Als je een gamer vraagt wat zijn of haar favoriete Nintendo Switch-game is, is de kans groot dat je antwoorden als The Legend of Zelda: Breath of the Wild, Splatoon 2 of Super Mario Odyssey gaat krijgen. Dat zijn immers stuk voor stuk titels die geliefd zijn wereldwijd en bejubeld zijn door de pers. Toch zijn dat niet de games waarvoor ik zou kiezen. Ik zou ongetwijfeld teruggrijpen naar Xenoblade Chronicles 2, waarvan ik afgelopen week de nieuwe uitbreiding onder handen mocht nemen.
Hoewel Xenoblade Chronicles 2: Torna – The Golden Country een prequel is van de originele XC2, bevat het forse spoilers voor die game. Mocht je Xenoblade Chronicles 2 dus nog niet (volledig) gespeeld hebben, dan is het verstandig om deze recensie voor nu te laten voor wat hij is, om zo de hoofdgame niet voor jezelf te verpesten.
Long, long ago
The Golden Country brengt ons naar het Alrest van vijfhonderd jaar geleden. En dan specifiek naar de tijd toen Malos voor de eerste keer neerdaalde op de wereld om vernietiging aan te richten. Het is een tijd die veelvoudig wordt aangehaald in XC2 en nauw verbonden is aan de karakters van de organisatie Torna. Het is daarom niet verbazend dat we in deze uitbreiding diens leider onder de knoppen krijgen.
Ten tijde van deze uitbreiding is Jin echter nog niet de Jin die we kennen uit de tweede Xenoblade. Hij is nog een reguliere, zij het erg krachtige, Blade, die met zijn Driver Lora als huurling werkt, in de hoop zo een positieve impact op de wereld te maken. Dat is echter knap lastig wanneer Malos complete dorpen van de kaart veegt als een vorm van amusement. Het duo slaat daarom de handen ineen met de legendarische Prince Addam en Aegis Mythra, om zo de schurk een halt toe te roepen.
Een klein beetje anders
Wat volgt is een avontuur dat, niet geheel verrassend, weinig afwijkt van het basisavontuur. Als één van je partymembers doorkruis je verschillende locaties in de grootse open wereld, waarbij je kan worden aangevallen door de wezens die er rondlopen. Deze monsters kun je tactisch ontwijken en kunnen onverwacht reageren wanneer je midden in een gevecht zit, waardoor je ten alle tijden op je hoede moet zijn.
Over deze gevechten gesproken: hier is wel het een en ander veranderd. In The Golden Country kun je niet zelf je Blades kiezen, wat het optimaal utiliseren van het chain systeem enorm zou hinderen. Daarom is dit getweakt. Drivers hebben nu zelf een element dat afhankelijk is van hun wapen en je kunt nu zowel Blade als Driver op de frontlinie plaatsen. Door het wisselen tussen de leden van zo’n groep worden arts veel sneller gevuld dan via de auto-attack, waarvoor je veel sneller genoeg energie hebt verzameld om een chain los te laten. Bovendien kun je nu elke elemental art aan elkaar chainen om je te op gang te helpen, al zijn de zestien originele combo’s wel veruit het sterkste.
De belangrijkste verandering is echter dat nu elke stage van zo’n chain een elemental orb genereert, waardoor het loslaten van de vernietigende Full Burst lang niet zo moeilijk meer is als in de oorspronkelijke game het geval was. En daardoor worden gevechten veel minder langdradig. Maar niet enkel de gevechten zijn rapper.
Het blijft DLC
Xenoblade Chronicles 2 was een avontuur van formaat, waaraan je makkelijk ergens tussen de zestig en honderd uit uur kwijt was, afhankelijk van hoe je speelt. The Golden Country tikt met moeite de twintig uur aan, zelfs wanneer het je vlak voor het einde verplicht om nagenoeg alle sidequests te voltooien in een wanhopige poging om de levensduur wat op te rekken. Dit is verstandig, aangezien je in grote lijnen al weet wat er gaat gebeuren door de hints die in XC2 werden gegeven, maar het zorgt er ook voor dat er veel minder ruimte is voor karakterontwikkeling en diepgaande verhaalvertelling. Er zijn een paar goede momentjes in het verhaal, maar het niveau van XC2 wordt nooit gehaald. Op zich is dat natuurlijk niet rampzalig voor een DLC pack, mits die maar redelijk geprijsd is. Helaas knelt echter juist daar de schoen.
The Golden Country kun je op twee manieren bemachtigen. De eerste is het kopen van de expansion pass voor Xenoblade Chronicles 2, welke een kleine € 30,- kost. Hiervoor krijg je een berg DLC, maar dat is voornamelijk wat items en een paar blades. Deze uitbreiding is dus zonder twijfel hét verkooppunt. En daarom krijgt het ook een standalone release. En die kost € 39,99, hetgeen totaal niet in verhouding staat met de content die het biedt vergeleken met de originele release van € 59,99.
Conclusie
Veel van de sterke punten van de oorspronkelijke Xenoblade Chronicles 2 staan in deze uitbreiding nog altijd als een huis. Het universum is boeiend, de wereld is groots en interessant om te verkennen en het combat-systeem is bovendien gestroomlijnd om gevechten dragelijker te maken. Helaas weet het verhaal, in mijn ogen het belangrijkste deel van de game, echter niet het niveau van het basisspel te halen. De game is bovendien aan de korte kant voor een RPG, vooral als je de vulling in acht neemt, wat het relatief hoge prijskaartje moeilijk te slikken maakt.