De allereerste keer dat ik van Trek to Yomi hoorde, was in een podcast. Daar werd erg positief over deze game gesproken en werd er enorm naar deze game uitgekeken. Vervolgens ben ik trailers van het spel ontwikkeld door Flying Wild Hog gaan bekijken en werd ook ik enthousiast. De setting, het verhaal en de volledige game in zwart-wit. Alles een keer net iets anders dan we gewend zijn. Tevens heb ik mij met Ghost of Tsushima enorm vermaakt, waardoor het samoerai-game genre mij meer is gaan aantrekken. Maar, maakt de daadwerkelijke game mijn verwachtingen waar? We gaan het uitzoeken.
Trek to Yomi neemt ons mee naar het Edo-tijdperk in Japan. Een tijdperk dat zich afspeelde tussen 1603 en 1867. De periode stond onder andere voor economische groei, sociale orde en men genoot van kunst en cultuur. Verder kennen we dit tijdperk (in het Westen) vooral van de samoerai. De samoerai waren de gewapende troepen van Japan op dat moment. Pas na deze periode beschikte Japan over een leger zoals wij die hier kennen. Een interessant stukje geschiedenis, die Trek to Yomi graag gebruikt als setting.
Het verhaal gaat vooral over wraak en eer. Het spel opent met een training van je meester, waarna het dorp wordt binnengevallen door een groot aantal vijanden. In een poging jou en jouw dorpsgenoten te redden blaast jouw eester echter zijn laatste adem uit. Vlak voordat deze wordt uitgeblazen draagt hij de rol en plicht van het beschermen van het volk aan jou over. Tevens beloof je zijn dochter, Aiko, trouw te blijven en op haar te letten. Een beetje een clichématig recept en dat blijft je de hele game achtervolgen. Conversaties hebben regelmatig meerdere opties, waardoor de keuze steeds bestaat uit wraak, liefde of plicht. Dit heeft als gevolg dat je het hoofdpersonage slechts oppervlakkig leert kennen en het verhaal nooit heel veel diepgang krijgt. Het verhaal wist mij dan ook niet heel erg te boeien. Een gemiste kans, want de setting bood hier zeker kansen toe.
Hoe zit het dan met de gameplay
Trek to Yomi is een echte hack ’n slash-game. Je rent op je vijanden af, doet een paar combo’s en legt ze om het leven. Dat is eigenlijk het spel in een notendop. Uiteraard zijn er wel meer mogelijkheden dan slechts op je vijand af rennen, maar in de praktijk is dat vooral wat je doet. Je kun je vijanden echter ook van een afstandje aanvallen of aanvallen van een vijand blocken. Het laatste kost je stamina en wanneer deze op is, zal de vijand je in één klap neersabelen. Dat brengt ons terug naar optie één, namelijk aanvallen.
Je vijand te lijf gaan kun je doen met lichte aanvallen of met combo’s. Gedurende de game ontgrendel je meer combo’s, echter brengen deze weinig vernieuwing en zullen je daardoor bijna altijd dezelfde combinatie van aanvallen blijven spammen. De variatie aan tegenstanders is tevens niet al te groot, waardoor ieder gevecht na een tijdje als een herhaling gaat aanvoelen. De game van uitgever Devolver Digital doet eveneens weinig moeite om het niveau naarmate je vordert hoger te maken. De enige reden die gevechten lastiger maakt is simpelweg het toevoegen van wat extra vijanden voor je bij het volgende save-punt bent. Tot dusver is het allemaal wat magertjes.
Heeft Trek to Yomi dan niets te bieden?
Nu hoor ik je denken: Heeft Trek to Yomi dan niets te bieden? Jawel, het spel heeft zeker wat te bieden. Waar ik wel enthousiast van werd is de omgeving en de manier waarop deze is neergezet. Om te beginnen is het volledig in zwart-wit en hierdoor heb je daadwerkelijk het gevoel dat je naar een samoeraifilm uit de jaren vijftig zit te kijken.
De stijl waarin het is gemaakt, is geïnspireerd op die van filmmaker Akira Kurosawa en deze stijl werkt. De camera is voor iedere setting in een vaste hoek geplaatst, waarbij je als speler vaak van de ene kant van het scherm naar de andere loopt, zoals in menig 2D-platformer. De verschillende decors zijn stuk voor stuk prachtig om naar de kijken. Alleen al hiervoor wil je de game waarschijnlijk spelen.
Conclusie
Hack ’n slash-game Trek to Yomi vertelt het verhaal van wraak, liefde en plicht. Het verhaal blijft echter oppervlakkig, waardoor het mij nooit echt heeft weten te grijpen. Datzelfde kan gezegd worden over de gameplay, want deze is erg repetitief en het arsenaal aan vijanden en diversiteit in gevechten is zeer matig. Wat wel werkt zijn de zwart-wit decors, want deze zijn werkelijk waar prachtig, maar of dit alleen voldoende is voor een echt leuke game-ervaring betwijfel ik.