Als het aankomt op nerdhobbies, geniet ik ervan in de breedste zin van het woord. Ik speel allerlei soorten videogames, lees manga en comics, kijk anime’s, films en series van alle genres en verzamel merchandise en kleding van mijn favoriete franchises. Een subcultuur die mij echter nooit trok was die van tabletop gaming; de bezigheid van de Wintermoor Tactics Club.
In de tachtiger jaren van de vorige eeuw was de Tactics Club slechts een van vele clubs van het prestigieuze Wintermoor Academy. Met slechts drie leden is het niet bepaald een grote groep, maar wel een die zich kostelijk vermaakt met fictief bordspel Curses & Catacombs. Maar wanneer de directeur besluit om alle clubs tegen elkaar op te zetten in een sneeuwbalgevecht, hangt het voortbestaan van de groep opeens aan een zijden draadje. Enkel de winnaar van dit toernooi mag namelijk blijven voortbestaan.
Realiteit en fictie
Dit is de opzet van de debuutgame van EVC Games, welke heeft gepoogd met Wintermoor Tactics Club een mengeling te maken van visual novel en klassieke tactical RPG’s. Als Alicia, een van de leden van de driekoppige groep, moet je deelnemen aan het sneeuwbaltoernooi en de campagnes van je dungeon master tot een goed einde brengen. In tegenstelling tot hoe dit klinkt zijn dit echter geen losstaande activiteiten.
Als Alicia in de echte wereld geconfronteerd wordt met een persoon waar ze zich geen raad mee weet, personificeert ze die als een karakter binnen C&C, waardoor die oog in oog komen te staan met hun eigen gedrag. Anderzijds is dit tabletop-avontuur zelf behoorlijk tactisch, waardoor het als een simulatie kan dienen voor hun toernooi, waar strategie en samenspel een belangrijke rol spelen.
Vakje naar vakje
Zowel de C&C-sessies als de sneeuwbalgevechten worden gepresenteerd als een traditionele tactical RPG als Final Fantasy: Tactics, Fire Emblem of Stella Glow. Karakters bewegen over een veld dat verdeeld is in vakjes, waarbij ze ieder een vast aantal stappen kunnen zetten per beurt en aanvallen een vast bereik hebben. Hoeveel schade een aanval doet staat in steen gebeiteld en er zijn geen snelle reflexen die je kunnen helpen als je zelf onder vuur komt te liggen. Je tegenstanders bestuderen, je eigen krachten kennen en vooruitplannen zijn daarom cruciaal als je als winnaar uit de bus wilt komen. Althans, dat was het idee.
Ik persoonlijk heb door de jaren heen tientallen TRPG’s verslonden en was behoorlijk teleurgesteld in wat WTC te bieden had. Een basale ervaring, die enkel wordt uitgebreid met speciale aanvallen die je kunt opladen, is niet direct funest. Zo’n spel kan immers als het instappunt voor nieuwe spelers dienen. Maar dat moet wel worden gecompenseerd door goed opgezette levels. Helaas gaat die vlieger net zomin op.
Levels in WTC zijn doorgaans in drie á vier beurten voorbij. En zoals elke TRPG-fan je kan vertellen, is dat geen doen in levels met voldoende diepgang en bijzonderheden. Als een tutorial en de eerste chapter is het prima, maar dan moet het toch wel beetje bij beetje gecompliceerder worden om de speler te blijven prikkelen. Daar is EVC Games spijtig genoeg niet in geslaagd. De enige toevoeging die je gaandeweg ziet bij de tegenstand, is de introductie van nieuwe soorten units. En hoewel dat een prima begin is, zal enkel de beginnende speler niet al snel snakken naar wat meer tactiek in zijn tactical RPG.
Geen redder
De gameplay laat dus te wensen over. Maar wie goed heeft gelezen, zal zich herinneren dat dit niet het enige genre was waar WTC in valt. Het heeft immers ook de ambitie om zich als visual novel te profileren. De vraag die ons nu rest is dus of het daarin slaagt. Een pasklaar antwoord daarop heb ik echter niet.
Een belangrijk deel van elke visual novel is de presentatie. Daar je lang naar karakters staart die (bijna) niet bewegen in gesprekken, moet de art aantrekkelijk zijn. Persoonlijk vond ik dat absoluut niet het geval. Voor WTC werd gekozen voor een stijl die wel eens spottend Westerse anime wordt genoemd en ondergetekende niet kan waarderen. Objectief gezien is de art echter clean en zijn de karakters direct herkenbaar en uniek. Over smaak valt natuurlijk niet te twisten, maar Wintermoor Tactics Club is ongeacht dat zeker geen straf om te zien.
Dat karakters uniek zijn, is maar goed ook, want hoewel je clubje begint met drie leden, groeit die door het verhaal heen gestaag. Je zult hierdoor steeds meer karakters onder je hoede krijgen, die ieder hun eigen bagage met zich meedragen. Verwacht desondanks niet al te grote plottwists die hieruit voortvloeien. WTC is qua verhaal opmerkelijk kleinschalig, met als gevolg dat je van mijlenver ziet aankomen hoe dingen gaan lopen. Het is onderhoudend genoeg om je als speler de rode draad te laten volgen, maar verwacht niet van je stoel geblazen te zijn wanneer je na een uur of zeven het eind ervan hebt bereikt. Een uitspraak die eigenlijk best goed past bij de game als geheel.
Conclusie
Objectief gezien is Wintermoor Tactics Club geen slechte game…maar het is ook niets speciaals. De art is in principe voldoende, maar weet niet te imponeren, het verhaal is net interessant genoeg om je bezig te houden en de gameplay dekt net de minima die je mag verwachten. Als een entree in het genre kan het nog wel grappig zijn, maar TRPG-veteranen gaan hun heil hier niet vinden.