Voor zover ik me herinneren kan, heb ik tot voor kort nog nooit een game gespeeld waarin onderzeeërs de hoofdrol opeisen. Daarnaast heb ik die behoefte ook nog nooit gevoeld, want zeg nou eerlijk: wat moeten we in godsnaam met een onderzeebootgame? Nintendo geeft ons antwoord op die vraag, want het bedrijf bracht het spel Steel Diver tegelijkertijd met de Nintendo 3DS uit. Wij hebben de game onder handen genomen en vellen ons oordeel in deze review.
Vanaf het begin heb je de keuze uit drie verschillende hoofdmodi: Mission, Periscope Strike en Steel Commander. In de mode waarin je missies tot een goed einde kunt brengen, kun je telkens kiezen tussen drie verschillende onderzeeërs, welke allemaal hun eigenschappen hebben. Zo is de een erg klein en wendbaar en is een ander een stuk groter en minder gemakkelijk door kleine gangetjes te manoeuvreren. Echter kan deze duikboot wel meer torpedo’s afschieten. Iedere missie heeft een map waarop je kan zien waar je heen moet, dus als je erg veel smalle gangetjes ziet op de kaart, dan is het aan te raden om de kleine onderzeeër te nemen.
De missies in de game laten je meestal van punt A naar punt B varen. Meestal is er wel een excuus waarom je de betreffende trip gaat maken. Er zijn bijvoorbeeld teveel vijandelijke schepen in het kanaal, waardoor je een andere weg moet vinden om de jungle te bereiken. De missies laten je het opnemen tegen andere vaartuigen, zoals onderzeeërs en gewone schepen. Daarnaast vormen de levels vaak een hindernisbaan met bommen, rotsen enzovoort. Je moet in ieder geval uiterst geconcentreerd zijn om de missies tot een goed einde te brengen.
In zekere zin zijn ze namelijk behoorlijk pittig. Het is niet zo dat het frustrerend moeilijk is, maar omdat Nintendo voor de serieuzere aanpak gekozen heeft in dit spel, moet je je koppie er wel bij houden. De besturing vindt namelijk plaats middels het touchscreen. Daar zijn allerlei schuifjes en knopjes waarmee je de onderzeeër zowel horizontaal als verticaal kunt bewegen, waarmee je jezelf onzichtbaar kunt maken en waarmee je torpedo’s kunt schieten. Echter ben je continu tussen beide schermen aan het schakelen om te voorkomen dat je geraakt wordt door raketten, of zelf tegen een rots of bom aan knalt. Het is behoorlijk hectisch op sommige momenten en je zult in het begin absoluut even moeten wennen aan de besturing.
De missies zijn erg vermakelijk om te spelen, zij het dat er niet al te veel zijn. Echter zul je wel geneigd zijn de missies daarna nog een keer te proberen met andere onderzeeërs. Het verhaal in de game is totaal onbelangrijk en niet boeiend, maar de, naast de missies, aanwezige modi zijn wel de moeite waard. Steel Commander is een soort zeeslag waarin je alle vijandige bevoorradingsschepen of de vijandige duikboot moet vernietigen om te winnen. Echter is Periscope Strike de leukste gadget die de game kent. Hierin kijk je door de periscope van de duikboot en moet je andere schepen vernietigen. Hierbij houd je je 3DS goed vast en kun je om je heen kijken door zelf rondjes te draaien. De 3D-ervaring van deze game komt in deze mode het best tot zijn recht.
Tijdens de missies is het 3D-effect een beetje overbodig. Het geval is namelijk dat de levels sidescrolling zijn. Je hoeft dus enkel van links naar rechts en van boven naar beneden te bewegen. Er is wel 3D te bespeuren, maar het lijkt meer op een soort kijkdoos dan op een onvergetelijke ervaring. Ook qua leveldesign is Steel Diver niet het neusje van de zalm. Er zijn niet veel meer kleuren dan groen, grijs en blauw te bespeuren en de levels kennen weinig detail. Als je het spel vergelijkt met andere 3DS-games, dan weet je dat het allemaal mooier en beter had gekund.
Conclusie
Steel Diver is niet het beste en meest aantrekkelijke product dat Nintendo ooit gemaakt heeft, maar het is wel een game die behoorlijk lekker wegspeelt. Het is jammer dat er zo weinig missies zijn en dat het uiterlijk niet fenomenaal is, maar het is wel eens iets anders. Het duiken met onderzeeërs is niet iets dat we vaak in games terugzien en Nintendo heeft dit op behoorlijk realistische wijze in het spel verwerkt. Een alleraardigste game dus, maar geen (sub)topper.