In 2015 verscheen in een Game Jam een inzending genaamd: There Is No Game, waarin de speler probeert om een niet bestaand spel werkende te krijgen door de vierde muur keer op keer te breken. En dankzij streamers als Markiplier werd het een bescheiden hit. Een hit die de naam groot genoeg maakte voor een vervolg.
There Is No Game: Wrong Dimension is dat vervolg en volgt in grote lijnen dezelfde opzet. Wanneer je de non-game opstart word je begroet door een stem die je mededeelt dat je bedot bent en dat er geen game is die je kunt spelen. Maar zoals de mens wel vaker heeft bewezen, kan overal entertainment uit gehaald worden. Zo begint een avontuur waarin je heel veel gamed zonder game.
Praktijkvoorbeelden
Een omschrijving als deze geeft je natuurlijk geen goed beeld als je niet bekend bent de met de originele There Is No Game. Daarom acht ik het handiger enkele praktijkvoorbeelden te geven die een beeld schetsen van wat je zoals kunt verwachten. Hoewel deze oplossingen geven voor puzzels, zijn deze zo gekozen dat je enkel beginpuzzels of erg voor de hand liggende puzzels voorgekauwd krijgt.
Voorbeeld 1: Wanneer groot op je scherm staat dat ‘’THERE IS NO GAME!’’ kun je herhaaldelijk tikken op het uitroepteken om het naar onderen te stoten. De twee delen van dit leesteken kun je vervolgens gebruiken om Brick Breaker te spelen en het bord waar deze melding op staat te slopen.
Voorbeeld 2: Wanneer je een afbeelding vindt van regen, kun je een beker gebruiken die je eerder hebt verdiend om het te vullen, om zo de boom in een andere afbeelding te laten groeien om diens noot te kunnen verkrijgen.
Voorbeeld 3: Wanneer je geconfronteerd wordt met een obstakel kun je de TV voor je draaien om de achterzijde van de game te bekijken en zaken te wijzigen, opdat de obstakels overwonnen worden.
But why?
Hoewel het allicht wat droog is, zijn simpele voorbeelden als deze in mijn beleving het beste voor een game die van je verwacht dat je zo ver out of the box denkt dat je hem nog amper in de verte kunt zien. Maar dan is de vraag natuurlijk nog…waarom? Waarom zou je zoveel moeite doen om deze puzzels op te lossen?
In het begin is het antwoord simpel: for the lolz. De ‘’game’’ in deze ‘’non-game’’ leeft en denkt en wordt gefrustreerder en gefrustreerder wanneer jij op de meeste bizarre wijze dieper in zijn code duikt. Maar dat is slechts het begin. Een introductie. Het spel komt op stoom eens je hierdoor een glitch loslaat die door dimensies begint te reizen en jou met zich meesleurt. Het verhaal waarin dit verteld wordt is zeker niet fenomenaal, maar liet me wel meermaals hardop lachen, daar sommige oplossingen erg slim gevonden zijn. Bovendien is de voice acting in deze game goed in hoe slecht die soms is. Het past in zekere zin bij een game die, volgens de lore, voor dood is achtergelaten.
De kleine dingetjes
De voice acting mag dan wel (allicht onbedoeld) met zijn slechtheid bijdragen aan de charme, maar er zijn ook minpunten te vinden aan There Is No Game. En dan vooral bij diens pacing. Sommige segmenten liepen echt te lang door, waardoor je het op momenten beu werd. En dat is best een prestatie voor een spel dat, afhankelijk van je oplossend vermogen, drie á vier uur van je leven zal kosten. Gelukkig duurden ze echter nooit véél langer dan dat ze leuk bleven en deden ze nauwelijks aftrek aan een beleving die van begin tot eind een groot genot was om te spelen.
Conclusie
Hetgeen dat There Is No Game zo bijzonder maakt, is iets wat zich moeilijk in woorden laat vangen. Het is de manier waarop het spel alle conventies uit het raam gooit, feitelijk aan je vraagt om al je aangeleerde game-gewoontes te laten varen en eens gewoon gek te doen wat het zijn charme geeft. En hoewel mijn woorden tekortschieten, spreekt de score voor zich.