Tokyo Dark: Remembrance

Hoewel ik regelmatig over games op het platform schrijf, doneer ik uit in principe niet op websites als Kickstarter. Niet enkel omdat ik geen enkele garantie heb dat het product in kwestie daadwerkelijk het levenslicht gaat zien én omdat ik reeds een backlog van hier tot Tokio heb, maar ook omdat ik liever reviews afwacht (of schrijf) om een inschatting te maken van wat een product mij waard is. Dat betekent echter niet dat ik niet interessante games via dit soort initiatieven kan vinden om in de gaten te houden. Games zoals Tokyo Dark.

Tokyo Dark kwam reeds op mijn radar te staan toen het verscheen op de website van Square Enix Collective, waar het gauw populair werd dankzij diens duistere materie en uiterst charmante anime-uiterlijk. En beiden zijn ook aanwezig in Remembrance, de Switch port van het uiteindelijke product. Als detective Ito onderzoek je de verdwijning van jouw partner en geliefde, waarbij je geteisterd wordt door visies van een meisje dat zes maanden eerder het leven liet in een gijzelsituatie. Schuldgevoelens zou je denken, maar al snel blijkt dat bovennatuurlijke krachten een rol spelen.

Loop en kijk adventure

Omdat je, zelfs als een ervaren detective, niet serieus zal worden genomen als je zegt dat een bovennatuurlijke verschijning je geliefde heeft ontvoerd, ben je in het overgrote deel van Tokyo Dark in je eentje op pad. Als Ito loop je door verschillende gebieden in en rondom Tokio, terwijl je zoekt naar iets of iemand die beter begrijpt waar je tegenop bokst. Dit doe je in de stijl van een point-and-click adventure met free roaming- en zeer lichte puzzel-elementen.

Wanneer je onderzoekt vordert, zal je met enige regelmaat keuzes moeten maken. Ga je de dialoog met iemand aan? Ga je naar een dubieuze plek in de hoop aanwijzingen te vinden? Vertel je wat je onderzoekt of zwijg je om je imago te beschermen? Dit zijn slechts enkele van de afwegingen die je moet maken gedurende je onderzoek. En je zou verwachten dat deze bepalen hoe je verhaal eindigt. In Tokyo Dark werkt het echter net iets anders.

Ik haat spinnen

Hoe je verhaal eindigt is slechts voor een klein deel aan het eind van je avontuur afhankelijk van je keuzes. De acties die je naar dit einde brengen zijn desondanks niet verwaarloosbaar. Alles wat je doet in dit spel heeft namelijk invloed op de S.P.I.N. chart.

S.P.I.N. staat voor Sanity, Professionalism, Investigation en Neurosis, en zijn vier factoren die beïnvloeden hoe jij de game ervaart. Als je Sanity laag is, ben je bijvoorbeeld gevoeliger voor je paranormale plaag, terwijl een hoge score in Professional ervoor zorgt dat je met respect wordt behandeld door zij die je tegenkomt. Zoals gezegd verandert het niet hoe het spel na pakweg vijf uur eindigt, maar omdat je de game meermaals door moet spelen om alle elf eindes te zien, zorgt het er wel voor dat je wat variatie hebt, zelfs al is het in praktijk slechts minimaal.

Beter goed gejat…

De vraag is nu natuurlijk of Remembrance goed genoeg is om meerdere playthroughs te verantwoorden. Of zelfs maar een. Spijtig genoeg is daar geen makkelijk antwoord op. Want hoewel de dialogen, karakters en het S.P.I.N.-systeem van Tokyo Dark niet onaardig zijn, weet het overkoepelende verhaal niet te imponeren.

Het feit dat de game anime visuals heeft en gesitueerd is in Japan, verraadt waarschijnlijk al dat het team erachter ook uit het land van de rijzende zon komt. En daar is helemaal niets mis mee. Veel van mijn favoriete games komen immers uit het Oosten. Maar zij die houden van dit soort games, zullen juist daardoor waarschijnlijk teleurgesteld zijn in Tokyo Dark. De game is namelijk zo doordrenkt met Japanse clichés die we al vaker terugzagen in duistere anime als Bakemonogatari en Elfen Lied, dat het verloop ervan zich makkelijk laat raden. Het gevolg is dat plot twists, evenals de meeste eindes, het doel volledig missen en als gevolg maar weinig impact hebben. Ironisch genoeg is dus juist de doelgroep degene die het minste plezier aan het spel gaat hebben.

Conclusie

Tokyo Dark is het perfecte voorbeeld van een typische middenmoter. Het doet niets bijzonder slecht, maar de unique selling points slaan niet aan, waardoor het geheel op zijn zachtst gezegd generiek aanvoelt. Met elf eindes heeft het spel best wat replay-waarde, maar zij die Japanse games spelen zullen waarschijnlijk ruim voor het einde al door hebben wat deze gaan inhouden, waardoor je niet gemotiveerd wordt om het spel meermaals door te spelen. En hoewel het S.P.I.N.-systeem zorgt voor variatie, maakt die niet genoeg verschil omdat alsnog te bewerkstelligen.