De game begint op school. Terwijl Yuzu door de gangen van het schoolgebouw loopt, zie je dat andere leerlingen op de school overdreven ver voor je uit de weg gaan en hoewel het niet genoemd wordt, weet je dat ze achter je rug om over jou aan het praten zijn. Iemand gooit een prop papier naar jouw hoofd en zij gooit het in de prullenbak. Het gele ding dat naar jouw hoofd wordt gegooid is al wat groter, waardoor Yuzu haar evenwicht verliest en de prullenbak om stoot. Na dit incident loopt ze verder de gang in en iemand gooit een nogmaals een prop papier voor haar voeten. Zij opent de prop en ziet daar een tekening met haar naam met de tekst: "Yuzu Go to Hell". Je weet meteen hoe laat het is: Yuzu wordt gepest.
Een goed verhaal is het halve werk
Het pesten houdt niet op met propjes papier. Nog geen drie minuten later bevindt Yuzu zich in de situatie waar ze gedwongen wordt om een worm te eten. Hoewel je de keuze hebt om te weigeren, is het eigenlijk geen optie. Je zult wel moeten. En zo, terwijl haar sadistische klasgenoten grinnikend toekijken, eet zij de worm. Ze wordt, natuurlijk niet onbegrijpelijk, misselijk van de smerigheid van de situatie. De schaamte wordt haar te veel en ze vlucht weg. Als ze op het dak is geklommen kijkt ze naar de horizon waar de dag eindigt en hopend op een betere toekomst.
Het eerstvolgende moment dat het spel teruggaat naar Yuzu, is zij op een compleet andere plek dan op de school waar zij eerder was. Dat vind ik vreemd, maar gelukkig zij ook. Ze loopt door het bos om te zien waar ze is, vindt een zaklantaarn en gaat een brug over waar ze zonder de lichtbron niets had gezien. Ze vindt iets wat lijkt op een walnoot die ze oppakt. Het blijkt een gesloten oog te zijn dat zich opent als ze ernaar kijkt. Opeens zit het beeld vol met handen die haar kennelijk beetpakken.
Yuzu bevindt zich nu in een droomwereld. Door een op dat moment nog onbekende geest krijgt ze te horen dat ze is vervloekt en dat ze, om de vloek te breken, moet achterhalen wat de vloek is. Ze heeft hier echter geen idee van. Zij weet niet met wie ze praat en ze heeft geen actieve herinnering meer aan wat zich heeft afgespeeld voordat ze vervloekt werd. Wat dat betreft zou ze een goede Nederlandse politicus zijn geweest. Ze krijgt één nacht waarin ze moet achterhalen wat er is gebeurd. Dit kan ze doen door langs diverse punten in de stad te gaan en daar haar geheugen 'op te rapen'.
Het eerste uur van de game ben je bezig met de introductie. Tijdens de introductie is er geen save-moment. Persoonlijk vind ik dit erg vervelend. Ik ben narcoleptisch en het is nog maar de vraag of ik in dat eerste uur in slaap val. Dan moet ik de game afsluiten en daarna opnieuw beginnen, want ik heb geen savegame. Als je echter eenmaal door het uur heen gekomen bent en je status is opgeslagen, is er totaal geen probleem meer. Een spel opslaan doe je via speciale kapelletjes. Door de hele map liggen op diverse plekken muntjes, die je kunt gebruiken om een game op te slaan. In eerste instantie leek mij dit een vrij vervelend systeem, maar moet toegeven dat het een positief resultaat heeft. Je gaat niet meer als een kip zonder kop bij ieder kapelletje de game opslaan, maar denkt eerst even na of het wel handig is. Uiteindelijk zijn er meer dan genoeg muntjes om goed te kunnen opslaan en is het verder geen probleem geweest.
Na de introductie wordt je losgelaten in de stad. Je begint bij Yuzu thuis. Daar ligt op een tafel een soort dagboek waar alle stukjes geheugen liggen die je moet zoeken. Als je een stuk geheugen hebt gevonden kun je thuis dit terugkijken. Of het geeft belangrijke informatie of het laat zien waar je het volgende kan vinden.
De game ziet er prachtig uit. Alles is prachtig met de hand getekend en het lijkt ook alsof je door een olieschilderij van een stadje aan het lopen bent. Regelmatig heb ik met open mond naar mijn scherm zitten starten om de kleurrijke afbeeldingen die worden gemaakt. Ook zien de animaties er mooi uit. Yuzu zelf straalt van de naïviteit en onschuld die kinderen met zich meedragen op een manier die alleen maar bij Japanse games kan. De geesten die door de stad rond paraderen zien er allemaal compleet anders uit, de ene nog absurder dan de ander. Wat wel opvalt zijn de vele ogen door de game. Het is bijzonder hoeveel ogen je in één game kan maken, in ieder geval zoveel dat je er de kriebels van krijgt en dat is denk ik ook de bedoeling.
Als jij niets ziet, zien zij jou niet
Als eerste aanknopingspunt krijg je in het dagboek te zien dat er iets te vinden is op school. Maar op dat moment weet jij als speler nog niet eens waar die school te vinden is. Daarvoor zul je door de stad moeten lopen. In de stad zijn op diverse plekken plattegronden die je uiteindelijk kunnen wijzen naar het gebouw. De route die je loopt is aan jou. Onderweg zul je je best moeten doen om de geesten te ontwijken, maar daar heeft het een prima systeem voor.
De gameplay is geweldloos. Je kunt niet vechten tegen de geesten, alleen voor ze vluchten. Even met een geest in aanraking komen en je bent er zelf eentje, dus dat moet je vermijden. Geesten kunnen jou zien als zij met hun gezicht naar jou toe staan, maar als jij jouw ogen dicht doet zien zij jou niet. Dan gaan zij door met hun routine, terwijl jij langs ze kunt lopen. Dit kost echter veel tijd, want met je ogen dicht loop je erg langzaam. Op een gegeven moment wordt je er echter handig in en weet je precies wanneer je de ogen even dicht moet doen.
Eenmaal op school blijkt dat er nog een raam open staat. Maar het raam zit te hoog, dus je moet eerst een trapje zien te vinden dat je voor het raam kan zetten. Dat trapje ligt ergens op een plek. Als je daar eenmaal bent, komt er een geest die je voor de rest van de tijd dat je op school aan het zoeken bent lastig blijft vallen. Dit gebeurd elke keer op dezelfde manier. Als je eenmaal hebt gedaan wat de geest wilt dat je doet, dan krijg je een stuk van je geheugen terug. Zo gaat dit met ieder stuk geheugen. Welgeteld tien keer. Als je het mij vraagt is dit wat te veel, waardoor op een gegeven moment het verhaal in de game onnodig lang door kabbelt.
Wat wel weer goed is, is dat het complete verhaal pas echt helemaal uit de doeken wordt gedaan aan het einde van de game. Ik heb echt tot het einde door moeten spelen om te zien waarom Yuzu zo gepest werd en waarom ze vervloekt is. Dat is goed gedaan en hield me enigszins geboeid.
Niets is wat het lijkt.
Een aantal keer ben ik gestopt met de game met de gedachte dat ik het nooit meer aan wilde raken. Het enige wat je kan doen is lopen en als je dan net even niet doet wat de makers van de game willen, dan ga je dood. Geen probleem, maar daarna moet je weer een relatief eenvoudig stuk doorlopen om te komen op de plek waar het fout ging, waar je vervolgens niet de tijd krijgt om te zien wat je nu moet doen. De eerste keer dat ik dit had, was tijdens de introductie, waar ik 26 pogingen heb gedaan voor ik erachter kwam wat het probleem was. Toen het eenmaal bekend was, bleek het heel eenvoudig te zijn, maar ik had simpelweg niet het gevoel voor logica dat de makers van de game hadden in deze situatie.
Dit zou aan mij kunnen liggen, omdat ik de puzzel niet op tijd heb kunnen oplossen. Er is echter wel een verschil in het uitvoeren van een puzzel en door de mangel worden gehaald. Als ik een puzzel niet begrijp dan ligt dat aan mij. Daar kom ik niet omheen. Maar het is pas een puzzel op het moment dat je tijd hebt en ruimte om het op te lossen. Het grote deel van de game is rondlopen om te zien of je ergens iets kan vinden waar je wat mee kan en soms moet je daar kleine puzzeltjes voor doen. Maar soms wanneer je op cruciale momenten letterlijk de grond onder de voeten van het personage haalt zonder tijd en ruimte te geven om te zien wat je moet doen, dan zul je in nog geen seconde meteen hetzelfde moeten denken als de ontwikkelaars. In mijn geval zag ik het simpelweg pas na een kleine dertig pogingen.
Bovenstaande is wel hoe ik het persoonlijk heb ervaren. Hierbij moet ik wel vermelden dat het voor mij zeer zeldzaam is dat ik een dergelijke game heb gespeeld. Ik kan mij voorstellen dat een doorgewinterde gamer met ervaring met Japanse games hier vrij eenvoudig doorheen wandelt. Voor mij als speler van Westerse games is het wel jammer. Het haalt op een gegeven moment alle plezier uit een game, terwijl dat onnodig is. Op zichzelf heb je hier een prachtig kunstwerkje met een zeer goed verhaal. Zeker voor gamers die houden van Japanse horror, kan dit zeker een aanrader zijn.
Conclusie:
Met Yomawari: Lost in the Dark heb je een solide game. Hij bevat weinig bugs en als je door het eerste uur heen bent en een savegame hebt gemaakt, is het oprecht een mooi en op momenten zeer spannend spel. De graphics zijn een kunstwerk te noemen. Dat het hoofdpersonage zich verbergt voor de geesten als ze de handen voor haar ogen doet is zeer effectief. Wat wel jammer is, is dat op momenten er keuzes gemaakt moeten worden in zo'n korte tijd, dat je je bijna moet kunnen plaatsen in de manier van denken van de ontwikkelaar om eruit te kunnen komen. Hierdoor kan het voorkomen dat je onnodig lang bezig bent met bepaalde onderdelen in de game. Ook het verhaal zelf duurt net wat te lang, waardoor het op een gegeven moment meer gaat voelen als een klus dan dat het plezierig is om de game uit te spelen.