Het recenseren van virtual reality games is altijd in het beginsel al een lastig verhaal. De technologie zorgt bij menig gamer voor flinke misselijkheid tijdens het spelen, maar welke game welk effect heeft lijkt heel erg te verschillen tussen spelers. Zo heb ik bijvoorbeeld absoluut geen problemen met games als SUPERHOT VR, Until Dawn: Rush of Blood en Killing Floor: Incursion, maar kan ik absoluut geen Driveclub VR spelen, terwijl een van mijn vrienden uren moeiteloos racet, maar over zijn nek gaat als hij in het karretje van Until Dawn kruipt. Met The Persistence heeft Firesprite kosten noch moeite gespaard om zoveel mogelijk gamers te kunnen bedienen, hetgeen al direct een groot pluspunt is.
The Persistence refereert naar het ruimteschip waar de VR-game zich op afspeelt. Wanneer dit voertuig wordt gevangen in de aantrekking van een zwart gat breekt de pleuris aan boord uit en sterft de bemanning. Een groot probleem zou je denken, maar niet in dit specifieke geval. Om de lange reis te kunnen maken is The Persistence namelijk uitgerust met 3D-printers die nieuwe bemanningsleden kunnen uitspuwen, met herinneringen en al.
SNAFU!
Wanneer de game begint, stap jij als versgeprint mens uit de kloonmachine op het schip en krijg je direct een missie: red de Persistence! Een monumentale opdracht, aangezien je het zwarte gat letterlijk buiten het raam ziet hangen, maar eentje die nog steeds niet zo makkelijk is als dat die klinkt. Je weg wordt namelijk versperd door een tweetal obstakels.
De eerste van die obstakels zijn de andere kloonmachines op het schip, die op hol zijn geslagen en in het wilde weg nieuwe bemanningsleden maken. Dat is an sich handig, aangezien alle handjes kunnen helpen, ware het niet dat de machines niet goed meer functioneren. Hetgeen dat uit de machines komt is dan ook nog maar amper menselijk te noemen en bevat geen rationeel verstand. Wat het echter wel bezit, is een vreemde obsessie met het doden van jou als speler. En alsof bijna hersendode bloeddorstige mutanten nog niet erg genoeg zijn, werkt het schip zelf je ook nog tegen.
De Story Mode van The Persistence bevat slechts vier levels, maar dat betekent niet dat je snel door de game heen bent. Elk van de levels wordt namelijk willekeurig gegenereerd op het moment dat je een deck betreedt, waardoor je niet op eerdere ervaringen kunt bouwen om je te leiden. Gelukkig is er echter wel een andere manier om vooruitgang te boeken.
Oe, shiny!
Terwijl je de vier secties van The Persistence verkent zal je zo nu en dan op verschillende valuta stuiten. Deze zijn stem cells, FAB chips en Erebus tokens. Hiermee kun je verschillende upgrades kopen voor je karakter, zodat je bijvoorbeeld harder kunt meppen, evenals nieuwe wapens en upgrades daarvoor. En op hun beurt stellen deze je in staat verder te komen in je queeste. Verwacht echter niet dat het ook maar ooit makkelijk wordt.
De upgrades zijn leuk, maar aan het eind van de dag veranderen ze niets aan het feit dat je slechts een zwak mens bent dat niet opgewassen is tegen de alsmaar imposanter wordende mutanten die je pad kruisen. In veruit de meeste gevallen overleef je een aanvaring met een mutant niet of nauwelijks, wat een frontale aanval uitsluit. Stealth en planning zijn daarom je grootste vrienden, vooral later in de game. Wapens die je kunt kopen hebben slechts (heel) beperkte hoeveelheden munitie en je vindt zelden meer. Hierdoor is het vaak afwegen of je een vijand wilt uitschakelen, zodat die je niet opeens van achteren bespringt of dat je het risico neemt zodat je een wapen hebt als de pleuris uitbreekt wanneer het einde in zicht is. Sterven betekent immers dat je terug naar het begin van het level wordt gestuurd, met een compleet nieuw samengesteld labyrint dat je moet doorkruisen.
En we zijn nog lang niet klaar, nog lange niet, nog lange niet…
The Persistence prijst zichzelf aan als een horrorgame, maar is eigenlijk op geen enkel moment eng te noemen. Toch is het meer dan geslaagd in zijn opzet. De combinatie van willekeurig samengestelde levels, agressieve mutanten, een zwakke hoofdpersoon en de stress van al je progressie op een dek kwijtraken zorgt namelijk ervoor dat elke minuut in The Persistence een zenuwslopende ervaring is. Die spanning is natuurlijk niet hetzelfde als de angst die je voelt bij zoiets als een Outlast of Project Zero, maar wanneer je desondanks het hart in je keel hebt zitten en een bloeddruk hebt waarmee je het dek van een schip kan zandstralen, dan noem ik dat missie geslaagd. Toch was dit niet de voornaamste reden dat ik veel langer over The Persistence heb gedaan dan dat ik zou willen.
In de intro heb ik het al gehad over motion sickness in combinatie met VR en zei ik al dat de ontwikkelaar van The Persistence er alles aan gedaan heeft om dit fenomeen zo veel mogelijk te verminderen. Je kunt op drie manieren spelen, waarbij er een optie is voor maximale immersie en minimale opoffering van functies, een optie met maximale anti-motion sickness-maatregelen ten koste van de gameplay en een derde optie die zich ergens in het midden bevindt. Hiernaast heb je allerlei functies die je naar smaak kunt aanpassen, zoals hoe de camera zich met je hoofd meebeweegt. En toch, ondanks dit alles, werd ik doodziek van The Persistence.
Ik weet niet of het de donkere gangen zijn, de vrij matige en op momenten onscherpe graphics of iets heel anders wat ik zelf niet overwogen had, maar zelfs op de maximale comfortstand kon ik amper een half uur in The Persistence doorbrengen zonder dat de wereld voor mijn ogen draaide. En dat terwijl ik ondertussen toch al redelijk wat VR-ervaring heb mogen opdoen. Zoals eerder gezegd is dit echter iets wat sterk van persoon tot persoon verschilt en ik wil daarom niemand hiermee ontmoedigen om het spel te halen. Wat ik echter wel wil, is een referentiekader meegeven waaraan jij als lezer je kunt spiegelen.
Ik heb op het moment van schrijven ongeveer twintig games op de PSVR gespeeld, waarbij enkel Driveclub voor problemen zorgde. Ik ervaarde echter ook motion sickness bij meerdere non-vr games, zoals Everybody’s Gone to the Rapture, The Park en Ether One. Mocht jij ook problemen hebben ervaren met deze, of vergelijkbare, games, dan is het allicht verstandig om een aankoop nog eens goed te overwegen of om de game eerst bij iemand anders te proberen.
Het alternatief
Mocht jij een van de onfortuinlijke personen zijn die echt niet overweg kan met The Persistence, dan is de hoop nog niet helemaal verloren. Deze VR-game heeft namelijk zowaar een multiplayer, waarbij de speler zonder de PSVR een companion app op een smart device gebruikt.
Als gebruiker van deze app kun je vijanden signaleren, deuren sluiten en je partner op The Persistence op andere manieren bijstaan…of tegenwerken. De app-speler heeft een score apart van de VR-speler en krijgt niet zelden objectives die hem of haar moeten verleiden om de medespeler in de val te lokken. Wat hier het nut van is begrijp ik niet helemaal, want het is vooral frustrerend in een game als deze, maar als je een partner hebt waarop je echt kunt bouwen is dit soort asynchrone multiplayer een welkome steun in de rug als het moeilijk wordt.
Conclusie
The Persistence is een game wiens naam op opvallend veel manieren werkt. Niet enkel refereert het naar de naam van het schip dat je verkent, maar het slaat ook op het doorzettingsvermogen dat je moet tonen om de game tot een goed einde te brengen ondanks de hoge moeilijkheidsgraad, willekeurig samengestelde levels en medespelers die een mes in je rug steken. En, in sommige gevallen, ondanks de misselijkmakende VR. Toch kan ik Firestrike hier niet op afvallen, want ze hebben meer dan genoeg gedaan om spelers op weg te helpen.