In 2007 wist Naughty Dog met hun eerste titel op de PlayStation 3 te imponeren. Met Uncharted: Drake’s Fortune was een nieuwe held geboren: Nathan Drake. Het iconische personage wist met zijn charmes al snel vele avontuurlijke harten te veroveren, waarna de weg vrij was om een indrukwekkende franchise te ontwikkelen. Na het uiterst goed ontvangen Uncharted 2: Among Thieves en Uncharted 3: Drake’s Deception is het nu, bijna tien jaar later, tijd voor het slotstuk: Uncharted 4: A Thief’s End.
En dat einde heeft nogal wat voeten in de aarde gehad. Nadat er met de ontwikkeling van The Last of Us een pauze voor de schattenjager was ingebouwd, kwam na enkele keren uitstel dan toch een einde aan het wachten. Een ontwikkeling van vele jaren werd op 10 mei bekroond met de release van de game. Vele maanden terug waren er nog de nodige vraagtekens. Het vertrek van Creative Director Amy Hennig was namelijk een mokerslag voor de community. Zij was immers het brein achter het verhaal van Uncharted. Met het verhaal van The Last of Us wisten Bruce Straley en Neil Druckmann echter het vertrouwen van de fans te winnen.
Het laatste hoofdstuk
Met Uncharted 4: A Thief’s End is er een eind gekomen aan de franchise onder Naughty Dog. In deze laatste episode gaat Nathan op zoek naar de grootste piratenschat in de historie. Dit doet hij niet alleen, maar met zijn broer Sam Drake, die plotsklaps weer voor hem opduikt. Tegen beter weten in besluit Nathan alles op alles te zetten om de schat boven water te krijgen, maar dit gaat op z’n zachtst gezegd natuurlijk niet zonder slag of stoot.
In een verhaal van meer dan twintig hoofdstukken word je meegesleept van hot naar her. Een avontuur van om en nabij de vijftien uur dat drie jaar na de gebeurtenissen van Uncharted 3: Drake’s Deception begint en probeert naar een passend einde toe te werken waar de fans mee kunnen leven. Uiteraard is dat iets dat je zelf zult moeten oordelen wanneer je het spel hebt uitgespeeld.
Als vanouds
Wie ook maar enigszins bekend is met de franchise, weet maar al te goed dat de gameplay van Uncharted hoofdzakelijk onder te verdelen is in drie hoofdmoten: shoot-outs, klimmen en puzzelen. In de vorige delen wist vooral laatstgenoemde op de achtergrond te blijven, terwijl de shoot-outs wellicht iets teveel aanwezig waren. Voor Uncharted 4: A Thief’s End heeft Naughty Dog een nieuwe poging gedaan te zoeken naar de ultieme balans, maar ook hier lijkt één van de hoofdmoten de boventoon te voeren. Hoewel de puzzels dit keer eigenlijk een even grote rol vertolken als voorheen, is het het klimmen en klauteren dat in deze game erg aanwezig is. Het aantal shoot-outs is aanzienlijk teruggebracht. Hierdoor lijkt de ontwikkelaar met het klauteren de focus te willen leggen op de omgeving en de grafische pracht. Op zichzelf geen gekke gedachte, maar niet de perfectie die we wellicht (hoe oneerlijk dan ook) van Uncharted 4 hadden verwacht.
Het klimmen en klauteren heeft wel wat veranderingen ondergaan. Zo is de ‘grappling hook’ toegevoegd, die het Drake en zijn broer de mogelijkheid geeft om grote ravijnen over te steken, mits daar natuurlijk een plank voor uitsteekt om het touw aan te bevestigen. Deze bevestigingspunten zijn duidelijk te herkennen, zonder dat ze negatief opvallen. Deze toevoeging is niet alleen voor het platformen, maar ook voor de shoot-outs waarin je wat meer ruimte krijgt. Vanuit de lucht op een vijanden neerdalen levert namelijk een instant kill op, wat een interessante optie kan zijn. Naast de grappling hook kun je nu ook stukken naar beneden glijden. Deze stukken zijn ook duidelijk te herkennen en levert interessante gameplay-elementen op. Naughty Dog heeft dan ook geen moeite gedaan deze toevoegingen glansrijk aan bod te laten komen, om zo te laten zien wat ze allemaal hebben neergezet.
Zoals we van het klimmen van Nathan Drake gewend zijn, gaat dit niet altijd even soepeltjes. Of het randje brokkelt af, of de hele constructie dondert gewoon in elkaar. Ons viel op dat in Uncharted 4 wel heel veel momenten terugkwamen waarin het klimmen net even niet meezat. Wat ons betreft had dat dus wel een tikkeltje minder gemogen.
Schieten tot je een ons weegt
De shoot-outs die in Uncharted 4 terug te vinden zijn, verschillen enigszins van moeilijkheidsgraad. Zeker richting het einde van het verhaal zijn er enkele shoot-outs die het nodige van je kwaliteiten als gamer vragen. Zeker vanaf de moeilijkheidsgraad ‘hard’ zal het je naar alle waarschijnlijkheid niet in één keer lukken om erlangs te komen. Qua gameplay voelen de shoot-outs natuurlijk aan. Het dekking zoeken is als vanouds en enkele wapens zul je herkennen van de vorige delen. Zeker richting het einde zul je de keuze hebben uit een aanzienlijk arsenaal aan wapens wat de vijand achterlaat. Het is dan aan jou om een persoonlijke keuze te maken en dat te pakken wat je nodig hebt.
Het is echter niet altijd een verplichting om brute kracht te gebruiken. Sommige hoofdstukken lenen er zich uitstekend voor om de soldaten ongezien te passeren. Het hoge gras (bekend uit onder andere Assassin’s Creed) is hierbij een toevoeging ten opzichte van de vorige delen. Je sidekicks zijn niet altijd even snugger als jijzelf, maar de AI reageert hier verder niet op, waardoor jij je ninja-achtige capriolen met een gerust hart kunt voortzetten. Dat tegenstanders bijvoorbeeld na het gooien van een granaat niet meteen meer weten waar je uithangt, is daarbij een bijkomend voordeel. Niets was zo irritant als het afschieten van één kogel of het gooien van één granaat in de vorige delen, waarna alles en iedereen tot op de centimeter wist waar je uithing.
Spiegeltje spiegeltje aan de wand…
Hoewel de franchise zijn strepen op grafisch vlak al heeft verdiend, kunnen we er toch niet omheen dat de nodige focus hierop heeft gelegen. Niet alleen voor de ontwikkelaar zelf, maar ook vanuit de community. De eerste teaser overtrof namelijk onze stoutste dromen en het was maar de vraag of Naughty Dog hieraan kon voldoen.
Wie echter de nodige gameplay-beelden al gezien heeft, weet dat je met Uncharted 4: A Thief’s End één van de mooiste, zo niet de mooiste consolegame ooit in handen hebt. De details van de personages, vergezichten en directe omgevingen zijn een lust voor het oog. De lichteffecten zijn daarnaast ook oogstrelend en de zeer constante framerate van 30 fps laat nergens steken vallen. De grafische presentatie van Uncharted 4 staat dan ook buiten kijf.
Hiermee is de kous nog niet af. Qua audio heeft de game namelijk ook wat te bewijzen. Om de kwaliteit van de voice acting hoog te houden, besloot Naughty Dog om voor de broer van Drake stemacteur Troy Baker in te huren. Eerder was hij al verantwoordelijk voor Joel in The Last of Us. Nolan North (de stemacteur van Nathan Drake) en Troy Baker kennen elkaar goed en vormen een dynamisch duo, iets dat er in de game dan ook duidelijk vanaf spat. Tel daar de vertrouwde stemmen van Elena en Sullivan bij op, en je weet dat er kwaliteit wordt afgeleverd.
Cinematische ervaring
Wie Naughty Dog een beetje kent, weet dat de ontwikkelaar eigenlijk een cinematische ervaring wil afleveren. Met The Last of Us wist het hiermee te imponeren, maar de vraag is of Uncharted zich hier ook voor zou lenen. De luchtige eerste drie delen werden goed ontvangen, met een opmerkelijke twist aan het einde, maar gingen niet al te ver de diepte in. Voor Uncharted 4 is dit wel het streven geweest. Enkele uren aan cinematics (zeker aan het begin) hebben ervoor gezorgd dat de personages stuk voor stuk werden uitgediept. Het zorgt ervoor dat het spel enigszins traag op gang komt, maar doordat de cinematics weten te boeien, mag dit niet als nadeel worden gezien. Tel daar enkele briljante easter eggs bij op, en je bent verzekerd van een meeslepend avontuur.
Niet alleen offline een verademing
Naast de singleplayer heeft Naughty Dog ook nu weer een multiplayer afgeleverd. Sinds Uncharted 2: Among Thieves is dit een gewaardeerd aspect van de franchise. Ook nu heeft de ontwikkelaar alles uit de kast gehaald om dit tot een succes te maken. De framerate is opgeschroefd naar 60 fps, wat duidelijk terug te zien is. Tel daar de grappling hook en de mystics bij op, en je hebt de nodige vernieuwing. Mystics zijn voorwerpen die gerelateerd zijn aan de franchise. Denk hierbij aan de schat van El Dorado en geesten van Djinn. Deze voorwerpen kun je tijdens de rondes met het geld van kills aanschaffen. Elk heeft zo zijn voordelen. Daarnaast kun je met het geld ook handlangers oproepen. Denk hierbij aan een medic die je bijstaat of een sluipschutter die je ergens kunt plaatsen. Het geeft net wat meer tactische mogelijkheden voor de strategische gamers onder ons.
In vijf tegen vijf wordt er Team Deathmatch, Commando of Plunder gespeeld. Eerstgenoemde spreekt voor zich, terwijl Plunder het beste vergeleken kan worden met Capture the Flag. Commando heeft meer weg van Domination, waarbij elk team een Captain heeft die zo zijn voor een nadelen heeft.
Met de punten die je met het spelen van potjes vrijspeelt, kun je skins kopen voor je personages, of extra perks voor bijvoorbeeld je handlangers. Hierdoor kun je aan alles komen en is het kopen van DLC geen verplichting. Het zal wel wat langer duren voordat je alles vrijspeelt.
Conclusie
Uncharted 4: A Thief’s End is een meer dan waardig einde van de franchise. Audiovisueel gezien is de game fenomenaal en weet het een cinematische ervaring af te leveren. Het kost moeite om Uncharted 4 weg te leggen en dat is een compliment aan de ontwikkelaar. Het verhaal weet een diepere laag te bereiken, één die we niet van Uncharted gewend zijn. De balans nadert perfectie, maar kent kleine kanttekeningen. Online is het nog wat rustig, maar het is te hopen dat de vele spelers na de singleplayer ook online hun geluk zullen proeven. Dan zal het een titel zijn die nog lang zal voortleven, en dat is wat Nathan Drake verdient.