Na het spelen van de preview van Soul Sacrifice kon ik niet wachten op de volledige game. Na het spelen van Persona 4: Golden was mijn liefde voor mijn Vita weer helemaal aangewakkerd en zat ik te wachten op meer titels voor mijn speeltje. Dat Soul Sacrifice een toptitel zou worden was dan ook al bijna een feit in mijn gedachten, bijna.
Nog steeds zittend in een cel en met het eerste hoofdstuk van het pratende boek Librom achter me gelaten, betrad ik de herinneringen van een tovenaar wiens dagboek Librom was. Vastberaden om Librom deze keer uit te lezen ging ik er goed voor zitten.
Het duurde even voor ik verder kon met het verhaal. Librom is een goed gevuld boek met belachelijke veel missies, folklore en achtergrond informatie. De persoon die het schreef heeft de bladzijdes echter aan elkaar geniet na een glaasje teveel gedronken te hebben,waardoor ik regelmatig ergens anders uitkwam dan ik had gehoopt. Na een kleine tien minuten was mijn karakter dan toch eindelijk volledig uitgerust en klaar om de strijd door te zetten in hoofdstuk twee.
De review versie verschilt eigenlijk nauwelijks van de preview versie, concludeer ik al snel. Je missies komen meestal neer op slacht monster X of roei een plaag uit. Hiervoor rust je je voor elk gevecht uit met zes offers die afhankelijk van het type verschillende effecten hebben. Vervolgens begint de missie, offer of red je monsters en verzamel je shards. Je doet dit naar het beste van je kunnen, waarna je nieuwe offers krijgt. Deze combineer je met elkaar voor nieuwe, sterkere aanvallen en zo ga je de volgende, vrijwel zelfde missie doen. Tussendoor spreekt de duistere stem die jouw gastheer is je toe, waarmee je langzaam het verleden van de tovenaar en Magusar, die jou gevangen houdt, leert kennen. 
Dit patroon wordt met enige regelmaat doorbroken door een van de bossfights, welke zowel een zegen als een vloek zijn. De vijanden zijn indrukwekkend, bijna niet dood te krijgen en daardoor een gewenste variatie van het eindeloos in elkaar slaan van kat- en ratmutaties. Maar sommige baasmonsters (kuch, Cerburus, kuch) zijn zo overdreven krachtig dat het bijna onmogelijk is om ze alleen te verslaan. Spelers zullen zich dan ook moeten overgeven aan de co-op waarin je met maximaal vier toverkolen missies tackelt. Helaas blijkt dit verre van geslaagd, niet omdat het slecht in elkaar zit, maar omdat het geen goed idee was je medespelers offerbaar te maken. Omdat ik telkens gebruikt werd als grondstof heb ik dan ook nooit het einde van de game gezien, maar na ruim twintig uur was ik de game ook eigenlijk wel redelijk beu.
Conclusie
Soul Sacrifice was in mijn ogen een toptitel na het spelen van de preview, maar na volledige game heb ik mijn mening moeten bijstellen. Soul Sacrifice is een leuke game, welke geteisterd wordt door een slecht doordachte co-op, warrige menu’s en repetitieve storyline.