Hoewel Uncharted: Golden Abyss het vierde deel is dat uitkomt, is het in veel gevallen de eerste. Het is de eerste Uncharted op een handheld, de eerste die door Sony Bend wordt ontwikkelt, de eerste voor de PS Vita, de eerste met touchbesturing, de eerste in de chronologische tijdlijn en de eerste die ik speel.
In Uncharted: Golden Abyss kruip je wederom in de huid van schatzoeker en archeoloog Nathan Drake. Wanneer hij door oude vriend Dante verzocht wordt om naar Midden-Amerika af te reizen, vindt hij zichzelf al snel aanbeland in een met ruines gevulde jungle. Het mysterie deze keer heeft te maken met een oude Christelijke beweging, zeven gouden steden en de Spaanse soldaten die Dante gevonden heeft.
Dit betekent dat je wederom veel zal klauteren, zoeken en schieten. Dit laatste gaat vooral op wanneer generaal Guerro zich in het gevecht mengt en je compagnons niet allen even trouw blijken te zijn. De game legt sowieso de nadruk op deze compagnons. Nathan zal nooit in Golden Abyss alleen klimmen, iets wat zo nu en dan irritant kan worden als je weer eens moet wachten tot je partner verder geklommen is, of wanneer je deze voor de zoveelste keer dezelfde zin hoort zeggen.
Maar dit zijn slechts kleine ergernissen in vergelijking met het grote stoorpunt van de game. Uncharted: Golden Abyss heeft namelijk last van het DS-syndroom. Toen de DS uitkwam zou en moest iedereen onnodige minigames en gimmicks toevoegen om alles te benutten. Uncharted Golden Abyss valt voor dezelfde truc. Je Vita kantelen om zo te balanceren op een boomstam is nog wel grappig de eerste keer, maar naar een keer of tien wordt het alleen maar ergerlijk. Hetzelfde geldt voor een beweging op het touchscreen om tijdens mêlee combat bepaalde moves te doen. Het kan echter nog erger. Richting het einde van de game heb je twee gevechten waarin je tijdens cutscenes van ruim vijf minuten een heel stel voorop bepaalde bewegingen moet maken, en een fout kan de dood betekenen. Nodeloos om te zeggen vermeld ik het nog, niet leuk!
Maar laat deze zaken even weg en je houdt een dijk van een game over. De graphics zijn prachtig, en tijdens cutscenes loont het zeker om eens rond te kijken en je te vergapen aan de vele details die de omgeving rijk is. En als je iets ziet glimmen, tik erop!
Telkens wanneer je de ene omgeving zat begint te worden, wisselt het van setting voor een frisse wind der verandering. Dit geldt eigenlijk ook voor de gameplay. Wanneer je net genoeg hebt van het klauteren, komt er een puzzel- of schietgedeelte. Wanneer je deze beu begint te worden verandert het weer. Het is duidelijk dat de mensen van Sony Bend goed hebben gekeken dat de Uncharted-games van Naughty Dog, want het oogt en voelt zoals je mag verwachten. Zelfs Nathan’s humor is present (thats what she said).
Maar juist omdat ze zo erg geprobeerd hebben om op de grote Uncharted-versies te lijken, oogt het geheel wel een beetje veilig. Ik zie nergens een origineel idee wat Uncharted: Golden Abyss op gelijk niveau zal brengen met zijn broers. Na het voltooien van de game kun je nog terug om de vele subplots en geheimen te ontrafelen, maar hier zul je niet bijzonder lang mee bezig zijn, en na het voltooien ervan heb je weinig meer te doen. Een compleet gebrek aan multiplayer werkt hier niet aan mee.
Conclusie
Uncharted: Golden Abyss is een game die een topper had kunnen zijn als de makers iets minder gimmicks en meer risico erin gestopt hadden. De game speelt nu te veel op veilig en kent iets te veel ergernissen om een score boven de 90 te krijgen. Jammer, want de prachtige omgevingen en slim organiseren van de gameplay getuigen van een enorm talentvolle studio. O ja, multiplayer schijnt ook nog wel gewaardeerd te worden.