In deze game speel jij een moeder die zich in een cult heeft laten trekken. Deze sekte gelooft in een ander hiernamaals dan bijvoorbeeld de christenen; in een plek die zij de Eternal City noemen. Om dit beloofde land te bereiken is echter wel een klein…offer nodig. Jouw zoon. Geïndoctrineerd als dat je bent, ga je hier in mee en besef je pas nadien dat dit best wel fucked up is. Plots komt mama beer uit haar cultcoma en heeft ze er alles over om zoonlief te redden uit het land van de dood.
Beter laat dan nooit
Met deze introductie is de toon in ieder geval goed gezet en deze positieve eerste indruk trekt door naar wanneer de game begint. Voor een indie-titel oogt het niet onaardig met een visuele stijl die ik enkel kan beschrijven als een mengeling van gothisch, Lovecraft en steampunk. Tevens deed het mij persoonlijk denken aan Silent Hill 4, waarin je ook in de eerste persoon puzzels moest voltooien terwijl je gedrochten ontliep. Al wordt het griezelwerk wel overduidelijk gedragen door de omgeving en de sfeer, niet door de monsters die je probeert te ontwijken.
Deze zijn, om het even kort samen te vatten, dom. Er zijn er drie, maar gameplay-technisch verschillen ze niet op noemenswaardige wijze van elkaar. Als ze je spotten, zetten ze de achtervolging in. Eens je twee keer wordt geraakt is het game over. Je moet daarom snel een verstopplek als een kast of ventilatieschacht vinden, zoals we dat al jaren in titels als deze zien. Dit is echter geen Outlast, waar je uit de kast wordt getrokken als de vijand je erin zag gaan. Je kunt letterlijk je kop uit de ventilatieschacht hebben steken en oog in oog staan met een monster, maar dan nog krijgt die al snel last van wat ik liefkozend het Skyrim-syndroom noem: na een paar seconden vergeet die jouw bestaan en vertrekt die weer. En als je daar geen trek in hebt, kun je ook gewoon je slingshot grijpen om bijvoorbeeld een rookwolk te maken om je in te verschuilen of om een explosief mee op te blazen waarmee je de vijand uitschakelt.
De vaart erin!
Als je niet kiekeboe aan het spelen bent met de drie gedrochten, ren je door de Eternal City, waar je gaandeweg ontdekt wat het daadwerkelijk en wat de rol van jou en jouw zoon erin is. Je weg vinden in deze stad is nooit een probleem, daar de game grotendeels lineair is en je desondanks ook nog visuele seintjes geeft om je op het juiste pad te houden. Dus zolang je niet wordt gespot, zul al snel van puzzel naar puzzel hollen die jouw pad versperren.
Deze puzzels zijn eenvouding. Misschien wel te eenvouding. Het hield het tempo erin en liet me daardoor niet langer in de game blijven dan absoluut nodig, maar wanneer je ze doorgaans kunt voltooien door het handjevol combinaties te proberen, weet je dat niemands breinmassa hierdoor geprikkeld zal worden. Ook hier speelt de slingshot een rol, maar heel diep gaat het allemaal niet.
De maskers die je gedurende jouw avontuur vindt, zijn wat dat betreft nét dat beetje interessanter. Deze geven je verschillende krachten en perspectieven, welke je helpen om obstakels te trotseren. Zelfs dan is het soms echter priegelwerk om net op de juiste plek te gaan om iets te activeren, waarbij het gevoel overheerst dat dit makkelijk beter had gekund. Maar dat kun je eigenlijk van de hele game wel zeggen.
Conclusie:
Met een sterke sfeer en relatief aantrekkelijke graphics, had Unholy de potentie om een van de betere horrortitels te worden van dit jaar. Helaas doen een domme AI en te eenvoudige puzzels een hoop goodwill teniet, zelfs als je daardoor wel lekker het tempo erin kunt houden.