuwe laag voorzien kunnen worden. De kwaliteiten van Bentley, Sly en Murray zijn namelijk niet veranderd. De missies van deze drie helden zijn dan ook heel herkenbaar, wellicht te herkenbaar. De vraag is dan ook of Sly op dat gebied niet teveel van hetzelfde is.
Weet Sanzaru Games met Sly Cooper: Thieves in Time de serie weer van een nieuwe impuls te voorzien? Het antwoord daarop is nee. Op het gebied van innovatie scoort de game duidelijk een onvoldoende. De ontwikkelaar heeft ervoor gekozen om belangrijke facetten van de eerste delen weer opnieuw te introduceren. Zo kun je weer flesjes zoeken om zo een exclusieve kluis te openen en is hacken met Bentley weer van de partij. Het gebruiken van deze spelelementen zie ik als iets positiefs. Het voegt namelijk wel iets toe aan de game. Maar na acht jaar was de serie wel toe aan vernieuwing. De doelgroep destijds is namelijk wat ouder geworden en snakte naast nostalgie toch ook wel naar iets nieuws. Sanzaru Games is met de kleine verbeteringen, zoals de kostuums die je elk hoofdstuk tot je beschikking hebt en de speciale kwaliteiten van de voorvaderen, toch iets te veilig geweest. Er werd niet van de oude formule afgeweken en dit kan de studio kwalijk genomen worden.
De serie is nooit moeilijk geweest en dit deel is geen uitzondering op die regel. Het spel is simpelweg te makkelijk, zeker voor diegene die acht jaar geleden het spel speelden. De nieuwe doelgroep die kennis gaat maken met Sly (vermoedelijk rond het tiende levensjaar), zal zich wel met het spel vermaken. Doordat er geen moeilijkheidsgraden zijn geïmplementeerd in de game, kun je als diehard gamer het spel niet moeilijker maken. Hiermee doet de ontwikkelaar de fans van de serie duidelijk tekort. Je kunt niet enkel op basis van herhaling de fans tevreden houden. Als je onlangs nog Sly hebt gespeeld, dan kun je moeiteloos met dit deel aan de slag. De gameplay was nooit een zwak punt van Sly en is dus nagenoeg identiek gebleven. Audiovisueel is de game sterk. De geluidjes zijn identiek aan die van de eerdere delen, evenals de sterke voice-acting. Grafisch gezien levert Sanzaru Games ook een prestatie van formaat, door de stijl sterk te upgraden naar de standaard die voor de huidige generatie consoles gehanteerd wordt. Maar zoals eerder gemeld: een sterke herhaling alleen is niet genoeg.
Conclusie
Sly Cooper: Thieves in Time is een sterke game, maar een kleine teleurstelling voor de fans. Sly is terug en doet het goed, maar er is simpelweg te weinig vernieuwing doorgevoerd om de fans tevreden te stellen. De gamers die Sly nog niet kennen zullen een spetterend avontuur beleven dat wel wat aan de makkelijke kant is. Audiovisueel is de game sterk en de nostalgische waarde van de game is torenhoog, maar Sanzaru zal de volgende keer toch echt wel nieuwe ideeën uit de hoge hoed moeten toveren.