Door de recente influx van erotische titels op Steam en Good Old Games is het visual novel-genre in de gedachten van velen gelijkgesteld aan porno. En toegegeven: niet zelden zit hier in een kern van waarheid in. Games als World End Syndrome bewijzen echter dat dit type game meer te bieden heeft, door je midden in een moordmysterie te gooien.
Wanneer WES begint, ontwaak je in een trein naar Mihate Town. Jouw karakter reist naar dit afgelegen stadje op het Japanse platteland om een nieuw leven te starten, nadat hij zijn zus verloor in een ongeluk dat hij zichzelf verwijt. Het duurt echter niet lang voordat je als speler aanvoelt dat je leven hier niet minder turbulent zal gaan zijn. Dit begint al met een openingstheme dat wordt onderbroken en vervormd en een mysterieus meisje dat je met een gloeiend oog aanstaart. Maar net zo plotseling als dat deze signalen verschenen, verdwijnen ze weer.
Wat heb ik fout gedaan?
De drie uur na dit bizarre begin zijn verre van indrukwekkend. Je karakter gaat wonen in zijn nieuwe stulpje, ontmoet zijn huisgenoot, gaat naar school en maakt kennis met enkele mensen. Er lijkt niets aan de hand te zijn, tot het spel na die drie uur plotseling afkapt met het ergste eind dat je kunt krijgen. Een eind dat overigens komt ongeacht welke keuzes je maakt. En dat is slechts een van de onconventionele beslissingen die ontwikkelaar Toybox genomen heeft.
Wanneer je de game opnieuw begint opent zich een nieuw pad dat je kunt gebruiken om bij het daadwerkelijke leeuwendeel van het spel te arriveren, dat iets meer blijkt te zijn dan een standaard visual novel. Karakter McHoofdpersoon spendeert de maand augustus al slenterend door Mihate Town, waarbij jij de keuze maakt waar hij elke ochtend, middag en avond naartoe gaat. Afhankelijk van je keuzes ontmoet je bepaalde personen, zie je bepaalde evenementen en kun je verschillende eindes ontgrendelen. Dat is echter een stuk moeilijker dan je zou denken.
World End Syndrome heeft vijf vrijgezelle dames die een oogje hebben op jouw karakter en door ze regelmatig tegen het lijf te lopen en bepaalde evenementen door te spelen, kun je intiemer met ze worden en een relatie met ze beginnen. Elk van deze relaties komt met een beetje kleffigheid, maar dat is slechts bijzaak. Het belangrijkste is dat ze je inzage geven in de spelletjes die worden gespeeld in Mihate Town en je van informatie voorzien dat je in jouw voordeel kunt gebruiken in een volgende ronde.
Zo kun je bepaalde evenementen te ontgrendelen, die lang niet altijd nodig zijn om het spel te voltooien, maar wel mogelijk prangende vragen beantwoorden. Het spel laat je hiernaast zien wie je op een bepaald moment waar tegen het lijf bent gelopen in een eerdere speelsessie én geeft je zo nu en dan hints om je te herinneren aan zaken die je nog niet gedaan hebt. Zo wordt elke ronde weer een beetje makkelijker gemaakt.
En daar gaan we weer
Ideaal gezien dien je World End Syndrome zeven keer door te spelen. Een keer om het verplichte slechte einde te zien, eens voor elk van de vijf dames en een laatste maal voor het slotstuk. En als je het als dusdanig speelt is het een uitstekend geschreven verhaal vol boeiende karakters en intrigé, maar tevens ook met voldoende humor en luchtigheid om variatie te bieden. Maar helaas is de kans klein dat dat lukt.
Daar je zelf jouw bestemming mag kiezen, zou je denken dat jij de touwtjes in handen hebt. Dat is echter schone schijn. De game laat je inderdaad je eigen ding doen, maar straft je genadeloos af als je niet exact de route volgt die het onzichtbaar heeft uitgestippeld. De vijf vrouwen kun je enkel afgaan op de volgorde die Toybox voor ogen had en als je ook maar één evenement van ze mist (waarvan je niet van tevoren weet waar en wanneer het zich afspeelt) of een verkeerde keuze maakt in dialogen kun je helemaal vooraan beginnen om het opnieuw te proberen. Ondergetekende had dan ook zestien rondjes nodig om alles te zien wat het spel te bieden had. Zoals je kon verwachten, komt dit de ervaring niet ten goede.
De illusie wordt verder doorbroken wanneer je bezig bent met de route van meisje A, maar bij het kiezen van een locatie meisje B tegen het lijf loopt. Die zal namelijk gewoon de dialoog opperen die niet zelden verwijst naar evenementen die op eerdere dagen in haar route zijn gebeurd. Zo kunnen jullie het hebben over een film die jullie nooit zijn wezen kijken. Dit is al relatief storend als je de route in kwestie al doorlopen hebt, maar wanneer dit uit het niets komt vanuit een nog te voltooien route wordt de continuïteit volledig uit het raam geknikkerd. En dat is uitermate spijtig, want dat geeft spoilers voor een verhaal dat met een tintje romance, politieke intrigé, een seriemoordenaar en de mythische Yomibito allerlei plotlijnen mooi met elkaar verweeft. Maar zoals de Engelsen zeggen: the devil is in the details. In dit geval blijft het duveltje echter fijn in zijn doosje.
Repetitie
Als iemand die het spel zestien keer heeft doorgespeeld, ben ik heel gelukkig met de skip-functie die de game heeft toegevoegd. Maar helaas heb ik er ook iets over te mekkeren. WES laat je dialogen versneld afspelen als je ze reeds in een eerdere playthrough gezien hebt, terwijl het deze optie blokkeert als ook maar het kleinste detail in het verhaal anders is. Je hoeft dus niet bang te zijn iets te missen.
Maar waarom kon ik niet hetzelfde doen als in vele andere visual novels en direct met een druk op de knop naar de keuzemomenten en nieuwe gesprekken skippen? Dat zou een hele hoop onnodige frustratie hebben bespaard en ervoor hebben gezorgd dat ik sommige evenementen die zelfs versneld ruim vijf minuten in beslag nemen niet tot in den treure had hoeven zien. Dat zou de beleving en het cijfer dat de game krijgt ten goede zijn gekomen. Laten we hopen dat men leert van diens fouten en het beter doet in het reeds aangekondigde vervolg, want met een beetje meer aandacht en liefde heeft World End Syndrome voldoende in huis om zich te mogen meten met namen als Muv Luv en Higurashi: When They Cry.
Conclusie
World End Syndrome is een oprecht interessante mix van mysterie, moord en meisjes dat helaas is vergeten om hier en daar de puntjes op de I te zetten. Het resultaat is een game dat op momenten rommelig aanvoelt wanneer de speler niet exact het goede pad volgt en frustreert wanneer je wordt afgestraft omdat je ergens een ‘’foute’’ keuze hebt gemaakt. Met vele plotlijnen en optionele evenementen is het herspelen gelukkig geen straf, al voelt het wel als werk wanneer je lange dialogen niet met een druk op de knop door kunt spoelen. Aan het eind van de dag mag dat de pret echter niet té veel drukken.