Toen ik vorig jaar een nieuwe game-PC in elkaar liet zetten en me daar een Valve Index bij kocht, was ik ervan overtuigd dat ik heel veel virtual reality-titels zou gaan spelen. Maar ruim zestien maanden later moet ik bekennen dat dat toch wat tegengevallen is. Ik blijk makkelijk last te krijgen van VR motion sickness en wacht daarom doorgaans reacties van andere spelers af voor ik het aandurf een game te spelen. Warhammer: Age of Sigmar – Tempestfall trok me echter over de schreef door de belofte van een hele hoop antimisselijkheidopties.
Laat ik vooropstellen dat hier met geen woord over gelogen is. Nog voor mijn avontuur als Lord Arcanum van de Stormcloak Eternals is begonnen, heb ik een grote hoeveelheid menu’s voor mijn kiezen gehad die me helpen bepalen wat voor mij de fijnste ervaring is. Daarbij heb ik het niet enkel over de traditionele keuze tussen locomotion (met de sticks lopen) en teleportation, maar ook over een besturing die beiden tegelijk toestaat, waarbij je kunt kiezen hoe de camera draait en hoe snel dat gebeurt, hoe snel je beweegt, hoe ver je van de grond staat en meer. Na een minuut of vijf stap ik dan ook met een goed gevoel het avontuur in.
By Sigmars beard!
Arcanums dag begint minder goed. Wanneer je jouw ogen opent, sta je oog in oog met de Nighthaunt, ondode wezens als skeletten en wraiths die azen op de levenden. Het team waarmee je reisde is nergens te herkennen en in de verte zie je dat de stad waar je naar op zoek was ook niet vredig lijkt te zijn. Bewapend met zwaarden, speren, knuppels én magie zet je daarom jouw eerste stappen in dit vervloekte landschap.
Wat met je vrienden gebeurd is, ontdek je slechts enkele minuten later, wanneer je ziet hoe hun zielen onttrokken worden van hun lichamen middels verboden magie. De dood is voor een Stormcloak Eternal geen enorm euvel, daar ze terug tot leven kunnen komen. Maar zonder ziel is dat niet mogelijk. Als een Lord zet je daarom alles op alles om je strijdmakkers te bevrijden van de duivels die hun voortbestaan bedreigen.
Machtige menselijke moordmachine
Die reis brengt je naar locaties die fans van de Age of Sigmar-boardgame ongetwijfeld zullen herkennen, maar ook originele locaties als de stad Dreadheim. Deze gevallen bouwwerken van de mensheid ogen imposant aan de horizon of wanneer je bewondert hoe ver de torens de hemel in reiken, maar ogen opvallend flets als ze recht voor je staan. Typische schakelaars en beelden die kenmerkend zijn voor de Sigmar-lijn zijn oververtegenwoordigd, maar kunnen niet verbloemen dat de locaties die je aandoet weinig doen om in het oog te springen, hetgeen verder versterkt wordt door het feit dat NPC’s nagenoeg niet bestaand zijn. Enkel wanneer het de Stormcloaks of aan hun gerelateerde zaken als kisten en graven zijn, is men echt losgegaan met grafische pracht en praal, waardoor je je als speler des te meer bewust wordt van wat had kunnen zijn.
Ongeacht je locatie zal een ding echter niet veranderen: de troepen van de Nighthaunt staan je naar het leven. Als een Lord van de Stormcloak Eternals heb je echter weinig van ze te vrezen. Ik benoemde zojuist al even het arsenaal waar je mee begint en dat is feitelijk ruim voldoende om complete legers aan ondoden terug naar het hiernamaals te sturen. Vooral de Arcane Bolt, de standaardmagie waar je mee begint, kan de rangen van de vijand uitroeien voor ze zelfs maar in je buurt komen. Komt er desondanks iemand wel binnen melee range? Dan kun je hun wapen blokkeren met de ene hand en ze vernietigen met de andere. Het ziet er visueel indrukwekkend uit, maar biedt totaal geen uitdaging. Wanneer je vervolgens ook je melee-wapens kan upgraden met magie, om zo complete stormen tevoorschijn te toveren, zal je merken dat elke confrontatie een fluitje van een cent wordt. Ik hoopte dat vijanden met me mee zouden groeien, maar nieuwe types worden zelden geïntroduceerd en zijn niet fundamenteel anders in hoe je ze te lijf moet gaan, waardoor het enkel fijn was voor variatie.
Gebroken beloftes
Toen we aan dit artikel begonnen, had ik het er al over dat ik enorm gevoelig ben voor VR motion sickness. Het is met name hierom dat ik met vooral hou bij spellen als Job Simulator en Beat Saber. Ik probeer echter wel om mijn tolerantie te verhogen en begin daarom elk spel met de instellingen die de waarheid zo dicht mogelijk benaderen. In het geval van Tempestfall kon ik zo lopen met de linkerstick (licht misselijkmakend), draaien met rechterstick (extreem desoriënterend door de manier waarop het geïmplementeerd is) en klimmen en klauteren als Nathan Drake (prikkelend, maar erg vermakelijk. Ik zou een hele game vol direct kopen). Dit hield ik pakweg een half uur vol door het draaien met de camera zo min mogelijk te gebruiken, hetgeen vergelijkbaar is met big budget-titels vol opties voor VR Motion Sickness. Tot zover heeft Carbon Studios dus woord gehouden. Persoonlijk had ik bij lopen graag head bobbing als optie gehad, daar dit bij vaak iets van de misselijkheid wegneemt, maar ik weet ook dat het voor andere spelers juist vaak een versterkend effect heeft, dus dat is slechts een kanttekening. Met dat in het achterhoofd schakelde ik om naar mijn gebruikelijke settings: teleportation en camera snap (direct 45 graden draaien). Althans dat was de bedoeling…
In de praktijk heb ik de rest van de game met de hybride-besturing moeten beproeven. Het teleporteren werkt immers met grote regelmaat niet. Je kunt bepaalde plekken, zoals houten bruggen of een trap, pakweg de helft van de tijd niet kiezen als je teleportatieplek en moet daarom erbij in de buurt teleporteren om vervolgens alsnog te lopen. Deze voortdurende wisseling maakte de misselijkheid zowaar nog erger en kon ik enkel volhouden door mijn ogen te sluiten als ik moest lopen. Anders was ik immers pas rond de feestdagen klaar geweest met dit acht uur durende avontuur. Het is te hopen dat dit euvel spoedig wordt weg gepatched, daar dit de score van het spel met een dikke tien punten zou kunnen opvijzelen, maar daar het nog aanwezig is terwijl ik dit schrijf, moet ik toch echt de waarschuwing geven dat zij die lijden aan VR Motion Sickness Tempestfall voorlopig het best kunnen mijden als de pest.
Conclusie
Tempestfall had zoveel kunnen zijn, maar schiet op zoveel fronten tekort. Combat is vermakelijk en laat je krachtig voelen, maar de game schotelt je geen vijanden voor die deze kracht echt op de proef stellen. Grafisch is de game imposant als het aankomt op de Stormcloaks en toebehoren, maar de rest is opvallend…onopvallend. En dan zijn er de VR-opties. In theorie doet Carbon Studios alles goed hiermee, maar door technische euvels schiet het zichzelf in de voet, waardoor zij die gevoelig zijn voor VR Motion Sickness de game het beste voorlopig kunnen vermijden.