Wie het had over de launch line-up van de PlayStation 5, had het hoogstwaarschijnlijk over een van twee titels: de remake van Demon’s Souls of Spider-Man: Miles Morales. Daar ik niet masochistisch genoeg ben om een soulsborne met een deadline onder handen te nemen, opteerde ik ervoor om de tweede game te testen om te zien wat mijn PlayStation 5 allemaal in huis had. Maar helaas ging dat niet helemaal zoals gepland.
Misschien had je het al gelezen in mijn artikel over de PlayStation 5, maar de versie ik gereviewed heb is de PS4-versie die draaide op Sony’s nieuwste console. Vermoedelijk door een bug krijg ik immers niet de optie om te upgraden. Hierdoor profiteerde ik wel van betere laadtijden en graphics, maar werd de DualSense niet benut buiten hetgeen wat al mogelijk was met de DualShock 4. Hou dat in het achterhoofd terwijl we deze game bespreken.
Wat is het?
Toen Spider-Man: Miles Morales voor het eerst werd aangekondigd, was niet bepaald duidelijk wat het nou zou zijn. DLC voor de originele Spider-man? Een vervolg? Een standalone? Het antwoord op alle drie die vragen is ‘’ja’’. Het verhaal speelt zich af na de originele Spider-Man, maar heeft inhoudelijk en op technisch vlak nauwelijks daarop voortgebouwd. Jammer, al betekent dat ook dat de trotse bezitters van de Platinum Trophy van de oorspronkelijke Spider-Man zich in no-time in deze game thuis zullen voelen.
Ons avontuur met Miles begint wanneer hij en Peter Parker het samen opnemen tegen Rhino, die na de gebeurtenissen uit het vorige spel ontsnapt uit gevangenschap. Door de interacties tussen de twee spinnenmannen is duidelijk dat Miles zich als een soort sidekick ziet, maar wanneer hij in dat conflict als de beslissende factor dient, acht Peter hem klaar om de boel alleen draaiende te houden wanneer hij met vakantie gaat. Het is met deze context dat we deze hele game doorspelen als de tweede generatie spin.
Typisch Marvel
In een twist die je van mijlenver kon zien aankomen, breekt de pleuris uit wanneer Miles voor het eerst solo werkt. Het altijd schimmige Roxxon komt in conflict met een organisatie die zich de Underground noemt en onder leiding van Tinkerer de nieuwe brandstof genaamd Nuform probeert te stelen. Wanneer Miles zich hierin mengt leidt dit tot de scène die we zagen in de gameplay reveal en een grootschalige oorlog tussen Roxxon, Underground en onze held in zwart en rood. Een oorlog die je tegen beiden partijen uitspeelt, maar meermaals verandert wie nu daadwerkelijk de schurk is in dit verhaal, waardoor je geïnteresseerd blijft in wat gaat komen, zelfs wanneer buiten Rhino om geen grote schurken hun opwachting maken in het hoofdverhaal.
Met dit niet zo subtiele segment gaan we verder met het grootste probleem dat ik had met Miles Morales: diepgang en lengte. Ik heb de game letterlijk in één dag uitgespeeld, zelfs wanneer ik best wat side-content meepakte en tussendoor andere dingen deed. De gemiddelde speler zal dan ook minder dan tien uur klokken, met fanatieke spelers die eerder aan de zeven á acht uur zullen komen. Dat is ruim voldoende tijd om iets tofs te doen, maar wanneer je al niet vertrouwd op iconische schurken als Green Goblin of Lizard, moet je de tijd nemen om je karakters ademruimte te geven en spanning op te bouwen. Daar slaagt Insomniac slechts matig in. Vragen die situaties oproepen worden in vrijwel alle gevallen binnen een kwartier beantwoord, waardoor het verhaal boeiend, maar niet bijzonder spannend is. Ook dat is niet rampzalig, maar wel een duidelijke stap terug van de game die deze voorging.
De game die deze voorging
Miles mag dan wel zijn eigen held zijn, maar we kunnen er niet omheen dat we hem vergelijken met de prestaties van Peter Parker. Net als in de comics zijn de krachten van de twee New Yorkers grotendeels hetzelfde, waardoor Miles net als zijn leraar al webslingerend door The Big Apple vliegt. Zoals het een open wereld-game betaamd, vind je hier allerlei activiteiten, zoals holo-trainingen, tijdcapsules en misdaden waar jij je in kunt mengen, evenals sidequests die je kunt voltooien om te levelen en je capabeler te maken in het ene ding wat nog zo duidelijk ontbreekt in deze recensie: combat. Maar ook hier hoef je niet al te veel verandering te verwachten.
Als het aankomt op acrobatische moves en webtechnieken, doet Miles niet onder voor Peter. Sterker nog: hij brengt meer naar de tafel. Doordat de spin die hem krachten gaf niet dezelfde was als die Peter muteerde, heeft hij twee extra gaven: bio-elektriciteit en onzichtbaarheid. De eerste kan worden gebruikt om door verdedigingen te slaan, enorme grond pounds te doen of enorme vijanden als Rhino te onderwerpen, maar moet worden opgebouwd door succesvol aan te vallen en ontwijken. Zoals we gewend zijn van Marvel’s Spider-Man wordt dit bijzonder cinematisch in beeld gebracht, waardoor mijn vrouw enkele minuten dacht een cutscene te zien voor ze besefte dat ik weldegelijk de knoppen indrukte. Wat daarbij helpt is dat Miles Morales zelfs in de PS4-build echt gebruik maakt van de extra rekenkracht van de PS5 en er daarom verbluffend goed uitziet. Met name lichteffecten en particle effects van de Underground-wapens profiteren van deze upgrade, al heb ik door dit probleem niet kunnen profiteren van dingen als haptische feedback.
Stealth speelt ook weer in rol, maar is in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Arkham-games geen apart iets wat we moeten bespreken. Webs blazing of stilletjes te werk gaan sluit elkaar namelijk niet uit in deze game. Je kunt vijanden een voor een tegen de grond werken, vervolgens flink gaan rammen om hun rangen uit te dunnen, om te eindigen met je cloaking, die je de kans geeft om weer stilletjes te werk te gaan. Mijn voorkeur ging uit naar combat, maar enke uitzonderingen daargelaten laat de game je volledig vrij in hoe je dingen aanpakt, waardoor dat niemand zou moeten tegenhouden die overweegt het spel te kopen.
Conclusie
Hoewel Miles Morales een hoop heeft van wat Spider-Man zo goed maakte twee jaar geleden, mist het de sterrencast en de kwantiteit van die game. Hierdoor is het een wat kleiner en bescheidener pakket als zijn voorganger, dat wel voor dezelfde prijs moet worden verkocht. En dat reflecteert in de lagere, maar nog steeds mooie, score die wij aan het spel toekennen.