Dit station op de maan houdt een oogje op de aarde en wanneer die om wat voor reden dan ook dreigt in gevaar te komen, grijpt het in. Met een speciaal apparaat spoelt het de tijd van de planeet terug, waardoor elke rampzalige gebeurtenis opeens nog niet heeft plaatsgevonden. Een rapport en koerswijziging verder kan ons ras weer even verder voortbestaan dankzij het glorieuze Entropy Centre.
Goed excuus
Aria Adams was ooit een trotse medewerker van dit nobele instituut. Althans, dat is aannemelijk. Wanneer haar avontuur met ons begint, weet ze immers nog amper wie ze is, laat staan dat ze een flauw benul heeft van waar ze zich bevindt en waarom ze daar is. Wandelend door de gangen van het complex, wordt haar echter al gauw een tweetal dingen duidelijk: het Entropy Centre is al een lange tijd geleden in verval geraakt en dit komt doordat er geen levend mens meer te bekennen is. Wat er wel zijn, zijn Entropy Bots en Astra. De eerste zijn kleine kubussen op wielen, die dienden als hulpjes voor de medewerkers, terwijl Astra een AI in een geweer is. Dit geweer vuurt echter geen kogels.
Net als het apparaat dat buiten op het Entropy Centre staat, is dit geweer een apparaat waarmee de tijd terug kan worden gedraaid. Alleen dan wel op veel kleinere schaal. Het Entropy Centre maakte hier gebruik van om puzzels te bouwen, welke medewerkers moesten voltooien. De breinkracht die ze hiermee genereren, dient als de brandstof voor het grotere apparaat en is dus indirect wat onze blauwe knikker weerhoudt van allerlei rampen.
Some men just want to see the world burn
Met weinig beters te doen, begin je jouw avontuur met het voltooien van simpele puzzels in een setting die nog het meest doet denken aan een mix van Portal en SUPERHOT. Aria en Astra bewegen zich van kamer naar kamer, welke ze weer kunnen verlaten door een mix van blokken, schakelaars, lasers en natuurlijk spelen met de tijd in te zetten. Als je bijvoorbeeld drie schakelaars met drie deuren in combinatie met één blok hebt, kun je die een voor een op alle drie de schakelaars zetten en vervolgens de tijd stukje bij beetje terugdraaien om door de deuren te lopen wanneer een van de schakelaars getriggerd wordt. Dit is natuurlijk een heel simpel voorbeeld, maar wel het fundament dat aan de grondslag van het hele spel ligt.
In de ongeveer acht uur die daarop volgen, wordt beetje bij beetje op deze puzzels voortgebouwd met andere soorten blokken, schakelaars en launch pads. Puzzels komen in groepen en na elke groep wordt een nieuwe gimmick toegevoegd, waardoor je doorgaans minder dan een half uur bezig bent met dezelfde mechanics. Hierdoor gaat de rek er niet uit en blijft het tempo er lekker in. Een bijkomstigheid is helaas dat de mechanics nooit tot het uiterste worden gedreven en puzzels slechts enigszins prikkelend zijn voor de kwabben achter de oogkassen. De puzzels waarbij ik even goed moest gaan denken om tot een oplossing te komen, waren op één hand te tellen, terwijl ik nu niet bepaald een held ben als het aankomt op puzzelspellen. Dit maakt de game toegankelijk, maar zal waarschijnlijk niet bijster interessant voor zij die games als Q.U.B.E., Portal en The Talos Principle hebben verslonden en vooral meer mentale uitdagingen van die strekking zoeken.
Buddy comedy
Op verhalend vlak is The Entropy Centre eveneens een mixed bag. Dialogen tussen Aria en Astra zijn oprecht leuk om te volgen en evolueren door de game heen, eens Astra meer over haar partner leert. Ook het overkoepelende plot, dat je deels zelf bij elkaar moet puzzelen middels collectibles, waarbij Aria moet achterhalen waarom ze hier is en wederom een Aarde-eindigend evenement terug moet spoelen, motiveert om door de puzzels heen te werken, zelfs als het daarvoor maar zelden spectaculaire setpieces inzet. Het jammere daarvan is dan weer dat het einde ontzettend voorspelbaar en weinig bevredigend is. In alle eerlijkheid is dat echter slechts een kleine vlek op een verder uitstekend geschilderd stukje entertainment.
Conclusie:
The Entropy Centre is geen hoogvlieger van het niveau als de Portal waar het duidelijk de mosterd haalt. Daarvoor zijn de puzzels te simpel en het verhaal te voorspelbaar. Wat het wel is, is een puzzelgame die ondanks zijn eenvoud vermakelijk blijft doordat het blijft variëren met diens bouwstenen, versterkt door een tweetal hoofdpersonen die me meermaals lieten glimlachen.