Hoewel ik persoonlijk absoluut gek ben op de PlayStation Vita, valt niet te ontkennen dat het apparaat voor zowel Sony als menig gamer een teleurstelling was. Het gevolg hiervan was dat veel goede games voor het apparaat nauwelijks aandacht kregen. Het is dan ook niet moeilijk om te zien waarom games als Ys: Memories of Celceta een derde kans wordt gegund op de PlayStation 4.
Mocht de intro het niet duidelijk hebben gemaakt: Ys: Memories of Celceta is geen gloednieuwe game. Het is een opgepoetste port van een handheld-game, die al jaren geleden ook op Steam verscheen. En nergens is dat duidelijker te zien dan in de eerste paar minuten van het spel. Adol Christin, onze held van dienst, strompelt uitgeput een dorp binnen. Althans, dat is hoe het over moet komen. In de praktijk zien we zijn voeten meer over de grond glijden wanneer ze neerkomen, waardoor de game – gecombineerd met zijn voor PS4 ondermaatse grafische presentatie – bijzonder oubollig aanvoelt.
Niet altijd de eerste indruk
Er wordt vaak gezegd dat de eerste indruk blijvend is, maar Memories of Celceta bewijst dat je soms de tijd moet nemen voor je je oordeel velt. Want eens het avontuur goed begint, herpakt het spel zich volledig. Als Adol word je door de lokale overheid gevraagd om een kaart te maken van een nabijgelegen bos dat niemand ooit succesvol heeft verkend. En dat komt goed uit. Onze roodharige hoofdpersoon is daar namelijk al eerder geweest en kwam terug zonder zijn herinneringen. Een tweede trip lijkt daarmee dan ook een goed begin om niet enkel de mysteries van het woud, maar ook van Adols hersenkrochten te ontrafelen.
Dat deze nieuwe interpretatie van Ys IV origineel gemaakt is met het oog op een draagbare speelsessie, voel je terug in de manier waarop dit verhaal zich ontrafelt. JRPG’s zijn doorgaans epische verhalen met intrige en drama, waarbij soms tientallen uren de tijd wordt genomen om een gebeurtenis of plottwist op te bouwen. Maar dat is niet wat deze game is. Het spel is in een kleine twintig uur uit te spelen en lijkt gebouwd op speelsessies van een uurtje of twee. Dit voel je in hoe veilige plekken verdeeld zijn in de wereld, maar ook aan het tempo van het verhaal, dat zelden meer dan een uurtje uittrekt om een subplot vorm te geven.
De vaart erin
Dat MoC er een flink tempo inhoudt is overigens niet per definitie iets slechts. Het is alleen wel belangrijk om mee te nemen als jij zo iemand bent die net van Persona 5: Royal en Final Fantasy VII: Remake afkomt en zoekt naar een volgende Japanse epos om weken mee door te brengen. Was jij echter een fan van de real-time actie van de tweede, dan ga je hier mogelijk wel je heil in vinden.
Als Adol of één van zijn partijgenoten ren je in real-time door het woud heen dat je moet verkennen, waarbij je met grote regelmaat op groepen monsters stuit. Het is aan jou of je die dan te lijf gaat of je voeten laat werken om je weg te vervolgen. Er is geen menu, geen kans of stats die bepalen of je succesvol bent, enkel je reflexen én een klein beetje geluk. Maar daar je wel moet levelen, zal je doorgaans je wapen tevoorschijn toveren voor een virtuele slachtpartij. Wat hierbij helpt is dat Adol een groep strijders om zich heen verzamelt, waarvan er maximaal drie tegelijkertijd kunnen matten. Je staat dus niet in je eentje tegen een horde vijanden. Daarbij moet echter wel gezegd worden dat de AI soms echt achterlijk is. Een karakter dat op zijn as draait of aanvalt terwijl je hebt bevolen om te verdedigen zijn helaas geen zeldzaamheid, al gebeurt het ook niet vaak genoeg om écht storend te zijn.
Hakken en snijden
Ys’ combat doet het meeste denken aan die van traditionele hack’n’slash games als God of War of Devil May Cry, maar dan zonder combo’s. Je hakt er vrolijk op los met vierkantje, blokkeert met driehoekje of duikt weg met kruisje, waarbij timing alles is. Want als je op het nippertje aan schade ontkomt, vertraagt de tijd voor een paar seconden waarin je flink wat klappen kunt uitdelen. Ondertussen vergaar je SP, waarmee je speciale aanvallen kunt uitvoeren, die op hun beurt een Extra Skill ontgrendelen voor een vernietigende superaanval. Het is ontzettend simpel, maar daar gevechten zelden langer duren dan twintig seconden en een zeer bevredigende flow erin hebben, is dat alles wat ik persoonlijk nodig had. Ja, bij erg lange segmenten kon de sleur wel eens binnensluipen, maar die momenten waren schaars en duurden juist door de snelheid van het spel nooit lang. De game gooit bovendien zo vaak nieuwe vijanden op je af, dat je het niet snel beu gaat worden. Mijn grootste klacht over Ys was dan ook dat het simpelweg te snel voorbij was.
Conclusie
Ys: Memories of Celceta is voor een console-titel wat kleinschalig, maar dat is te vergeven gezien zijn oorsprong op de Vita. Bovendien doen de mindere graphics en simpele verhaal niets af aan wat onder de streep een uitstekende JRPG met een uitermate bevredigend combat-systeem is. Alleen die AI mag nog wel even onder de loep worden genomen.