Uncharted: Drake’s Fortune en Uncharted 2: Among Thieves wisten ons beiden in respectievelijk 2007 en 2009 omver te blazen. Het eerste deel was fenomenaal, het tweede deel was nog een paar niveaus beter en het derde deel, Uncharted 3: Drake’s Deception? Tsja… Voor het antwoord daarop raad ik je aan even verder te lezen.
Het verhaal draait om de ring die Drake bij zich draagt. Deze is namelijk gelinkt aan Iram of the Pillars: The Atlantis of the Sands, een verborgen stad, midden in de woestijn. Drake gaat met zijn trouwe partner Sully en een aantal andere bekende gezichten, zoals Elena en Chloe op zoek naar deze stad en wordt hierbij gedwarsboomd door een groep Britten onder leiding van Marlowe.
In tegenstelling tot de spectaculaire opening van het voorgaande deel, begint Drake’s Deception ietwat bescheiden. Een ordinair bargevecht naar aanleiding van een mislukte deal is het startschot voor een groots avontuur, maar dat avontuur komt wat langzaam op gang. Echter ben je dit na een paar hoofdstukjes alweer vergeten, want dan gaat het los als nooit te voren.
Een groot spektakel, dat is het beste waarmee je Uncharted 3 kunt omschrijven. Niets is te gek in deze adventure game: vechtend op een openstaande laadklep van een vliegend vliegtuig, vluchten uit een branden chateau, of te paard een konvooi met vrachtwagens aanvallen? It’s all in de game! De actie in dit soort momenten zorgt voor onvergetelijke ervaringen, waarbij de adrenaline door je aderen giert.
De speelwerelden zien er daarnaast fantastisch uit. Dit is absoluut de mooiste game die er op een console te spelen is, daar is geen twijfel over mogelijk. Als je het op een gegeven moment aan de stok krijgt met een stel piraten in een grote baai, zal je mond openstaan van verbazing. Het begint allemaal zonnig, maar na verloop van tijd verschijnen de wolken, wordt de zee wilder en breekt het noodweer uit. Eerst zie je nog prachtige lichtinval tussen de wolken doorkomen, maar de golven komen al over de steigers heen, waarbij je prachtige reflecties ziet. Daarna wordt het donker, gaat alles op en neer en moet je snel een schip op zien te komen. Op dit schip word je ook nog eens belaagd door kogels en rakketen van allerlei andere schepen. Zo ongelofelijk veel detail zul je zelden zien in een game.
Verderop in de game zul je ook nog in een prachtige woestijnomgeving komen, maar het mooiste wordt tot het laatst bewaard: The Atlantis of the Sands. Een plek die je absoluut met je eigen ogen gezien moet hebben. Maar niet alleen in de omgevingen vinden we veel details, ook de bewegingen en expressies die Drake laat zien, zijn ontzettend realistisch. Als hij loopt, gebruikt hij veelal zijn handen om zich af te zetten en bij het rennen op trappen corrigeert hij regelmatig met zijn handen. Ook het lopen, of eigenlijk sloffen in de woestijn, komt erg realistisch over. Bovendien zie je steeds meer stof in zijn haren verschijnen en zweet in zijn kleding. Fantastisch!
De gameplay is nagenoeg van hetzelfde niveau. Er is iets meer de nadruk gelegd op de vuistgevechten, waarin je dit keer nog meer mogelijkheden hebt. Daardoor zijn de shoot outs wat minder aanwezig dan dat je gewend bent, maar al met al zorgt dit voor leuke afwisseling. De shoot outs zijn wel weer groots als vanouds en bovendien behoorlijk pittig. Tegenstanders zijn behoorlijk slim en zullen altijd een weg zoeken om je te flanken, of van achteren te benaderen. Op het puntje van je stoel zit je op dit soort momenten.
Een ander belangrijk aspect van de gameplay is natuurlijk het vele klim- en klauterwerk. Drake kan dat als geen ander en dat laat hij hier wederom zien. In de meest gevaarlijke situaties, hangend aan hoge richels gaat het telkens net goed en weet hij zich er weer uit te redden. Het boekje aantekeningen komt ook weer goed van pas, want er zijn regelmatig puzzels die je moet oplossen om verder te komen.
De game komt, zoals eerder al vermeld werd wat langzaam op gang, maar als je eenmaal een tijdje bezig bent, zit je voor je het weet aan de aftiteling. De game is in een uurtje of acht uit te spelen, waardoor de lengte gemiddeld te noemen is, maar het had wel iets langer mogen duren. Het verhaal gaat namelijk in sprongen voorbij, waardoor je het idee hebt dat er tussenstukjes ontbreken. Het einde is ook behoorlijk abrupt en het eindgevecht is duidelijk een voorbeeld van snel afgeraffeld.
De multiplayer daarentegen is niet snel afgeraffeld. In bekende modi kun je hierin aan de slag. Gaandeweg word je steeds beter en kun je steeds meer aan je perk veranderen. Ook is het mogelijk diverse attributen voor Drake te verdienen. De levels in de multiplayer zijn erg mooi vormgegeven en bestaan uit meerdere lagen, waardoor je ook veel verticale actie hebt.
Met de multiplayer zul je je daarom nog wel eventjes vermaken.
Conclusie
Uncharted 3: Drake’s Decepton is het mooiste spel ooit, speelt net iets lekkerder dan zijn voorganger en heeft een goede multiplayer. Echter zorgen enkele kleine minpunten ervoor dat deze game van een iets lager cijfer wordt voorzien dan deel twee. Het verhaal voelt namelijk wat onsamenhangend aan en het spel komt wat traagjes op gang. Daarnaast lijkt het einde wat afgeraffeld. Echter is dit wel muggenziften, want er zal geen mens spijt krijgen wanneer hij/zij dit spel aanschaft. Het is gewoon een fenomenale game!