Super Mario Bros. The Lost Levels

De originele release van Super Mario Bros. The Lost Levels veroorzaakte de nodige controverse onder Mario-gamers van de oude garde. De game werd in Japan uitgebracht als zijnde Super Mario Bros. 2. Dit terwijl wij een Mario kregen waarin we ook met Peach en Toad konden spelen, waarin er geen Goomba’s maar Shy Guys aanwezig waren en waarin we niet op vijandelijke hoofden sprongen, maar met zaken als radijsjes gooiden. Tot vandaag de dag is er discussie over welke nu de echte Super Mario Bros. 2 is.



De Mario die wij kregen was een aangepaste versie van Doki Doki Panic. Nintendo had namelijk bevonden dat Super Mario Bros. The Lost Levels te moeilijk zou zijn voor de gemiddelde Europese gamer. Hoewel ik persoonlijk Europese gamers niet mindere spelers vindt dan Japanners kan ik hun besluit echter wel enigszins begrijpen.

The Lost Levels is namelijk een flink stuk lastiger dan Super Mario Bros. Waar de tweede een rustige opbouw kent is de The Lost Levels vanaf het begin al redelijk pittig en zal het uitspelen van een wereld of zelfs een level het uiterste van je concentratie vergen. Want hoewel de game geen nieuwe vijanden introduceert, gedragen de bestaande vijanden zich een stuk agressiever dan je gewend zou zijn. Ook het leveldesign is erop gebouwd dat spelers vaak slechts net de vijanden kunnen raken of ontwijken in de beschikbare ruimte. Het enige wat deze pret enigszins drukt is dat Mario soms net iets te zweverig beweegt, vooral bij een sprong. Dit heeft als gevolg dat The Lost Levels enkele van de beste designs van de 2D Mario-games heeft.



Levens zijn bovendien een stuk schaarser voor onze loodgieter deze keer, waardoor het einde van wereld 8 voor velen een ver van je bed show is gebleven. Zelfs voor degene die wel beide (!) Bowsers aan het einde van dit kasteel wisten te verslaan, bleken de bonuswerelden, die volgden wanneer je geen Warp Pipes had gebruikt, te veel om te overwinnen.

The Lost Levels was dus zeker moeilijk. Het was echter tevens de meest bevredigende Mario-game die ik gespeeld had. Zelden had ik zo erg het gevoel dat de game me de middelvinger gaf, alsof het me uit zat te dagen. Ik heb de bonuswerelden nog steeds niet uitgespeeld na 25 uur, maar ik zal niet rusten voordat ze overwonnen zijn!

Conclusie

The Lost Levels is niet de ideale Mario-game voor 3DS-bezitters die even een middagje nostalgisch willen doen. Maar voor gamers die weer eens uitgedaagd willen worden en gruwelen van auto-saves tussen de levels door, kunnen The Lost Levels wel de verloren schatkist van Miyamoto zijn.