FromSoftware, ik weet het niet. Ergens houd ik van die pijniging, maar vooral als ik triomferend uit de strijd kom. Aan de andere kant hebben Dark Souls 1 en 2 mij geleerd dat ik voor ik de helft van de game bereik, ergens vastloop en niet meer verder kom. Ze hebben mij geleerd dat ik geen jota snap van het opbouwen van mijn karakter en dat ik er wellicht zelf zorg voor heb gedragen dat de games toch behoorlijk oneerlijk voelen. Ik had beloofd aan mijzelf dat FromSoftware games niet voor mij bedoeld zijn.
Elden Ring; lang heb ik de game weg kunnen stoppen, bezaaid onder gevoel van onvermogen en onkunde. Heel soms glinsterde er wel een verlangen om nogmaals afgestraft te worden, maar was mijn verstand snel aanwezig om dit de mond te snoeren. Er was geen tijd en al was dat er wel, dan nog zou ik het mijzelf echt niet aan moeten doen om weer uren op een baas vast te lopen. Nee, Elden Ring kwam er niet. Met een beetje geluk zou Sekiro of Dark Souls 3 misschien nog in de sale komen zodat ik die kleine behoefte aan de nieuwere titel alsnog de nek kon omdraaien met een goedkoper substituut.
De release-datum kwam dichterbij en met het verschijnen van de eerste recensies groeide mijn twijfel uit tot een regelrechte hype. Dit bleek toch iets heel bijzonders te zijn. Een open wereld die Breath of the Wild kon doen verbleken op het gebied van blinde exploratie. Een avontuur met om iedere hoek een grot of kerker waar het gevaar echt gevaarlijk is. Draken waarvoor Dovahkiin weg zou rennen en bazen die meer angst in konden boezemen dan Resident Evil of Silent Hill. Niet omdat het zulke afzichtelijke figuren zouden zijn, maar omdat ze daadwerkelijk een hekel aan jou, de speler, hebben.
Gebroken
De prijs hield me nog wel tegen. Daarnaast zou maart al best wel vol zitten met recensies die ik nog naast mijn dagelijkse bezigheden wilde uitvoeren. Ik heb toch geen tijd voor Elden Ring. Nee, toch? “Hoeveel zou je er voor over hebben?”, vroeg iemand mij. Het antwoord luidde vier tientjes, gezien de omstandigheden. Natuurlijk was de game zijn zeven tientjes volledig waard maar niet in mijn situatie. Ik kan en wil niet precies omschrijven welk moment van zwakte mij brak maar een uur later stond Elden Ring op mijn Xbox. De druk werd te groot, ik moest deze parel spelen.
Nu loop ik alweer uren vast op een baas. Sterker nog: de eerste grote baas die ik moet verslaan om het hoofdverhaal door te zetten. Om mij heen hoor ik meerdere overwinningskreten van mij bekende spelers die wel verder komen. Het doet iets met het vertrouwen in mijn eigen kunnen als ik het gemak zie waarmee sommigen voorbij lijken te zweven, in iets wat mij in beginsel onmogelijk leek. Wederom zie ik mij geconfronteerd met de twee muren die FromSoftware lijkt op te gooien: paniek en gretigheid. Ik ben te bang maar als ik die angst weet weg te stoppen, wil ik teveel gezondheid van het baasje afsnoepen.
Doorzetten
Maar waar andere Souls-games mij in frustratie achterlieten, gooit Elden Ring een gigantisch gebied open waar nog genoeg in te ontdekken valt. Er zijn tal van optionele bazen en doelen die ik kan doen voor ik mijzelf weer te pletter stort tegen de muur die voor de eerste legacy dungeon wordt opgeworpen. Maar elke keer dat ik mij met mijn volle gewicht tegen de muur aanbeuk, lijkt er weer net ietsje meer af te brokkelen. Het vertrouwen dat ik de muur ooit zal slopen, komt per dag dichterbij. Het uitvoeren zal nog veel langer duren dus moet ik mijzelf constant voornemen om weer even de wereld in te gaan en behapbaardere doelen voor mijzelf te kiezen.
Ambitieloos
Dit is volgens mij exact wat men bedoelt met het gegeven dat Elden Ring niet makkelijker is, maar wel toegankelijker. De leercurve is nog steeds erg steil, maar de titel geeft meer wegen om bij te leren. Want elke ervaring die je vindt en al dan niet oplost is voor mij nu een les richting het door mij zelf gestelde examen. Een examen dat met een botte stok wild om zich heen blijft slaan en mij continu verteld dat ik mijn ambities moet laten rusten.Gelukkig kan ik hem alvast bespugen en uitlachen terwijl ik roep: “de enige ambitie die ik had, was het laten rusten van deze game. Dat is te laat. Dus je pakt mij niks meer af”. Het moeilijkste van deze game was het weerstaan van de koopimpuls. En wat ben ik ongelooflijk blij dat ik daarin gefaald heb.
.. en al ga ik er jaren over doen, deze game is een leerschool die ik trouw wil blijven bezoeken.
