Toen ik amper een half jaar geleden aan de slag mocht met Ys: Memories of Celceta, werd mij duidelijk dat deze serie er een is die ik in de gaten zou moeten houden. Het is er geen vol hoogvliegers die award na award winnen, maar wel een die een degelijke ervaring geeft om de rustigere momenten mee te vullen. Dat was althans het idee wat ik kreeg na mijn eerste aanvaring met de franchise. Met de release van Monstrum Nox ga ik deze stelling aan de proef onderwerpen.
Net zoals in alle voorgaande delen, speel je in dit negende deel met avonturier Adol Christin. Wanneer hij arriveert in Balduq, wordt hij gevangengenomen op grond van het verstoren van de orde. Niet omdat hij in een matpartij terecht kwam, maar vanwege de avonturen die hij beleefde in de vorige games en die een schokgolf door de wereld hebben gestuurd, tot het ongenoegen van het Romn Empire. Zijn arrestatie heeft dan ook meer te maken met politiek gewin dan met het naleven van de wet.
De andere kant
De game zou natuurlijk vrij snel gaan vervelen als het bestaat uit het leven van de gevangene Adol, waardoor het niemand zal verbazen dat je al snel uit je cel breekt en het op een lopen zet. Wanneer je echter net denkt te ontsnappen, word je geconfronteerd door een vreemde vrouw met mechanische lichaamsdelen, die een pistool op je richt en zonder aarzeling te trekker overhaalt. Maar tot je verbazing verlaat geen druppel bloed je lichaam. In plaats daarvan dringt een vreemde kracht juist binnen, die jouw vorm verandert en je gloednieuwe krachten geeft. En daarmee ben jij de zesde Monstrum.
De Monstrums zijn een kleine groep mysterieuze figuren die worden gezocht in Balduq. Niemand weet exact wat ze doen en wie ze zijn, waardoor ze al snel de schuld krijgen van alles wat er misgaat. In werkelijkheid is het echter dankzij de Monstrums dat Balduq nog staat. Deze levendige nederzetting is namelijk ook het thuis van de Grimwald Nox, een schaduwwereld vol monsters die vele malen sterker zijn dan de wezens die normaliter deze wereld bevolken. En enkel Monstrums kunnen ze te lijf gaan.
Twee voor de prijs van een
Het verhaal van Adol en zijn nieuwe kompanen staat lange tijd centraal in Ys IX, dat an sich al bijna dubbel zo lang is als zijn voorganger. Het tempo van die game houdt het er echter net zo stevig in. Enerzijds is dat goed voor zij die vooral lekker door willen spelen en niet te veel drama in hun JRPG willen, maar anderzijds zorgt dit ervoor dat er maar weinig tijd is voor expositie en opbouw. Het hoofdverhaal ontvouwt zich daardoor op zeer voorspelbare wijze, met als gevolg dat het overschaduwd wordt door een subplot dat zich tussendoor afspeelt. Een subplot dat vele malen interessanter is en zelfs uiteindelijk verschillende draden aan elkaar knoopt om de twee verhalen samen te brengen in één epische conclusie. Soort van.
Want hoewel zeker niet te ontkennen valt dat het verhalende aspect op dit punt van het spel, ongeveer na vijfentwintig uur, flink verbeterd, laat het zich hierna op een andere manier van zijn slechtste kant zien. Het voelt alsof men van dit hoogtepunt wilde profiteren en het daarom heeft opgerekt. Juist daarom boet het aan kracht in.
Freedom!
Is het verhaal nu een domper op het geheel? Ja, een beetje wel ja. Het op sommige momenten iets langzamer aandoen en op andere momenten juist plankgas geven was naar mijn mening logischer geweest. Maar zoals ik bij Memories of Celceta al vaststelde, past het doorgaans hoge tempo bij de gameplay. Hier sla je elkaar niet beurtelings kapot, maar ram je op de actieknoppen om in real-time te hakken, ontwijken en speciale vaardigheden los te laten. Daardoor vallen de pacing problemen een stuk minder op en kun je met het verstand op nul door dungeons heen vliegen terwijl je monsters naar het hiernamaals jaagt. Dit vliegen bedoel ik overigens vrij letterlijk.
De Monstrums hebben ieder hun eigen gaven, die je kunt gebruiken om omgevingen te doorkruisen. Adol zelf kan zich verplaatsen met een soort onzichtbare grijphaak, terwijl Doll je onzichtbare dingen laat zien en Hawk kan vliegen. Je moet deze gaven een voor een ontgrendelen door het verhaal heen, waarmee je nieuwe paden tot je beschikking krijgt en meer collectibles kunt vinden in de imposante, maar grafisch achterhaalde en qua setting eentonige, hub-stad, die ditmaal een grote rol speelt. Hier help je mensen met hun problemen, sla je voorwerpen in en zoek je naar bloemblaadjes, graffiti en meer. Dit alles doe je om de edge te krijgen in dé grote trekpleister van Monstrum Nox: de eerdergenoemde Grimwald Nox.
Komt er een eind aan?
De Grimwald Nox is feitelijk makkelijk te omschrijven. Het is tower defense zoals die van Ys VIII, waarbij de Monstrums een pilaar moeten verdedigen die de Nox kan verdrijven. Onder de motorkap is het echter iets gecompliceerder. Zo kun je via je kompanen hulp krijgen als je in het hoofdverhaal aandacht aan ze besteedt. Denk hierbij aan afleidingen en automatische wapens die je ondersteunen, maar ook support skills en een sterkere pilaar. Bovendien vechten de andere vijf Monstrums dit keer met je mee op een stuk kleiner slagveld, waardoor je ook echt het gevoel hebt slechts een onderdeel te zijn van deze veldslag, in plaats van de kern ervan. Op de reguliere moeilijkheidsgraad heb je de extra hulp overigens niet écht nodig, maar tel er maar op dat je erom gaat smeken eens je je waagt aan de hogere van de zes moeilijkheidsgraden! Zo lopen die veertig uur snel verder op.
Conclusie
Ys IX: Monstrum Nox is net als Memories of Celceta een action-RPG waarin het verhaal ondergeschikt is aan de gameplay. En dat is prima. Maar wanneer dat verhaal je gauw veertig uur kan bezighouden, moet het wel wat meer diepgang hebben dan dit negende deel weet te bieden, vooral wanneer je beperkt bent tot één stad en wat locaties die eraan gelinkt zijn. De Monstum-krachten zijn grappig en het subplot is op het einde na een redding, maar onder de streep zou ik eerder terugkeren naar Adols eerdere avonturier dan dit nieuwste deel.