Dagelijks vliegen er duizenden, zo niet miljoenen, gekleurde balletjes rond in games als Bubble Blast, Bubble Shooter, Zuma en andere gelijkaardige spelletjes. De eer van het originele concept gaat echter naar Mitchell Corporation, die met Puzz Loop het genre eigenhandig maakte. Deze zelfde ontwikkelaar besloot nu om de formule drastisch aan te passen met Tokyo Crash Mobs.
Het basisprincipe blijft hetzelfde: vorm groepjes van drie of meer van dezelfde kleur om deze te laten verdwijnen. Deze keer gooi je echter niet met balletjes of juwelen maar met mensen. Grace en Savannah, onze hoofdpersonen van dienst, hebben namelijk schoon genoeg van de eeuwige rijen in het overvolle Tokyo. Tijd voor de schoonmaak!
Zo speel je afwisselend met Grace en Savannah, welke er beiden een eigen speelstijl op nahouden. Savannah-levels lijken nog het meeste op Zuma. De rijen mensen komen in gestaag tempo op je af en het is jouw doel de rij snel genoeg uit te dunnen zodat ze je niet te pakken krijgen. Anderzijds vecht Grace vooral tegen de klok. Ze moet immers minder dan tien mensen in de rij hebben staan wanneer deze het nulpunt heeft bereikt.
Om de zes levels bundelen de dames hun krachten om zich te verdedigen tegen kwaadaardige ninja’s (ja waarom ook niet), die hun een kopje kleiner willen maken. Het zijn deze levels die mij persoonlijk het beste bevielen. Waar de normale levels een vogelperspectief hanteren, wordt in deze levels namelijk gekozen voor een third person aanzicht, hetgeen richten met de stylus een stuk aangenamer maakt.
De reguliere levels kiezen dus voor een vogelperspectief. Hoewel dit beter overzicht biedt is het vaak net niet precies genoeg, waardoor het je onnodig tijd gaat kosten wanneer je moet richten met de stylus. Het richten met de gyroscoop in de ninja-levels voelt dan een stuk intuïtiever en bovendien efficiënter.
De gebreken van het richten worden enigszins gecompenseerd door de mogelijkheid power-ups te gebruiken. Hiermee kun je de rijen uitdunnen of lastpakken die in latere levels opduiken de weg blokkeren. Zo heb je PSY-achtige personages die de hele groep in dansen laten uitbreken, Oppa Gangam Style! Bij rijen kunnen voorkruipers uiteraard ook niet uitblijven, maar deze worden met een goed gericht schot in het gezicht verdreven.
Met deze toenemende druk en vreemde elementen wordt Tokyo Crash Mobs steeds uitdagender, maar tegelijkertijd ook minder leuk. De game probeert zo hard om zich te onderscheiden van genregenoten, dat als gevolg de game te chaotisch wordt voor de gemiddelde casual gamer, welke toch vooral het genre spelen. Ook de rare tussenfilmpjes zullen dit publiek afschrikken, terwijl de hardcore gamer zijn heil bij wat meer traditionele genres zal gaan zoeken.
Conclusie
Mitchell Corporation mag het genre dan wel uitgevonden hebben, heer en meester zijn ze er allang niet meer van. De wanhopige poging om met Tokyo Crash Mobs het genre te vernieuwen resulteert in een rommelig geheel van soms willekeurige spelelementen. Eigenlijk zijn alleen de ninja-levels echt leuk om te spelen.