Toen World’s End Club vorig jaar verscheen op Apple Arcade was al vrij snel duidelijk dat de bedenkers achter Zero Escape en Dangaronpa een andere richting insloegen. Niet langer werden sadistische spelletjes gespeeld. Het is nu de eer aan een clubje tieners om een roadtrip door Japan te maken en ondertussen een verklaring te vinden voor het einde der tijden. Echter bracht Apple Arcade een onaf product. Het verhaal eindigde met een cliffhanger. De Switch-versie rondt dit nu als volledig verhaal af.
De zelfbenoemde Go-Getters Club bestaat uit een groepje tieners dat vooral bij elkaar soelaas vindt. Terwijl ze samen in de bus op trip zijn, slaat een meteoriet in. Ze ontwaken in een onderzees themapark. Hier toont de zwevende clownachtige mascotte Pielope zich aan de tieners. Deze vertelt ze dat ze deel gaan nemen aan een macaber spel. Een spel dat past bij de duistere industriële soundscape die je hoort als je het spel voor de eerste keer opstart. Een grote knipoog naar het eerdere werk van deze bedenkers. Na deze grimmige start verplaatst de focus zich naar een roadtrip waar de tieners elkaar beter en dieper zullen leren kennen. In de dertig dagen die augustus telt, doorkruisen ze Japan in een zoektocht naar antwoorden op de situatie waar ze zich in bevinden. Het einde van de wereld.
Veel vrolijker
Hiermee is de hoofdmoot van de game veel lichtvoetiger van aard dan het zwaarmoedige begin. Je zou dit zelfs onder de noemer ‘kindvriendelijk’ kunnen scharen, al adviseer ik je niet om je kleine broertje, zusje, zoon of dochter mee te laten kijken. Het verhaal voert je alsnog verschillende kanten op, maar wordt nergens echt volwassen. Het lijkt soms te schipperen tussen een onschuldige lolly en een volwassen genotsmiddel zonder daar echt partij in te kiezen.
De game presenteert zich als visual novel met platformelementen. Hierbij overheerst het eerste gedeelte. Je zult veel dialoog moeten verwerken met hier en daar een klein stukje gameplay. De teksten zijn leuk geschreven en geven elk karakter een eigen persoonlijkheid mee. De verbondenheid met het groepje zal in de loop van het avontuur sterker worden en wellicht ook een emotionele snaar raken. De tieners denken op zeer volwassen wijze na over enkele grote vraagtekens van het leven.
Tijdens de roadtrip zijn er een aantal keuzemomenten waarbij je enige vrijheid krijgt over een deel van het verhaal. Dit voelt als een interactief element, maar blijkt later slechts een wassen neus te zijn. Om spoilers te vermijden, zal ik hier niet verder op ingaan. Het heeft bij mij wel geleid tot een frustrerend moment later in de game, waarbij ik nodeloos uit de flow van het verhaal werd getrokken. Een verhaal dat helaas niet bijster lang duurt. Na twaalf uur stond er dat ik het ware einde had behaald en rolden de credits over het scherm. Dit is inclusief het gedeelte dat eerder op Apple Arcade is verschenen. Zij die de game hier gespeeld hebben, krijgen enkel een tweede helft voorgeschoteld die naargelang de keuzes die gemaakt zijn, korter duurt dan hetgeen ze al gespeeld hebben.
Ook veel kanttekeningen
In het verhaal wordt je ‘suspense of disbelief’ ernstig op de proef gesteld. Er wordt regelmatig een totaal overtrokken plottwist of toevallige oplossing opgedragen om een bepaald effect te sorteren. Verklaringen zijn daarbij soms vrij ver gezocht. Ik sluit niet uit dat dit te maken heeft met mijn onervarenheid in het genre. Toch bleef ik hopen dat het groepje vol zou houden tot het einde en niet teveel uit elkaar zou vallen.
Tussen de verhalende stukken in bevinden zich platformsecties die zich kunnen meten tot de slechtere dingen die ik ooit gespeeld heb. Deze momenten voelen aan als een onafgewerkte mobiele game van tien jaar geleden. Statische lege achtergronden met op de voorgrond een karakter dat meestal een simpele puzzel op moet lossen of een eenvoudige eindbaas moet bevechten met zijn/haar bijzondere eigenschap. Daarbij zag ik hier vaak een Game Over-scherm, niet omdat deze segmenten ingewikkeld waren, maar meer omdat de omgeving niet goed reageerde op mijn input. Dit was gelukkig geen probleem aangezien je nooit ver terug gezet werd in de toch al zeer kleine gameplay-momenten. Snel afronden en door met het verhaal was de gedachte.
Bovenstaande tekst is niet bijster positief. Daar ben ik mij van bewust. De game zit gewoon niet zo heel goed in elkaar, met name als je dit vergelijkt met het eerdere duisterdere werk. Alleen ontspringen de karakters deze teneur met verve. Ik ben gaan geven om de leden van de Go Getters-club en heb op enig moment zelfs een klein traantje weg moeten pinken. Na het bereiken van de credits kan ik niet anders constateren dan dat ik ze een beetje mis. Alleen had ik ze een beter verhaal gegund en vooral betere gameplay.
Conclusie
Als je op zoek bent naar een lichtvoetige visual novel die je kennis laat maken met een club positieve tieners, kan je dit best een kans geven. Zoek je echter een serieus en geloofwaardig verhaal of goede gameplay, dan zou ik wachten op een nieuw kindje van deze creatieve schrijvers. Het is nergens een slechte game; het had alleen zoveel meer kunnen zijn.