Het was één van de meest bepalende momenten in mijn jonge leven. Misschien wel cruciaal voor de gamer die ik nu geworden ben. Het moment dat ik voor het eerst in aanraking kwam met Ocarina of Time. Tevens het moment waarop ik bewust de controller mocht overnemen van de persoon die in mijn jeugd het gamen vertegenwoordigde: mijn oom.
In mijn hele jonge jaren ging ik graag met mijn ouders mee naar mijn grootouders. Uiteraard hield ik van mijn opa en oma, zoals kleinkinderen dat doorgaans doen, maar de echte reden voor mijn enthousiasme lag elders. Mijn oom had een bijzonder intrigerende hobby. Bovenaan de trap, achter een deur waar ik soms wel en soms niet mocht storen, bevond zich een bureau. Op dat bureau keken een monitor en joystick mij strak aan. Verleidelijk, er moest mee gespeeld worden. En dat kon alleen als mijn oom ook thuis was en hier zin in had. Als kleine jongen kon ik soms niet begrijpen dat hij soms even geen zin had in zijn neefje.
Op zijn kamer heb ik voor het eerst gezien wat Prince of Persia inhield en werd ik geïntroduceerd in de massahysterie van Lemmings. Verwonderd keek ik naar een spel waarin hij naar eigen zeggen een politiebureau moest runnen (Police Quest) en zag ik dozen van Larry, Roger Wilco en Guybrush Threepwoord op de planken staan. Het was een wonderlijk contrast met de computer die mijn pa thuis had. Hier waren enkel een paar simpele zwart/wit spelletjes op mogelijk, die ik af en toe mocht spelen. Ja, het was iets, maar bij lange na niet de magie van mijn oom.
En toen ging oom voor lange tijd weg. Eerst stage en later werken op de antillen. Ondertussen kwam ik in het bezit van een gameboy en mocht ik de gouden cartridge uit zijn kamer lenen. Nouja, gouden cartridge, een grijze cartridge met gouden sticker: Link’s Awakening. Mijn vader zal nog de momenten vervloeken dat ik weer aan hem kwam vragen wat er gezegd werd. Mijn engels was midden jaren negentig nog niet heel uitzonderlijk. Op het schoolplein deelde ik de fascinatie voor dit spel met één andere klasgenoot en werd er strijd gevoerd om als eerste verder te komen. Het moment dat ik hem uitspeelde, bij een oudtante tijdens een onwijs saai bezoek, staat mij ook nog steeds bij. Euforie.
Weer een aantal jaar verder. Mijn oom ging zich weer definitief in Nederland vestigen en woonde zelfstandig op een paar vierkante meter. Hij wilde naar de lange gaming-pauze toch weer wat in huis halen en kocht een Nintendo 64. In de winkel had een verkoper hem gemeld dat hij hier gelijk Ocarina of Time bij moest kopen. Dit spel zou groots zijn. Naast de game kocht oom ook maar gelijk een guide, zodat hij niks zou missen. En wie mocht vrij snel komen logeren? Neef Wilco. ‘s Avonds keken we een film. Waarschijnlijk werd ik vroeg naar bed gestuurd met de afspraak dat, zodra ik wakker was, ik zachtjes naar beneden mocht komen om te gamen. Ik heb de hele nacht amper geslapen.
‘s Ochtends vroeg kroop ik in mijn pyama van de trap af en startte ik Ocarina of Time op. De uren verstreken zonder dat ik achter het scherm vandaan kwam. Ik heb geen idee meer hoelaat ik gestopt was, wel dat dit het moment was dat ik naar huis moest gaan. De Deku Tree had ik op de valreep nog verlost van Queen Gohma en ik was volledig onder de indruk van de magie die een 3D-wereld met zich mee kon brengen. Dit was de Link waar ik zo van genoot in 2D maar nu in een onvoorstelbaar mooie derde dimensie. Een jaar later bezat ik zelf een Nintendo 64 en mocht ik wederom deze cartridge van mijn oom lenen. Pure magie.
Mijn oom heeft zich niet meer zo met gaming bezig gehouden. Zijn leven bracht hem andere plekken, hobbies en fascinaties. Mijn leven ging steeds meer om gaming draaien. In zo’n mate dat ik nu dit artikel over hem kan schrijven op een gamingwebsite. Ik ben trots op de passie die hij aan mij heeft overgedragen. Onlangs belde hij mij op: “Neef, ik had wat afleiding nodig, ik heb een Switch gekocht…” Ik vermoed dat ik wat terug heb kunnen doen en hem heb kunnen inspireren.
