Van sommige games zie je direct wie de ontwikkelaar is. De schilderachtige visuele presentatie van de Atelier-games en Nights of Azure is bijvoorbeeld typerend voor Gust, terwijl een game van ontwikkelaar Grasshopper Manufacture ook niet te missen is. Ook Cattle Call ontwikkelde zo een huisstijl die het voor het eerst demonstreerde met The Legend of Legacy, en die nu terugkeert voor The Alliance Alive.
The Alliance Alive brengt ons naar een fictieve planeet die voor aanvang van de game werd overrompeld door Daemons; bovennatuurlijke wezens die het aan de stok kregen met de mensheid. In een poging om de menselijke dreiging te bedwingen plaatsten zij een gigantische barrière, die de mensheid verdeelde en volkeren van elkaar isoleerde. En met hun legers gesplitst, was het slechts een kwestie van tijd voor onze soort de strijd verloor.
Een klein millennium
Spoel duizend jaar verder, en we arriveren in het heden. De Daemons hebben zich teruggetrokken en hebben het Beastfolk, een soort antropomorfische dieren, de taak opgelegd om de mensheid te overzien. In de praktijk komt dit neer op onderdrukking, gevangenissen, martelingen en werkkampen die niet zouden misstaan in een documentaire over Noord-Korea. Duizend jaar onderdrukking is echter niet genoeg om de weerbaarheid van de mens uit te roeien. Verzetsstrijders verzamelen zich dan ook in het diepste geheim in de hoop ooit terug te kunnen slaan. En onder deze strijders bevinden zich Azura en Galil, de twee karakters die wij onder de knoppen krijgen.
Tot zover zal The Alliance Alive vermoedelijk nogal voorspelbaar klinken. Een kwade onderdrukker en een verzet zijn immers al net zo’n grote clichés als geheugenverlies en een uitverkoren held. Na een kleine twee uur spelen verdwijnen de twee echter opeens uit beeld en besturen we een andere groep, die grotendeels bestaat uit Daemons?! En weer een paar uur later wordt ook deze party ingeruild voor een spion en een huurling in de rangen van het Beastfolk.
Het meerdere malen wisselen van je party is niet alleen een onverwachte zet, maar het is er ook een die goed doordacht is door Cattle Call. Dit dwingt spelers namelijk om met alle karakters te vechten, zodat je een idee krijgt van hun capaciteiten, sterke én zwakke punten. Gamers zijn immers nogal geneigd om een team te kiezen en daar aan vast te houden gedurende het hele spel, omdat ze niet in alle teamleden willen te hoeven investeren. Als je echter toch al een paar uur met ze geleveld hebt…
De bekende weg
Dat levelen gaat overigens niet op de manier zoals we gewend zijn. Waar je normaal gesproken karakters levelt, waardoor ze nieuwe vaardigheden leren en sterker worden, daar level je in The Alliance Alive individuele attributen zoals HP, SP en specifieke aanvallen, iets wat we ook al zagen in The Legend of Legacy. De parallellen tussen de twee spellen van Cattle Call gaan echter verder dan de manier van levelen.
Zo is er bijvoorbeeld de kenmerkende chibi-achtige stijl waar we het in de intro al even over hadden en worden je karakters na elk gevecht geheeld, maar is er ook de manier waarop je skills leert. Op een uitzondering na kunnen alle teamleden elk type wapen hanteren, met keuze uit een zwaard, groot zwaard, speer, staf, schild, bijl en pijl en boog. En naarmate je zo’n wapen langer gebruikt, word je er behendiger mee. Zo leer je nieuwe en sterkere technieken, die je kunt gebruiken om verder in de game te vorderen. Enkel passieve skills koop je met zogenaamde talent points, maar ook hier geldt dat ze vaak gebonden zijn aan een specifieke wapenklasse.
Elk karakter leert dan ook dezelfde aanvallen, welke bovendien even sterk zijn, waardoor je zou kunnen zeggen dat karakters inwisselbaar zijn. Maar omdat je zeven soorten wapens hebt en slechts vijf teamleden op het veld kunt hebben, is het nodig om deze te rouleren; immers kun je enkel zo elke situatie het hoofd bieden. Tevens is ook dit een manier om je aan te sporen om je volledige party te benutten.
Ouderwets
Als het op JRPG’s aankomt, gaat het niet veel traditioneler worden dan The Alliance Alive. Karakters rennen groots over een overworld heen waar vijanden ronddwalen, gevechten zijn turn-based en veel mechanieken worden basaal of zelfs niet toegelicht. Zelfs de manier waarop je door de game gaat, gebruikmakend van voertuigen om sneller te reizen, doet sterk denken aan de oudere Dragon Quest- of Final Fantasy-spellen, waarvan ik er enkele erg hoog in het vaandel heb staan. Toch weet The Alliance Alive niet dezelfde snaren te raken als dat die games deden, hetgeen vooral te maken heeft met de wereld zelf.
In veel van de oudere JRPG’s kreeg je geen duidelijk doel, geen quest markers of andere dingen die je handje vasthielden, maar moest je informatie verzamelen om te achterhalen hoe je verder moet. Dit kon je krijgen door dialogen tussen je karakters, praten met NPC’s of simpelweg naar dat nieuwe gebied toe reizen, al hopende dat je er niet met huid en haar werd opgevreten. En hoewel dat soms ontzettend frustrerend kon zijn, was het tevens iets wat die games zo memorabel maakte. Je spendeerde immers heel wat tijd in elke locatie omdat je aan het experimenteren was met wat je er allemaal kon ontdekken en welke evenementen je kon triggeren.
The Alliance Alive heeft een wereld die bij lange na niet zo levendig is als vele van die oude RPG’s, waardoor er dus ook een stuk minder te beleven valt. Dat is echter niet het grootste probleem. Dat is namelijk de wereld zelf. Die is zo ontzettend saai, dat het er keer op keer doorheen reizen om dingen te zoeken gaandeweg als een straf begon te voelen, en dat kan nooit de bedoeling zijn.
Was het verhaal nou écht goed geweest, dan was dat mogelijk voldoende geweest om de wereld tenminste nog gevoelsmatig interessant te maken, maar ook hier schiet The Alliance Alive tekort. Het verhaal is er vooral om er te zijn, maar wist mij als speler op geen enkel moment beet te pakken.
Conclusie
The Alliance Alive zet een stap voorwaarts ten opzichte van The Legend of Legacy, die in veel opzichten zijn spirituele voorganger was, maar het verschil is marginaal. Het verhaal is nu aanwezig, maar niet boeiend, terwijl de willekeur en uitdaging zijn teruggebracht naar acceptabele normen. Helaas valt daardoor op hoe saai de game eigenlijk is en dat de uitvoering van de ideeën die de game oppert— waarvan sommige best interessant hadden kunnen zijn — matig is. Cattle Call mag dus zijn zevenmijlslaarzen aantrekken voor de volgende game.