In het verleden heb ik met (grote) regelmaat uitgehaald naar videogame-ontwikkelaars die keer op keer dezelfde game maakten en enkel sleutelden aan hun beproefde formule door het in een andere setting te zetten. Compile Heart is een bedrijf dat hierbij direct komt bovendrijven, maar ook wijlen Telltale Games en Travelers Tales maken zich hier schuldig aan. Een andere partij die meermaals van dergelijke praktijken is beticht, is Ubisoft. En ook het recent verschenen Starlink: Battle for Atlas voldoet aan hun beruchte Ubisoft-formule.
De Ubisoft-formule is een vaak negatief beladen term die gebruikt wordt om de open-wereld games van de uitgever te omschrijven. Games als Assassin’s Creed, Far Cry, Watch_Dogs, Ghost Recon en The Crew zijn allen in zekere zin uniek, maar bouwen voort op een gelijkaardige basis. Men neemt een grote open wereld, verdeeld deze in gebieden, stopt ze vol met punten die veroverd moeten worden en die op hun beurt gigantische hoeveelheden sidemissions ontgrendelen en tot slot leiden tot het overnemen van een gebied om het verhaal te vorderen. Dit doe je keer op keer, tot je het overgrote deel van de map in je macht hebt en het verhaal tot zijn einde komt, waarna je door kunt spelen om die felbegeerde 100% binnen te trekken.
Tot op de letter
Zeggen dat Ubisoft Toronto met Starlink dat recept gebruikt heeft is een understatement. Men heeft het tot op de letter gevolgd en komt daardoor met een game die zo ontzettend veilig is dat je er bij wijze van een peuter mee in je auto kan bevestigen. Gelukkig betekent dit echter niet dat die niet leuk kan zijn, getuige de eerdergenoemde voorbeelden.
In Starlink nemen we plaats op de Equinox, een intergalactisch schip dat vanuit de aarde naar verschillende sterrenstelsels reist om de oorsprong van een mysterieuze alien die op onze blauwe knikker landde te achterhalen. En daar zijn we bij aanvang van het spel al geruime tijd mee bezig, waardoor we al de nodige contacten hebben gelegd.
Tijdens onze reizen maakten we ook kennis met The Legion: robots die van planeet naar planeet reizen en ze ontdoen van al hun grondstoffen en levensvormen. Lang werd aangenomen dat ze dit zelfstandig deden als het nalatenschap van de dictatoriale Wardens die ze ooit maakten, maar vlak na aanvang van de game ontdekken onze helden dat dit niet zo is, wanneer hun leider wordt gekidnapt door een onbekend buitenaards ras en ze een crashlanding moeten maken op een nabije planeet. Het geheel heeft een sterk zaterdagochtend cartoon-sfeertje en daar is niets mis mee. De doelgroep is immers duidelijk aan de wat jongere kant en zelfs volwassenen kunnen vaak wel genieten van een tekenfilm of twee.
Planeet, outposts, extractors en sidequests
Wat na de crash volgt is een ongeveer twaalf uur durend avontuur waarin jij en de rest van de crew van de Equinox de planeten in het Atlas-sterrenstelsel verkennen, in de hoop sporen te vinden van jullie leider en zijn kidnappers. Ondertussen vel je Legion na Legion en bevrijd je outposts die onder vuur liggen, om zo een wit voetje te behalen bij diens leiders. Deze geven je vervolgens opdrachten waarmee je de relatie verder kunt verbeteren en een planeet kunt versterken, zodat je ze een voor een terug kunt winnen van de metalen indringers en uiteindelijk in alle rust kunt werken aan de gigantische berg sidequests die elk hemellichaam herbergt.
Deze sidequests zijn ook nodig om in het verhaal te vorderen en dus kun je ze niet volledig als optioneel beschouwen. Daarom is het extra kwalijk van Ubisoft dat er slechts een handjevol randactiviteiten zijn die daadwerkelijk verhaal bevatten. De rest komt neer op vernietig vijand X, breng me voorwerp Y of scan levensvorm Z, wat je maar blijft doen terwijl je valuta grind of je relatie met de lokale bevolking verbetert. Waarschijnlijk vonden ze dit echter noodzaak, daar de game anders nog maar een uur of zes lang zou zijn.
Nu met speelgoed
Het grote ding wat Starlink moet onderscheiden van de andere Ubi-games is natuurlijk het toys-to-life-principe. De game komt met een ruimteschip dat je op een mount voor je controller klikt, waarvan je zelf de piloot, wapens, romp en vleugels kunt wijzigen. Het veranderen van je piloot beïnvloedt welke skills je tot je beschikking hebt, terwijl de romp en vleugels de stats van je voertuig beïnvloeden. De wapens behoren tenslotte tot verschillende elementen, waardoor ze effectiever of juist zwakker zijn in bepaalde situaties. De link met Skylanders is hierdoor makkelijk gelegd. Ubisoft pakt het echter heel wat netter aan dan dat Toys for Bob deed.
Voor onze recensie voorzag Ubisoft ons van de game, de starter pack met een schip, piloot en drie wapens én een extra piloot die normaal los gekocht dient te worden of inbegrepen zijn bij de digitale editie met alle content. En op geen enkel moment heb ik het gevoel gehad dat ik daarmee niet optimaal van de game kon genieten. Spellen als LEGO: Dimensions, Disney: Infinity en natuurlijk de Skylanders vergrendelden substantiële delen van hun ervaring achter veredelde microtransacties, in de hoop dat spelers zo verleid werden tot het doen van extra aankopen. Ubisoft doet hier niet aan mee. Sterker nog: pas in het laatste uur van mijn speelsessie kwam ik iets tegen waarvoor ik echt iets nodig had wat niet in het basispakket te vinden was. In alle gevallen hiervoor was een ander wapen of schip hooguit handiger geweest of had het de gevechten makkelijker gemaakt. Dat is de juiste manier waarop zoiets benaderd dient te worden!
Een ander punt waarop Ubisoft positief verrast met het Starlink-speelgoed, is de prijs van de uitbreidingen. Mocht je ondanks alles toch extra Starlink-figurines in je bezit willen hebben, dan heb je al voor acht euro een extra piloot te pakken, terwijl je voor twaalf euro twee wapens aan je arsenaal toevoegt (wat overigens alles is wat je nodig hebt om alle content te kunnen zien). Nieuwe schepen komen enkel in bundels met een piloot én wapen en kosten daarom natuurlijk het meeste: ongeveer dertig euro. Maar gezien de schepen groter zijn dan een controller, van degelijke kwaliteit zijn én feitelijk uit drie delen bestaan, is dat nog geen slechte prijs voor iets dat je in principe niet hoeft te halen om van de game te kunnen genieten.
Terug naar het spel
Ongeacht of je wel of niet met de basisset speelt, aan de gameplay verandert maar vrij weinig. Terwijl je aan je ogenschijnlijk eindeloze hoeveelheid sidequests werkt, reis je in third-person van locatie naar locatie, waarbij je met regelmaat in aanraking komt met een van de ongeveer tien verschillende soorten vijanden die het spel te bieden heeft. Deze ga je vervolgens te lijf met de wapens die je onder je linker- en rechtertrigger hebt zitten, waarna je je weg weer vervolgt. En dat is feitelijk alles wat je doet tot je je bestemming bereikt en je bestelling aflevert, een outpost bouwt, een legion hackt of een van de andere standaarddoelen die de missies je geven voltooit. Het is onderhoudend genoeg dat ik me als speler niet ging vervelen, maar achteraf gezien kan ik eigenlijk ook niet zeggen dat ik me echt vermaakt hebt, behalve op de momenten dat het verhaal daadwerkelijk op de voorgrond kwam te staan. Misschien dat de game beduidend korter was geweest zonder al deze randactiviteiten, maar ik denk ook dat die dan een stuk beter zou zijn geworden. Nu voelt Starlink namelijk vooral als een spel dat zijn potentie niet weet te benutten.
Twee andere dingen waarbij de kan nog half vol zit zijn space combat en mods. Vechten in de ruimte is niet heel veel anders dan op het oppervlakte, behalve dan dat je nu 360 graden kunt draaien, in plaats van dat je gelimiteerd bent tot strafing. Op een tweetal boss fights na is de ruimte echter gevuld met niets anders dan dezelfde vijanden, waardoor ik deze segementen al snel zoveel mogelijk uit de weg ging.
Ook de mods liet ik al snel links liggen, wat volledig te danken is aan Uplay. Daar kreeg ik namelijk gratis mods om mijn avontuur mee te beginnen. En hoewel ik er tientallen verzamelde tijdens mijn speelsessie, kreeg ik nooit betere aangereikt dan die in die packs zaten. Maar om dat nu echt een minpunt te noemen…
Conclusie
Starlink: Battle for Atlas is het levende bewijs dat niet elke game beter wordt door er een open-wereld aan toe te voegen. Met zijn zaterdagochtend cartoon-uiterlijk en verhaal zal het spel menig kind (en volwassene) aanspreken, maar wij achten de kans groot dat menigeen van hen vroegtijdig zal afhaken door de gigantische hoeveelheid filler waar je doorheen moet werken om door te kunnen spelen. Allicht dat een space shooter met een levelstructuur á la Star Fox de levensduur van Starlink flink had verkort, maar ik denk echt dat het de ervaring ten goede was gekomen. Een game kan immers ook te lang zijn, waardoor het in dit specifieke geval voelt alsof men de focus ergens kwijt is geraakt. Achteraf gezien is dat jammer, juist omdat het de eerste game is die het toys-to-life-principe écht goed aanpakt.