‘’O wauw dat ziet er tof uit,’’ zegt mijn vrouw wanneer een trailer gedurende de gamescom Opening Night Live stream de revue passeert. ‘’Wat is dit?’’ vraagt ze mij met glunderende ogen terwijl ik druk nieuwsberichten naast haar aan het tikken ben. Ik kijk haar aan. ‘’Far Cry 6,’’ is mijn antwoord, wetende hoe dit gesprek gaat lopen. ‘’Ugh, een Ubisoft-titel,’’ is de voorspelde respons, waarmee het gesprek ten einde komt.
Het is een gesprek dat ik in de afgelopen jaren steeds vaker voer met mijn veel knappere wederhelft, die net als ik fanatiek games speelt. En net als ik loopt ze tegen het probleem aan dat games in recente jaren veel te lang zijn geworden. Je zou denken dat dit een positief iets is, maar het tegenovergestelde is waar, al zijn de redenen vaak verschillend.
Kwantiteit < kwaliteit
Laten we beginnen met Ubisoft, daar diens spellen de aanleiding vormden voor deze column. Met hun vele open wereld-games weten ze de harten van gamers wereldwijd al jaren te veroveren met titels als Assassin’s Creed, Far Cry, Watch_Dogs, The Crew en Steep. Tegelijkertijd is dat ook het probleem. Het zijn spellen met een heel andere wereld en vaak gameplay, maar toch zijn het allen open wereld-avonturen met een soortgelijke opzet. Alsof een simpel, gestroomlijnd, lineair verhaal iets vies is, stoppen ze spellen steeds maar weer vol met randactiviteiten die je, in ieder geval deels, moet voltooien om weer daadwerkelijk verder te mogen gaan met dat waar je mee bezig was. Van spel tot spel kan het verschillen wat je doet, uiteenlopend van torens beklimmen tot locaties overnemen, maar het gevoel dat je een to-do-lijst aan het afwerken bent komt steeds weer bovendrijven als je de map opent en het bezaaid ziet staan met icoontjes. Het voelt als busywork; een manier om de levensduur van een spel op te rekken zodat het mooi staat voor marketingdoeleinden. Want daar is Ubisoft toch goed in…marketing.
Maar laten we niet te hard op ye ole’ Ubi bashen, want hoewel zij het voorbeeld zijn, zijn ze zeker niet de enige die games maken die eigenlijk wel wat korter hadden gemogen. Het aantal visual novels, een genre dat ik zelf graag speel, dat gebaat zou zijn bij een flinke trimsessie is enorm en wordt regelmatig langer. The Great Ace Attorney Chronicles ligt daarbij op het puntje van mijn tong, maar ook de Robotics;Notes-spellen konden er bijvoorbeeld wel wat van. Deze games spreiden hun content op momenten zo dun uit, dat het als speler op momenten moeilijk is om de aandacht erbij te houden. Echter doen die paar extra uurtjes speeltijd weinig als de speler de game niet afmaakt.
Adulting is hard
Mijn grootste hekelpunt vind ik echter bij mijn favoriete genre: JRPG’s. Want die hebben me toch een nare traditie! Ik heb vele spellen in dit genre met groot gemak nagenoeg voltooid, amper grindend en met puur goed plannen naar de eindbaas…die vervolgens de vloer met me aanveegt. Dit is in recente jaren minder geworden, maar JRPG die de moeilijkheid voor het laatste gevecht enorm opschroeven zodat je moet grinden blijft een persoonlijk pijnpunt.
Maar zelfs als we deze uitzonderingen buiten beschouwing laten, want dat is wel wat ze gelukkig zijn, zie ik mijn backlog alsmaar groeien. Ik speel zelf vrij fanatiek, met makkelijk dertig uur speeltijd in een week waarin ik gewoon moet werken, maar krijg door de lengte van met name Triple A-titels het gevoel alsof ik dweil met een kraan open. Er blijft meer binnenstromen terwijl ik nog volop bezig ben met hetgeen waar ik al middenin zit. Maar misschien ben ik ook gewoon officieel te oud geworden en hebben mijn financiële vrijheden zich gemanifesteerd in deze vrij letterlijke berg die ik maar niet beklommen krijg. En dan te bedenken dat ik twintig jaar geleden dacht dat ik als volwassene alle tijd zou hebben om te gamen…