White Knight Chronicles

Wat heeft het lang geduurd voordat de witte ridder zijn weg naar Europa heeft gevonden. Waar de Japanners al lang en breed uitkijken naar deeltje 2, zit er voor ons niets anders op dan te bepalen of White Knight Chronicles na dik een jaar nog kan verrassen. En aangezien de tijd snel kan gaan, hebben we zo onze bedenkingen bij de eerste PlayStation 3 titel van ontwikkelaar Level-5. De eerste indrukken lijken dan ook niet heel positief.

Eerlijk is eerlijk, dat heeft Level-5 ook een beetje aan zichzelf te wijten. White Knight Chronicles is een typische old school JRPG met lieflijke dorpjes, uitgebreide speelvelden en een cliché verhaal als basis. Zo nu en dan deze oeroude formule gebruiken vinden wij natuurlijk helemaal niet erg, maar dan moet de game hedendaags wel iets speciaals kunnen bieden. Jammer genoeg is dat vrijwel nooit het geval, waardoor we na vrijwel iedere speelsessie met een leeg gevoel achterblijven.

JRPG's staan erom bekend traag op gang te komen, en White Knight Chronicles doet deze regelmaat alle eer aan. Voordat de game begint zul je eerst de nodige tijd moeten steken in het tot in de puntjes creëren van een personage. Een personage dat overigens in de gehele verhaallijn geen enkel woord zegt en af en toe misplaatst in tussenfilmpjes opduikt. Gelukkig komt je personage wel tot zijn recht wanneer je aan de slag gaat met de multiplayer. Want hoewel White Knight Chronicles nergens echt baanbrekend is, weet het wel op sommige vlakken vernieuwend uit de hoek te komen. En met succes.

Het moet gezegd worden dat de multiplayer niet zomaar een verwoede poging is om snel te profiteren van de enorme populariteit van online games. Je zelfgemaakte personage kun je bij ieder savepunt in de storyline meenemen naar GeoNet, waar je naast het voltooien van een flink aantal quests ook de mogelijkheid hebt je eigen dorpje te bouwen en die vervolgens als lobby kunt gebruiken. Uiteraard pas wanneer je genoeg prul hebt verzameld. Gelukkig wordt alles wat je in de singleplayer verzamelt (dus ook experience) automatisch meegenomen naar de multiplayer en andersom. White Knight Chronicles zit op online vlak vrij goed in elkaar en dat is natuurlijk alleen maar bevorderlijk voor de speelduur.

Niet dat er offline weinig te doen is. In tegendeel zelfs. Het is alleen jammer dat het trage spelverloop een belangrijk aandeel heeft in de enorme lengte van de game. Cutscenes duren vaak onnodig lang, omgevingen zijn te groot en bieden onderling nauwelijks afwisseling en ook het constant bewerken van de personages kost meer tijd dan eigenlijk had gemoeten. Na verloop van tijd gaat het tempo iets omhoog, maar in een stroomversnelling raakt White Knight Chronicles vrijwel nooit. De verveling weet dan ook regelmatig toe te slaan wanneer blijkt dat je tijdens het doorlopen van de zoveelste dungeon de verkeerde kant bent opgegaan of opnieuw de confrontatie moet zoeken met torenhoge vijanden. Dat laatste klinkt misschien spannend, maar geloof ons als we zeggen dat ook deze gevechten te lang duren doordat de grote vijanden over een veel te lange levensbalk beschikken.

Veel uitdaging hoef je echter niet te verwachten. Tenzij je weinig aandacht besteedt aan het verbeteren van personages, is het overbruggen van omgevingen niet meer dan een langdurig maar simpel klusje. En anders is er nog altijd de witte ridder die meestal wel raad weet met de soms tientallen meters hoge bossfigts. Tenminste, als je over genoeg Action Points beschikt. Daarnaast kun je de Action Points gebruiken voor speciale aanvallen die meer schade, betere statistieken en/of bijwerkingen zoals sleep en poison kunnen opleveren. Niets origineels, totdat je de aanvallen achter elkaar zet en op die manier combo's creëert waarna je ze tijdens gevechten enkel hoeft aan te klikken. Aan jou om een goede balans te vinden tussen combo's, magische aanvallen en het transformeren in een gigantische ridder. Eerlijk is eerlijk, de vrijheid om zelf combo's te verzinnen is goed bedacht. Alleen jammer dat ook deze toevoeging het tempo uit het hoofdverhaal haalt doordat je je langdurig in menu's bevindt.

Tot slot kunnen we het niet laten om het nog even over de RPG-topper van Square Enix te hebben. Toeval of niet, de releases van White Knight Chronicles en Final Fantasy XIII liggen opvallend dicht bij elkaar, en dat is vooral slecht nieuws voor Level-5. Niet alleen vanwege de naamsbekendheid van de Final Fantasy reeks, maar ook omdat White Knight Chronicles wordt geplaagd door onder andere screen tearing, slechte lip-sync en verschrikkelijke pop-up van zowel personages als vijanden. De opzet van beide titels mogen dan wel op het vechtsysteem na elkaars tegenpolen zijn, het is aan alles te merken dat de productiewaarde van Final Fantasy XIII op een veel hoger niveau ligt.

Conclusie

White Knight Chronicles is een vermakelijke RPG die enkele net zo vermakelijke vernieuwingen met zich meebrengt. Maar ben je op zoek naar een intense rit vol met verrassingen, dan kun je beter voor Final Fantasy XIII gaan. Toch is dit een goede optie voor wie zoekt naar een JRPG met een redelijk verhaaltje en een grote wereld waarin ontzettend veel te doen is. Al helemaal omdat soortgelijke titlels op de PlayStation 3 nog altijd een zeldzaamheid zijn.