Vooraf wist ik niet zo goed wat ik van Where the Heart Leads moest verwachten. Ik had wel wat trailers van de game gezien, maar toch was er voor mij nog veel onduidelijk over het spel. Wat ik wel uit de trailers kon halen, is dat de game draait om het beleven van emoties. Laat die emoties maar komen zou ik zeggen!
Where the Heart Leads is een verhalende avonturengame, die van start gaat op een stormachtige avond in het stadje Carthage. Jij speelt in de game echtgenoot en vader Whit Andersen, het personage waar deze game om draait. Als gevolg van deze storm ontstaat er in sinkhole vlakbij het huis van Whit Andersen, waar de trouwe viervoeter van het gezin in valt. In een badkuip laat je jezelf steeds verder in het enorme gat in de aarde zakken om de hond te redden. Na een val kom je terecht in een wereld waar je momenten uit je jeugd samen met je ouders en broer herbeleeft. Kies je bijvoorbeeld in die ene ruzie de kant van je broer of die van je ouders? Zelf ervaarde ik dat het soms nog best lastig is om deze keuzes te maken, want wat zou ik zelf hebben gedaan? Vervolgens ga je verder in het heden met je vrouw en kinderen, om te eindigen in de toekomst. Terwijl je een reis maakt door het leven van Whit heb je de kans om deze gebeurtenissen te veranderen. In de game van Armature Studio kom je voor keuzes te staan die je wellicht ook kun linken aan gebeurtenissen uit je eigen leven, dit was althans tijdens mijn speelsessie wel het geval.
Praten, praten en nog eens praten
De game bestaat uit het verhaal met de bijbehorende conversaties in en rondom het stadje Carthage. Deze verhalen kennen sterke en minder sterke stukken. Vooral de stukken met je directe familie zijn interessant en roepen waarschijnlijk wel iets van herkenning op, want neem jij je broer in bescherming of verraad je hem toch bij je vader? De conversaties met personages die wat verder weg van je staan zijn vaak wat minder boeiend. Een nadeel aan deze dialogen vind ik persoonlijk dat deze niet worden voorgelezen of gesproken. Je zult dus elke letter zelf van het scherm moeten lezen. Als je het mij vraagt is dit wel een gemiste kans. Gelukkig kun je de gesprekken automatisch laten plaatsvinden, waardoor je niet na ieder tekstballonnetje op een knop moet drukken.
Elk hoofdstuk vertolkt een deel uit het leven van Whit. Zoals gezegd begint dit bij je jeugd en eindigt dit met je toekomst; een logisch verloop. De hoofdstukken spelen zich ieder af in een eigen setting, waardoor de omgevingen na verloop van tijd soms wat saai aanvoelen. Je spendeert zo heel wat tijd in dezelfde setting. Deze gebieden hadden wat groter mogen zijn of afgewisseld kunnen worden met andere omgevingen. Het navigeren door het gebied is vaak lastig en het is niet altijd duidelijk wat de volgende stap is die je moet nemen of waar je nu precies heen moet. Daarnaast is het soms lastig om van a naar b te lopen, omdat er soms obstakels liggen waar je om onverklaarbare reden maar lastig over- of omheen komt.
Vechten met de camera
De besturing laat sowieso te wensen over. Het is vaak vechten met de camera, omdat je personage regelmatig verdwijnt van het beeld. Dit kan zijn omdat hij achter een boom zit, maar dit kan net zo goed om een onverklaarbare reden zijn. De camerapositie kan niet heel veel veranderd worden. Je kunt bijvoorbeeld niet 360 graden rond draaien, maar enkel de hoek klein stukje draaien en kantelen. De mogelijkheid om dit wel te doen had in mijn ogen goed in Where the Heart Leads gepast en daarmee net wat meer vrijheid geboden. Tevens is het vaak lastig om een gesprek met een van de andere karakters te beginnen, hiervoor moet je op een precieze plek staan die vaak schuin achter iemand is. Dit gaat compleet tegen je gevoel in, omdat je normaal gesproken juist voor iemand zou gaan staan.
Waterverf
De leuke, waterverfachtige vormgeving van de wereld waarin Whit en zijn dorpsgenoten zich bevinden draagt bij aan het spelplezier. De stijl is alternatief en dit zorgt ervoor dat het spel van ontwikkelaar Armature Games niet als dertien in een dozijn’ aanvoelt. Al kan ik me voorstellen dat je deze ook als eentonig kunt ervaren. Persoonlijk had ik daar echter geen last van. Voor mij kwam de eentonigheid zoals gezegd meer voort uit de tijd die je op één plek doorbrengt. De personages die je in-game tegenkomt zijn daarentegen matig vormgegeven. Iedereen, behalve Whit, wordt in de wereld getoond als een witte schim. Hierdoor is het lastig te zien op wie je nu af loopt en wie zich waar bevindt. De witte schimmen bewegen ook niet totdat je met ze interacteert. Hier had wat creatiever mee omgesprongen kunnen worden.
Conclusie
Verwacht geen spannende actie en flitsende special effects, maar ga lekker achterover zitten in de hoek van de bank. Where the Heart Leads vertelt een verhaal dat, vooral bij mensen die al wat verder in het leven staan, herkenbare situaties zal oproepen. Hierbij worden sterke conversaties afgewisseld door minder boeiende dialogen. Het stadje Carthage is leuk vormgegeven, maar de personages die je er in tegenkomt hadden wat meer aandacht verdiend. Dat zelfde geldt voor de besturing. Het is soms vechten met de camera die al niet al te veel vrijheid biedt. Ook het starten van een gesprek en wandelen vergt vaak enige precisie en kan daarmee tot enige frustratie lijden.