Wie zijn console enkel en alleen koopt om avonden lang vijanden neer te schieten beleefd mooie tijden. Maand in maand uit verschijnen er weer shooters waarbij het neerschieten van vijanden het hoofdingrediënt is. De grootste aandeelhouder hierin is Call of Duty, dat elk jaar weer miljoenen exemplaren verkoopt. De meeste van deze shooters kun je in de categorie ‘hersenloze shooters’ plaatsen. Als een malloot op vijanden afrennen en ze de kop afschieten is hier mogelijk. Gelukkig verschijnt er nog een enkele maal een tactische shooter op de markt, wat voor de meer serieuze spelers een leuke optie is.
De SOCOM serie staat al sinds jaar en dag bekend om haar tactische aspect. Sinds de serie op de PlayStation 2 het levenslicht zag, werd de titel bestempeld als een tactische shooter waar tactisch inzicht een vereiste was. De serie is inmiddels al flink wat jaartjes oud. Het debuut van de serie op de PlayStation 3 verliep niet zo best. De game werd ontwikkeld door een andere studio dan die verantwoordelijk was voor de vorige delen. Daardoor was het echte ‘SOCOM gevoel’ niet aanwezig, waardoor fans moesten hopen op een nieuw deel dat wel door de echte makers zou worden gebrouwen. Dit deel is er nu gekomen. De fans hebben hun hoop moeten vestigen op SOCOM: Special Forces.
SOCOM: Special Forces vertelt het verhaal van Cullen Gray, die onder de schuilnaam ‘Ops Comm’ op het slagveld fungeert. Cullen Gray wordt met zijn team van elites opgeroepen om een missie in Zuid-Korea te voltooien. Een rebellengroep onder de naam Naga is daar namelijk stennis aan het schoppen en heeft daarbij de lokale regering omver weten te werpen. Aan Cullen Gray en zijn team om dit zooitje ongeregeld snel onder handen te nemen. Wanneer je echter op pad gaat met je team, loopt het plan al snel in de soep. Iedereen om je heen wordt namelijk met de grond gelijk gemaakt. Cullen Gray heeft echter de moed om met zijn team de missie door te zetten. Hij zal Zuid-Korea redden van de ondergang.
Het verhaal zal wellicht goed in het gehoor liggen, maar de waarheid ligt anders. Niet veel meer dan een handvol clichés zul je namelijk tegenkomen tijdens het spelen van de game. De singleplayer weet je niet te pakken, wat mede te danken is aan het gebrek aan charisma van hoofdrolspeler Cullen Gray. Het gezicht van de teamleider kent weinig emotie, waardoor je nou niet weet of hij het naar zijn zin heeft, of dat hij eigenlijk in zijn broek pist van angst. Al snel ontmoet je de Koreaanse Lt. Park, ook wel ‘Forty-Five’ genoemd. Zij zal je bijstaan in de strijd tegen de Naga, waardoor je twee teams tot je beschikking hebt. Hier is dan ook gelijk een vernieuwing te vinden in de serie.
Je zal namelijk als Cullen Gray twee teams onder je hoeden moeten nemen en deze opdrachten geven. Waar moeten ze dekking nemen en wat voor acties moeten ze ondernemen? Het team van Lt. Park is gespecialiseerd in sniperen en is goed in het stilletjes uitschakelen van vijanden. Het andere team dat je tot je beschikking hebt is beter met het zwaardere geschut en gaat liever pontificaal de strijd aan met de vijand. Door deze twee teams heb je meer mogelijkheden gekregen in het benaderen van het strijdveld. Naast deze vernieuwing zijn er ook voor het eerst stealth missies te vinden in het spel. Deze stealth missies worden uitgevoerd met Lt. Park. Hierbij is het stilletjes uitschakelen van vijanden funest. Helaas zijn deze missies zeer lineair en zijn de vijanden stekeblind. Dit maakt de missies niet bepaald spannend, wat een stealh-missie doorgaans wel zou moeten zijn.
Het besturen van de teamleden en jijzelf gaat helaas niet altijd over rozen. Sterker nog, het gaat bijna de gehele game niet over rozen. De orders die jij je team meegeeft worden niet altijd even strak opgevolgd. Zo nemen je maten wel dekking, maar net aan de verkeerde kant van de schutting. Hierdoor ligt je maat binnen no-time te creperen van de pijn en ben jij door het felle vuurgevecht niet in de positie om hem of haar van de dood te redden. Het probleem van het spel ligt daarnaast ook in de positionering. Het reviven van een teammaat bijvoorbeeld vereist dat je recht boven deze speler gaat staan, anders krijg je de optie niet tot je beschikking. Daarnaast moet je voor het stilletjes uitschakelen van een vijand ook precies achter hem of haar plaatsnemen, anders heeft het indrukken van een knop geen nut, wat tot zeer veel frustraties leidt. Hier had ontwikkelaar Zipper Interactive dan ook wel wat meer ruimte mogen geven. Het mag ook gezegd worden dat de controls een ietwat hoge instapdrempel hanteren. Hierdoor is het lastig om als beginnende speler direct je team onder controle te krijgen.
Naast de ietwat ingewikkelde gameplay met de controller is er ook de mogelijkheid om te spelen met de PlayStation Move controller. Hier heeft Sony veel marketing in gestoken. Speciaal voor Killzone 3 en SOCOM: Special Forces is ook de Sharp shooter ontwikkeld. Dit plastic hulsel maakt het mogelijk om als een echte soldaat in je woonkamer te staan. Met een apart reload knop, verschillende schietstanden en navigatiecontroller en schietknop in één heb je een mooi begin voor een flitsend avontuur. Ik heb het spel zowel gespeeld in deze vorm als met de controller en het moet gezegd worden dat het schieten met de Move controller moeilijker is dan gedacht wordt. Alhoewel hier de regel oefening baart kunst grotendeels opgaat. De Sharp shooter maakt het mogelijk om zeer nauwkeurig headshots uit te delen, maar het vergt wel iets meer tijd om een vijand goed in het vizier te krijgen, zeker in het begin. Desalniettemin is het schieten met PlayStation Move een leuke toevoeging die na enige oefening vast en zeker wat plezier zal opleveren. Het besturen van de teams gaat wat lastiger met Move maar dit zou de pret niet mogen drukken.
Het probleem van SOCOM: Special Forces mag zeker gezocht worden bij de singleplayer. Deze is namelijk totaal niet sterk, ondanks de mogelijkheid tot custom campaign, waarin jij zelf kan bepalen hoeveel vijanden je bijvoorbeeld tegenover je wilt hebben. De kracht van SOCOM zit en heeft altijd al gezeten in de multiplayer. De multiplayer van SOCOM: Special Forces is vele modi rijk en is bovendien zeer tactisch ingesteld. Iets wat veel spelers zal bekoren. Daarnaast is er ook de mogelijkheid tot het spelen van de classic mode online, wat er voor zorgt dat de hardcore speler ook zijn eigen ding heeft. In de classic mode heb je geen levensbalkje dat zichzelf weer vult en als je dood bent ben je dood. Helaas heb ik al deze modi niet kunnen testen vanwege de huidige problemen met het PlayStation Network, maar het moge duidelijk zijn dat de multiplayer de enige reden is om SOCOM: Special Forces een voldoende te geven.
Conclusie
SOCOM: Special Forces is beter dan haar voorganger op de PlayStation 3, maar is nog altijd niet van de bovenste plank. De singleplayer kent te veel gebreken om het spel een hoog cijfer te geven. Het spel blijft echter wel tactisch en de toevoeging van PlayStation Move maakt het weer een beetje goed. Enkel de multiplayer maakt SOCOM: Special Forces een titel om over na te denken. Ben je dus de hersenloze shooters zat, denk dan na over SOCOM: Special Forces. Beschik je echter niet over internet op je PlayStation 3, dan is het omkijken naar deze titel niet de moeite waard.