Als ik het heb over een open-wereldgame die draait om criminaliteit, aan welke game denk je dan? Grand Theft Auto? Mafia? Of ben je zoals ik en gaan jouw gedachten direct naar de Yakuza-serie? Als je bij de laatste hoort, zal je net als ik blij zijn dat de serie snel aan populariteit wint in het Westen. Het is immers dankzij die populariteit dat ik nu de kans heb om Yakuza Kiwami 2 te recenseren.
Wat me in de afgelopen maanden is opgevallen, is dat er enige onduidelijkheid is over wat Kiwami 2 nu is. Sommigen dachten dat het een remaster was van Yakuza 2, die al die jaren geleden voor de PlayStation 2 verscheen, terwijl anderen het hebben over een volledige remake. Enkel zij in het tweede kamp hebben gelijk. Het team achter deze game heeft voor Kiwami 2 Yakuza 2 als basis genomen en heeft deze van de grond af aan opnieuw gemaakt in de engine van Yakuza 6. Dit resulteert natuurlijk in mooiere, vaak zelfs verbluffende, graphics en een stabiele framerate van 30FPS, maar dat is niet alles. Om de game up to date te brengen zijn sommige subquests aangepast of verwijderd, hebben sommige dingen in de game een moderne make-over gehad en is er nieuwe content toegevoegd. Yakuza-fans hoeven echter niet te vrezen, want aan het verhaal zelf is niet getornd.
Welkom terug
Dit verhaal plaatst ons in de schoenen van Kazuma Kiryu, een voormalige Yakuza die ooit aan de top stond van de beruchte Tojo Clan, voor hij besloot een respectabel leven te leiden met het meisje dat hij onder zijn vleugels heeft genomen. Maar iemand kan zich nooit helemaal losmaken van zijn verleden. Hierdoor komt hij nog altijd met regelmaat in aanraking met de mensen die hij ooit geleid heeft. En dit leidt uiteindelijk tot een situatie waarin hij noodgedwongen weer zijn Yakuza-familie onder ogen moet komen, in de hoop zo rampspoed af te wenden.
Hoewel we, om spoilers te voorkomen, natuurlijk niet té diep in kunnen gaan op het verhaal, volstaat het om te zeggen dat we ditmaal niet in de Kanto-regio van Japan blijven. De vijand van dit verhaal bevindt zich namelijk in Kansai en dus reis je door het verhaal heen meerdere keren op en neer. Het gevolg hiervan is een spelwereld die een stuk groter is dan die van zijn directe voorganger en tot de nok toe gevuld is met activiteiten en andere bezigheden. Wat is immers het nut van een open wereld als je er niet in kunt spelen?
Met een omweg!
Ik heb vaker horen zeggen dat de subquests van Yakuza-games de ware sterren van de ervaring zijn. En hoewel ik dat een tikkeltje overdreven vind, valt niet te ontkennen dat ze het spelen meer dan waard zijn. Natuurlijk zijn er de standaard fetch quests, zoals een kok die een nieuw mes nodig heeft en een bouwvakker die een energiedrankje behoeft, maar er zijn ook echte pareltjes die je lang bij zullen blijven. In Kiryu’s witte pantalon liet ik mij topless fotograferen, vocht ik met mannen die verkleed waren als baby’s, vertolkte ik de hoofdrol in een homo-erotische videogame en speelde ik op virtuele grijpkasten. En dat is slechts het topje van de ijsberg.
Het mooie van deze subquests is dat ze meer zijn dan simpelweg opvulling die de levensduur van de game oprekt. Voor het voltooien van een subquest krijg je punten, welke je kunt investeren om Kiryu uit te bouwen. Zo kun je zijn stats bijvoorbeeld een boost geven, hem nieuwe technieken leren of je vaardigheden in bepaalde minigames verbeteren. Natuurlijk, deze punten krijg je ook op andere manieren, zoals door te eten, door random encounters met tuig op de straten en door hoofdmissies door te spelen, maar als je op normal of een hogere moeilijkheidsgraad speelt is een extra boost nooit een overbodige luxe. Want hoewel Yakuza Kiwami 2 absoluut niet de moeilijkste game ooit is, is het er ook geen waar je al te snel doorheen vliegt wanneer je je puur op het verhaal focust. De subquests kun je dan ook het beste zien als grinden met entertainment.
Maar eens moeten we de hoofdweg weer op
Wanneer we ons focussen op het verhaal is de ervaring iets meer rechttoe rechtaan. Als een voormalig Yakuza die de spil is in een interprovinciaal dispuut moet je met regelmaat het gevecht aan gaan met allerlei schimmige typjes, hetgeen de vorm aanneemt van een action-adventure. Met je vuisten en schoenen ros je de ene na de andere hufter die je pad blokkeert af, waarbij het er behoorlijk hard aan toe kan gaan, vooral wanneer wapens in het spel komen. Kiryu is in essentie een straatvechter en geen eervolle martial artist, dus schuwt hij het niet om bijvoorbeeld een fiets of bord in de omgeving te grijpen om als wapen te gebruiken of een mes uit zijn broekzak te trekken. Het sterkste wapen in zijn arsenaal is echter de Heat Gauge die in de HUD onder je levensbalk prijkt. Hiermee kun je contextgevoelige supermoves loslaten, die bijvoorbeeld gebruik maken van je partner, wapen of omgeving. Met name bij karakters met een forse levensbalk is dat een zegen, vooral omdat je dan ook even tijd hebt om bijvoorbeeld zijn handlangers onder handen te nemen. Gelukkig doe je echter niet enkel vechten in Kiwami 2’s hoofdverhaal.
Tussen de vele matpartijen door probeer jij als Kiryu te ontrafelen wie daadwerkelijk achter de aanstaande oorlog tussen Kanto en Kansai zit. Dit doe je door op beide locaties informatie te verzamelen, connecties te maken en onderzoek te doen. En dat gaat gepaard met de nodige drama. Van een oude vriend die het loodje legt tot een vrouwelijke agent die weigert van je zijde te wijken omdat ze jouw connecties wilt gebruiken voor haar eigen gewin; Yakuza heeft een forse cast van karakters die het verhaal gaande houden. Hierdoor blijft het tempo er lekker in en is het ook niet makkelijk om te zien hoe het zich gaat ontwikkelen. Natuurlijk, sommige dingen voelde je al aankomen, maar de belangrijkste plot twists van de game weten je als speler te verrassen en boeien, waardoor er eigenlijk geen enkel moment is dat de game langdradig of saai aanvoelt. Voor een spel dat je minimaal twintig uur zal bezighouden, is dat een hele prestatie.
En toen?
Na deze twintig uur heb je waarschijnlijk de credits gezien en een deel van de subquests tot een goed einde gebracht. Maar daarmee is de game nog niet voorbij. Niet enkel kun je de rest van de subquests nog voltooien en collectibles verzamelen, maar er zijn ook nog uitgebreide minigames die je enkele uren zoet kunnen houden. Hierbij kun je denken aan het runnen van een cabaret club en de clan creator RTS-minigame. Bovendien is er ook een extra story mode toegevoegd, waarin je niet als Kiryu speelt. In plaats daarvan mag je de rol van fanfavoriet Majima Goro aannemen.
In deze Majima Mode leer je een beetje over wat er gebeurd is in het jaar tussen Yakuza Kiwami en Yakuza Kiwami 2 vanuit het oogpunt van de gestoorde Yakuza en gaan we wat dieper in op gebeurtenissen die in de game zelf slechts tussen neus en lippen door genoemd worden. Maar qua gameplay wijzigt er niet bijster veel. Veel vechten en rare minigames. Want daar krijgen we nooit genoeg van!
Conclusie
Yakuza Kiwami 2 is het beste van de originele game, gecombineerd met de betere ontwikkelingen van de serie en verpakt in een prachtig jasje. Combineer dat met de absurde minigames en subquests en een combat-systeem dat je maar weinig niet als wapen laat gebruiken en je hebt een game die op alle fronten een topper is. De enige reden dat het desondanks niet de 90%-grens kan doorbreken, is omdat de lat net wat hoger ligt door sommige superieure latere delen in de serie, waar Yakuza Kiwami 2 zichzelf simpelweg niet mee kan meten zonder de game drastisch aan te passen. En dat is niet het punt van een remake.