De situatie is als volgt: jij bent Ethan Davis, zoon van beroemd en berucht producent Mr. Davis en oudere broer van Luna Davis. Na een auto ongeluk komt jullie vader te overlijden en ben jij de enige erfgenaam van zijn muziekimperium, met je zusje als enige artiest die er op dit moment getekend staat. Ondanks dat jullie van kleins af aan van dichtbij hebben gezien hoe verrot de muziekindustrie is, besluiten jullie toch in papa’s voetsporen te treden. De vraag is enkel hoe je dat aanpakt.
Lesser of two evils?
De game windt er vanaf het eerste moment dat je echt controle krijgt geen doekjes om dat seks de makkelijkste manier is om ergens te komen. Wil je dat zusterlief een immens populaire songwriter als partner krijgt? Dan zal ze daarvoor…offers moeten brengen. Je kunt ook een oude vriend om hulp vragen, maar zijn reputatie is stukken minder sterk en die optie brengt meer risico. Zo zijn er voor elk pad opties die óf moreel gezien slecht of logisch gezien slecht zijn. Wat bepalend is, is wat in jouw optiek de ‘lesser of two evils’ is, zoals de Engelse taal dat zo mooi zegt.
Dit is echter geen Bioware-titel. Je hoeft niet op één pad te blijven om echt een resultaat te krijgen. Super Idol heeft maarliefst negen eindes, welke niet eens allen seks bevatten. Als je de gevaren en verleidingen goed manoeuvreert, kunnen beide Davis’ succesvol aan het einde komen met hun eer intact. Al gebiedt eerlijkheid mij ook te zeggen dat de game je heel hard richting de foute keuzes stuurt en dat daar is ook waar je de content vindt waar de meeste spelers voor komen. De optie hebben vind ik echter persoonlijk erg belangrijk.
Upgrade
Wat ik ook belangrijk vindt bij een visual novel, eroge of niet, is een goed verhaal. PlayMeow heeft nooit dingen uitgebracht die mij omver bliezen, maar in de meeste gevallen was het verhaal een goede baseline voor een paar uur vermaak. Met recente titels als Succubus Girl en My Intimate Love With the Devil King waren zelfs stappen in de goede richting waarneembaar om de games naar een volgend niveau te tillen. Super Idol had met negen eindes, vier heldinnen en morele keuzes de potentie om dat niveau te bereiken, maar in plaats van op de volgende trede te staan, is het van de trap af gekukeld. Alle dilemma’s worden bijna klakkeloos voor je neergegooid, alsof de storywriter nog bezig was met zijn 101-cursus, dus zelfs de interessante morele momenten worden niet goed ingezet om de aandacht van de speler te grijpen. In plaats daarvan ligt de focus bij de grote hoeveelheid seks met een niet geheel consensuele ondertoon. Dat is prima, als dat jouw voorkeur is, maar wanneer een karakter niet genoeg ontwikkeling heeft gehad om het tot leven te brengen, maakt haar toestemming stiekem gevoelsmatig niet echt uit. Ik kan me daarom niet voorstellen dat deze groep gaat vinden waar ze op hopen.
Wat ik verder over Super Idol kan zeggen, is iets wat ik over bijna elke game van PlayMeow heb gezegd. Het is dezelfde engine met dezelfde management gameplay als fundering, dezelfde art en voice acting van een acceptabel niveau en met dezelfde zachte prijs om dit alles te reflecteren. Alleen ditmaal is de vertaling vele malen slordiger, wat eveneens bijdraagt aan de score die lager is dan andere titels van deze uitgever.
Conclusie:
Alles lag klaar om van Super Idol de beste PlayMeow-titel tot op heden te maken: een plot vol morele dilemma’s, meerdere heldinnen en een realistische setting. Maar een verhaal dat voelt als weinig meer dan een samenvatting laat het geheel niet samenkomen, hetgeen wordt versterkt door een bijzonder zwakke vertaling.