Het moge duidelijk zijn dat Nintendo met de Wii een totaal andere weg is ingeslagen. Waar Sony en Microsoft vooral grafisch vooruitgang boeken, gooit Nintendo het over een totaal andere boeg: een revolutionaire besturing. Natuurlijk gaat dit in het begin gepaard met enige gewenning en hoe kan je beter aan iets nieuws wennen dan door simplistische spelletjes te spelen.
En dat hebben we geweten ook, meteen bij de launch is de consument overspoeld met partygames bestaande uit aan elkaar geregen minigames. Zo hebben we een Rayman, in zekere zin een Monkey Ball, een Wii Sports en dus ook een Wii Play. Natuurlijk komen al deze partygames meestal pas écht tot hun recht in de multiplayer. Ook Nintendo weet dat en ze spelen daar dan ook slim op in door Wii Play in een bundel met een extra controller te verkopen voor een schappelijke prijs.
Maar goed, goedkoop is duurkoop – althans, dat heeft mijn moeder mij zo geleerd. Dus moeten we eerst even kijken of er wel vlees in de kuip zit en je dus niet tien extra euro spendeert aan iets waar je toch niet naar omkijkt. Nou mag je voor die prijs geen uitgebreide supermoderne hyperventilerende game verwachten - we moeten immers wel reëel blijven -, maar toch mogen we van Nintendo wel een degelijk product verwachten.
Allereerst moet ik jullie mededelen dat deze game vooral draait om de Wii-mote te demonstreren. In totaal is een arsenaal van een dozijn ‘spellen’ aanwezig. In den beginne krijg je slechts de eerste voorgeschoteld – welke de Shooting Range (a lá Duck Hunt) is – en eer je deze naar behoren hebt voltooid komt de volgende vrij. Stuk voor stuk zijn dit erg simplistisch in elkaar gezette spelletjes, die toch wel een kwaliteitskloof onderling hebben. Zo is het idee van ‘Charge’ wel leuk, namelijk op een koe een race houden en onderweg allerlei obstakels te ontwijken én objecten te verzamelen voor extra punten (het zou vooral erg leuk in multiplayer kunnen zijn), maar is de besturing dermate een struikelblok dat je dit onderdeel al vrij snel achterwege laat.
Dan zijn er nog een aantal die vrij leuk zijn zoals ‘Tanks!’, ‘Find Mii’ en ‘Billiards', maar ook deze zijn nou niet kwalitatief geweldig. Uitschieter van al deze games is toch wel het eerdergenoemde ‘Tanks!’ waarbij je in een 2D veld jouw tank moet besturen en de tanks van de computer (of die van je tegenspeler) aan doezelen moet schieten. Dit levert leuke taferelen op aangezien je hier écht wel je kop bij moet gebruiken. Het is overigens bij al deze spellen zo dat je - niet zoals bij Wii Sports – er rustig voor kan gaan zitten.
Over het audiovisuele aspect is vrij weinig te vertellen. Het zijn simplistisch vormgegeven ‘spelwerelden’ die er lekker strak uit zien, maar het is niets bijzonders. Ook het geluid is niet vooruitstrevend, meer moderne versies van de oude Snes deuntjes.
Conclusie
Dan rest natuurlijk nog de hamvraag: is Wii Play de tien extra euro waard? Het antwoord is simpel, ja en nee. Ja als je veel vrienden/familie/kennissen hebt die graag met jou een potje multiplayer willen spelen (want alleen dan komt het spel echt tot zijn recht) én je wilt de controller wat beter leren kennen. Nee als je de controller al meer dan gewend bent (vooral dus in latere stadia is dit spel niet aan te raden) en je geen behoefte eraan hebt om is gezellig met wat andere mensen te spelen. Wii Play is gewoon een spel wat voor die tien luttele extra euros goed te pruimen is, ook al blijft het maar even boeien.