Er zijn van die games die je zonder blikken of blozen aan durft te schaffen. Hier vallen voor mij bijvoorbeeld de games van Naughty Dog onder. Ik heb zo’n grenzeloos vertrouwen in de first-party studio van Sony Computer Entertainment dat het me niets uitmaakt wat men schrijft of zegt. Exclusieve titels met een groot marketingbudget doen het over het algemeen wel goed, met uitzonderingen daargelaten. De vraag is nu of The Order: 1886 na alle heisa op internet bij het gros van de succesvolle titels, of bij de uitzonderingen hoort.
Sir Lancelot & Co.
The Order: 1886 speelt zich af in Victoriaans Londen waar The Order of Knights, sterk gekoppeld aan de Orde van de Ronde Tafel, Zijne Koninklijke Majesteit met de nodige stootkracht bijstaan. Het afslachten van rebellen en zogeheten Halfbreeds staat bovenaan het lijstje van dit illustere genootschap. De Orde van de Ronde Tafel heeft in eerste instantie niks te maken met Victoriaans Londen, maar doordat de leden van The Order gebruikmaken van helend Blackwater, leven ze een stuk langer dan een eeuw. De leden van de orde lijken elkaar daardoor ook door en door te kennen, maar niets is minder waar.
Aan het begin van het spel word je warm gemaakt met een flashforward, waarna je een aantal uren bezig bent om naar het desbetreffende moment toe te leven. Dit doe je niet zozeer door veel rond te lopen en te schieten, maar vooral door veel cutscenes te kijken. Wie The Order: 1886 een serieuze kans wil geven, moet openstaan voor een zéér cinematische ervaring, waarin de eigen inbreng achteraf gezien misschien wel te gering is geweest. De ervaring die Sony samen met Ready at Dawn heeft weten te creëren is magnifiek, maar duidelijk niet voor eenieder geschikt.
De momenten dat je wel met Sir Galahad aan de slag mag, ben je vooral bezig met rondlopen, quick-time events uitvoeren en hier en daar wat vijanden uitschakelen met de iconische wapens die de game rijk is. De shoot-outs zijn dan ook veruit het meest intensieve kunstje dat je in de game moet verrichten. Van puzzels of enige andere vorm van diepgang is geen sprake. De enige diepgang die de game biedt, is het verhaal en de manier waarop dit vormgegeven wordt. De belangrijkste gevechten in de game worden beslist door quick-time events. Een kat-en-muisspel of juist het ontwijken van repetitieve aanvallen van een eindbaas is dus niet aan de orde. Dit kun je als een gemis zien, maar wanneer je de cinematische ervaring voor lief neemt, was dit misschien wel de best denkbare optie.
Om je vingers bij af te likken
Wie vandaag de dag zichzelf laat opgeilen door 1080p, 60 frames per seconde en andere grafische termen, moet misschien wel direct de portemonnee trekken voor dit huzarenstukje. The Order: 1886 is wellicht de mooiste PS4-titel tot op heden. De lichteffecten die de game rijk is zijn fenomenaal en de muziek en voice-acting doen daar nog een schepje bovenop. Dit alles zorgt ervoor dat de cinematische ervaring, die al eerder in deze recensie werd aangekaart, meer en meer tot zijn recht komt.
Time flies when you're having fun
Wie op het internet informatie opzoekt over The Order: 1886, zal al snel stuiten op de verwijten die de game krijgt over de speelduur. Circa €60,- voor een spel van een slordige vijf uur is afzetterij, zo is het oordeel. Hoewel ik nooit zo op de speelduur van een game let en daar weinig waarde aan hecht, moet ik oprecht zeggen dat The Order: 1886 opvallend aan de korte kant is. Ja, je zult circa zes uur bezig zijn met het spel als je op je gemak de game speelt, maar de game zorgt wel voor een unieke ervaring. Je bent net iets te veel aan het spelen om het een interactieve film te noemen, maar in vergelijking met ‘wat we gewend zijn’ is dit zeker andere koek dan de doorsnee game.
Het grootste ergerpunt van The Order: 1886 is niet de speelduur of het gebrek aan diepgang, maar het einde van de game. Sinds The Amazing Spider-Man 2 heb ik nooit het idee gehad dat ik ooit een soortgelijk einde zou meemaken, maar het is gebeurd. The Order: 1886 stopt op zo’n vreemd moment, met zoveel vraagtekens bij de speler, dat het gerust een vorm van treiteren genoemd mag worden. Er zijn zoveel reacties en gevolgen die verklaard zouden moeten worden, maar in plaats daarvan rollen de credits plotsklaps over je scherm. Je zult dus niet het idee hebben dat ze die zes uur speeltijd hebben moeten rekken, want er was nog genoeg van het verhaal over om door te gaan. Toch besloot Ready at Dawn er een punt achter te zetten. Waarom?
Conclusie
The Order: 1886 bungelt sterk tussen een interactieve film en een game, maar is hoe dan ook een ervaring op zich. De game start en laat je vervolgens eigenlijk niet meer los. De cinematische ervaring slaat door de sterke voice-acting en adembenemende graphics in als een bom en het smaakt dan ook bitter als na circa zes uur de game ten einde is. Het spel kent qua gameplay erg weinig diepgang, alhoewel dat wat je doet wel gestroomlijnd is. Het cijfer dat ik aan The Order: 1886 toeken laat ik echter minimaal van de speelduur afhangen. Ik baseer het cijfer namelijk op de zes uur die ik met de game heb doorgebracht, en die waren fenomenaal. En mocht er geen vervolg komen met dit einde, dan eet ik mijn hoed op.